Τέλος χρόνου

Κατερίνα Γκαράνη
Τελευταία ημέρα ενός περίεργου χρόνου. Τελευταία ημέρα του τίποτε και του όλα. Μείναμε οι ίδιοι και συνάμα τόσο διαφορετικοί χωρίς να έχει γίνει τίποτε σε αυτές τις 365 ημέρες που θα μας έκανε λίγο καλύτερους, λίγο πιο ανθρώπινους. Οι τηλεοράσεις παίζουν τα best του χρόνου και είναι σαν να βλέπουμε την ίδια ταινία για άλλη μία πτώση αυλαίας. Πτώση αυλαίας, πτώση του ηθικού αλλά και του πείσματος που πιθανόν να είχαμε μέχρι χθες. Εκείνο το πείσμα που μας έκανε να λέμε: «Πίστεψε ότι όλα θα αλλάξουν». Μέχρι που αρχίσαμε να σταματάμε να πιστεύουμε σε μας. Άλλος ένας χρόνος που είμαστε απλώς θεατές τελειώνει και μια μελαγχολία για την σίγουρη θέση μας στον εξώστη του νέου χρόνου ξεκινά.
Λίγο πιο μεγάλοι, λίγο πιο ευσυγκίνητοι αλλά με λιγότερα κότσια για το αύριο. Λίγο πιο μελαγχολικοί και ίσως λίγο πιο καχύποπτοι για αυτά που ο νέος χρόνος εν τέλει δε θα φέρει. Και αν τα φέρει σίγουρα θα μας πάρει πιο πολλά από αυτά που θα μας δώσει.
Τι κάναμε και τι δεν κάναμε περνούν από τα μάτια μας σαν ταινία βωβού κινηματογράφου. Καρέ – καρέ αυτά που υποσχεθήκαμε την τελευταία ημέρα όλων των χρόνων που πέρασαν. Το μόνο που άλλαξε είναι τα περισσότερα λευκά μαλλιά μας και τα περισσότερα κιλά μας. Όλο το σώμα μας να έλκεται από την βαρύτητα και μόνο το μυαλό μας να επιμένει να στέκει ψηλά. Τόσο που κάποιες φορές νιώθουμε ότι αιωρείται και εν τέλει ίσως δεν είναι δικό μας. Γιατί πώς να είναι δικό μας κάτι που ακόμα ελπίζει και ονειρεύεται κάθε τελευταία ημέρα κάθε χρόνου;
Σε λίγες ώρες η αντίστροφη μέτρηση θα αρχίσει και ίσως εκείνο το κενό στο στομάχι, που είχαμε όταν οι μάνες και οι πατεράδες άρχιζαν από το 10 και έφθαναν στο «καλή χρονιά», να ξαναβρεί την θέση του και πάλι. Όχι γιατί περιμένουμε κάτι το μαγικό αλλά γιατί ίσως το τέλος χρόνου αυτή τη φορά να μας εκτοξεύσει μέχρι τα αστέρια. Αυτά που θεωρούμε δεδομένα και αμέτρητα και που ξεχάσαμε ότι ήταν το πρώτο μέτρημα των παιδικών μας νυχτών και το όριο των αθάνατων «σ’αγαπώ».
Τέλος χρόνου. Είναι η μοναδική στιγμή που κανείς δε μπορεί να κάνει πίσω αλλά έχεις πάντα μία επιλογή. Να είσαι εκεί στην αντίστροφη μέτρηση που μπορεί και να σε εκτοξεύσει.