Η «πατρίδα» ποτέ δεν κοιμάται

Κατερίνα Γκαράνη
Ύποπτα σενάρια σε ύποπτους καιρούς συγγράφει και σκηνοθετεί η πολιτική σκηνή της χώρας με τους αγγελιαφόρους-δημοσιογράφους τους για άλλη μία φορά να λένε ό,τι τους έχουν υπαγορεύσει οι εντολείς τους. Αφού δεν κατάφεραν να εξοργίσουν τον κόσμο με τους «κουκουλοφόρους» πριν από ένα μήνα αλλά και ούτε με τον πυροβολισμό εναντίον του 16χρονου στο Περιστέρι, σιγά-σιγά έβαλαν στο παιχνίδι αυτό που χρόνια κάνει το λαό να «τσιμπάει»: την τρομοκρατία. Ξεκινήσαν λοιπόν το σενάριο με τα Καλάσνικοφ που «γάζωσαν» το λεωφορείο της Αστυνομίας. Δύο όπλα που βρήκαν ρόδες και ψυγείο αλλά ούτε ένα τζάμι του επανδρωμένου λεωφορείου. Ηταν όμως νωπή ακόμη η πληγή από την εκτέλεση του Αλέξη Γρηγορόπουλου και ο λαός δεν έδωσε μεγάλη σημασία. Έτσι μετά τις γιορτές, στο κέντρο της Αθήνας πυροβολείται από κάποιους ένας αστυνομικός με στόχο το θάνατό του. Εντελώς τυχαία ο αστυνομικός είναι πολύ νέος (μόλις 5 χρόνια μεγαλύτερος από τον Αλέξη) και εντελώς τυχαία ο αστυνομικός και οι συνάδελφοί του δεν προκαλούσαν με την παρουσία τους.
Το συμβάν έγινε ξημερώματα Δευτέρας μετά την Πρωτοχρονιά, έτσι ώστε όλοι να έχουμε γυρίσει από τις διακοπές και βέβαια να έχουν τον χρόνο την Δευτέρα να μπούνε στο κάθε ελληνικό σπίτι μέσω των αγγελιοφόρων-δημοσιογράφων τους. Πρώτη δήλωση από τον Προκόπη Παυλόπουλο: «Πυροβολήθηκε η Δημοκρατία». Θυμίζει την δήλωση για τον 15χρονο αλλά εδώ «η σφαίρα δεν χτύπησε την Δημοκρατία» αλλά «την πυροβόλησε». Στην συγκεκριμένη περίπτωση η δήλωση τόνισε την προμελετημένη πράξη και τα αποτελέσματα της βαλλιστικής εξέτασης βγήκαν (όχι όπως για τον Γρηγορόπουλο) την ίδια ημέρα: «Ήταν τα ίδια όπλα που χτύπησαν και το λεωφορείο της αστυνομίας». Γρήγορα-γρήγορα να μην αρχίσουμε να ρωτάμε και προπάντων να σκεφτόμαστε, μπήκαν και οι τίτλοι των ειδήσεων: «Νέος κύκλος τρομοκρατίας στην Ελλάδα».
Ποιος νέος κύκλος τρομοκρατίας στην Ελλάδα είναι αυτός που από ένα «τυχαίο» γεγονός που είχε θύμα ένα παιδί, αρχίζει να τρομοκρατεί τους Έλληνες πολίτες; Γιατί τώρα; Αν υποθέσουμε ότι οι ίδιοι «κουκουλοφόροι» είναι αυτοί που χτυπάνε τώρα την Αστυνομία, γιατί δεν έβγαλαν τα όπλα την εβδομάδα που καιγόταν το πανελλήνιο για να τρομοκρατήσουν πραγματικά τόσο την Δημοκρατία, όσο και την Αστυνομία; Γιατί να κρατούν το όπλο μόνο τρεις και όχι είκοσι τρεις; Μέσα στον πανικό και το σκοτάδι ποιος θα τους συνελάμβανε; Μήπως γιατί αυτοί οι «κουκουλοφόροι» δεν έχουν καμία σχέση με τους κατασκευασμένους «κουκουλοφόρους» που δρουν ως εκτελεστές;
Ποιοι είναι πάλι αυτοί που θα κατασκευάσουν μία «επαναστατική» «17 Νοέμβρη» και που πιθανόν να την βγάλουν «6 Δεκέμβρη» εκμεταλλευόμενοι για άλλη μία φορά αθώα θύματα και ανιδιοτελείς εξεγέρσεις; Το δύσκολο βέβαια αυτή την φορά είναι ότι ο λαός δεν ενδίδει εύκολα στο «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά» γιατί έχουν περάσει και 35 χρόνια. Άρα οι επικοινωνιολόγοι τους αλλά και οι image makers έχουν πολύ δουλειά αυτές τις ημέρες. Πρώτα για να βρουν το σλόγκαν και μετά το πολιτικό θύμα που πρέπει να είναι σχετικά ήσυχο, αρκετά υποψιασμένο και κάπως λαοφιλές. Όλα αυτά βέβαια αν η οικονομική κρίση ενταθεί σε τέτοιο σημείο που οι ίδιοι οι πολιτικοί αλλά και οι «συμμαχικές τους δυνάμεις» να μην μπορούν να μας ελέγξουν.
Ως απλός άνθρωπος σκέφτεσαι ότι αν δούλευαν οι πολιτικοί και τα τσιράκια τους με τόση προσοχή και επιμονή στο να βγει η χώρα από το αιωνόβιο αδιέξοδό της όσο εργάζονται νυχθημερόν για την πολιτικοοικονομική μας κατάντια και για το τρομολαγνικό μας εθισμό δεν θα είχαμε ανάγκη ούτε «κοινωνικούς ήρωες» αλλά ούτε και αθώα θύματα για να μας ξυπνάνε από τον ύπνο του δικαίου στον οποίο έχουμε βυθιστεί εσκεμμένα ως λαός.