Άξενος Πατρίς

Κατερίνα Γκαράνη
Είναι γελοίο το ότι κάποια Ελληνική βουλή σύρθηκε να αναγνωρίσει την γενοκτονία Ελλήνων μετά από εβδομήντα τόσα χρόνια για λόγους που τη βόλευαν την συγκεκριμένη στιγμή, καθιερώνοντας την 19ην Μαίου ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων από τους Νεότουρκους. Είναι γελοίο το ότι ακόμη δεν έχει εκδώσει η βουλή τη «μαύρη βίβλο» που παρήγγειλε (η ίδια) από τότε στον καθηγητή κ. Φωτιάδη για να παλέψουν οι Πόντιοι το δίκιο τους διεθνώς ΜΟΝΟΙ τους. Ακόμη γελοιωδέστερες είναι οι παράτες που γίνονται κάθε χρόνο την ίδια ημέρα κατόπιν εγκυκλίων, σε πληθυσμούς της Ελλάδας που ψωνίζουν από «Ρωσσοπόντιους».
Όλοι οι Έλληνες κάποια στιγμή στο διάβα της ιστορίας κάτι έπαθαν, κάτι πρόσφεραν, κάτι έχασαν. Αν στο «κάτι» που έχασαν οι Πόντιοι βάλεις την Πατρίδα, ίσως φτάσεις λίγο πιο κοντά στην ψυχή τους. Πόντιοι, Ηπειρώτες, Μακεδόνες, Θράκες και όλοι οι άλλοι τώρα «βράζουν» στο ίδιο καζάνι (πατρίδα), που για μεγάλες ομάδες πληθυσμού είναι αφιλόξενο. Δεν χρειάζεται ο συνταξιούχος να είναι Πόντιος για να βιώνει καθημερινά μια πατρίδα που μάλλον τον μισεί. Τίποτε δεν έμαθαν οι εκλεγμένοι χρόνια και χρόνια δημοκρατικά(;) από τα «πάθη» των Ελλήνων. Για την εξουσία και μόνο έχτισαν ένα κράτος σαθρό αντιμετωπίζοντας πελατειακά τον άνθρωπο, την κοινωνία, τον πόνο, τον θάνατο ακόμη και την ίδια την πατρίδα. Δεν χρειάζεται ικανότητα για να καταφέρεις μεγάλη μερίδα του πληθυσμού να νοιώθει ξένη και κυνηγημένη μέσα στο ίδιο της το σπίτι. Κι όμως, για την ανικανότητά τους αντίπαλος δεν είναι οι συμπεριφορές ξένων και οι πολιτικές Νεότουρκων, αλλά οι διαφορετικές ιδέες συμπατριωτών. Ο αγώνας να γαντζωθούν στην εξουσία κάποιοι, τούς κάνει να βλέπουν εχθρούς μόνο «μέσα», χωρίς να τους αφήνει περιθώρια να αντιμετωπίσουν άλλα προβλήματα. Ο πόνος στη μέση από τις υποκλίσεις στον κάθε «έξω» είναι άλλο μεγάλο κεφάλαιο το οποίο συμβάλει στην κατάσταση.
Οι Πόντιοι δεν ζήτησαν μνημόσυνο την συγκεκριμένη ημέρα , μήνυμα θέλουν να θυμόμαστε ενάντια σε πολιτικές αφανισμού. Όταν δεν μαθαίνεις από τις γενοκτονίες, πώς να δημιουργήσεις φιλόξενη πατρίδα; Όταν η «ευαισθησία» μετριέται σε ψήφους πώς να ενδιαφερθείς για τα καμένα, τα χαμένα, τα ξεχασμένα κατά την πολιτική σου υπόσταση; Όταν οι «βουλές» των Ελλήνων σέρνονται σε σοβαρές αποφάσεις τις οποίες στη συνέχεια αντιμετωπίζουν με σοβαροφάνεια, σε αναγκάζουν να σκέφτεσαι, ότι πατρίδα πια, είναι μία σε συσκευασία δύο: η δική τους και η δική μας.
Και η μεγάλη προδοσία δεν είναι μόνο ότι μετέτρεψαν την πατρίδα από Εύξεινο σε Άξεινο, αλλά ότι κατάφεραν με συνεχείς επιδρομές στις συνειδήσεις μας και συνεχείς σφαγές με θύματα τις ιστορικές μνήμες μας, να δημιουργήσουν Πρόσφυγες εντός των τειχών.