Theos@eleos.com

Κατερίνα Γκαράνη
Ο Kόσμος είναι σταυρωμένος εδώ και χρόνια, Θεέ μου, και οι ληστές την έχουν κοπανήσει από τους σταυρούς τους δίνοντας μίζα στους στρατιώτες. Η λόγχη μπαίνει και βγαίνει στα πλευρά συνεχώς και οι σπασμένες κνήμες είναι άξιο απορίας πώς συγκρατούν ακόμη το κορμί. Όπως άξιο απορίας είναι πού βρίσκεται τόσο αίμα σε ένα κορμί που με το κάθε κάρφωμα της λόγχης αιμορραγεί το ίδιο. Λες και οι φλέβες είναι τα τελευταία ποτάμια που θα στερέψουν στον πλανήτη. Τα μάτια πλέον δεν ανοίγουν και εκείνο το γαλανό του ουρανού που τους είχες δώσει μάλλον έχει γίνει μαύρο. Υποψιαζόμαστε ότι είναι μαύρο γιατί το γαλάζιο του ουρανού σπάνια το βλέπουμε πια γιατί μας πόνεσε ο σβέρκος να σε ψάχνουμε χρόνια μέσα στα σύννεφα. Μαύρα λοιπόν είναι τα μάτια σαν την άσφαλτο που την βλέπουμε συχνότερα.
Οι παλάμες, τού τέλειου κορμιού που είχες φτιάξει, έχουν γίνει σαν ρεταλιασμένο ρούχο απλωμένο στο σύρμα. Τα δάχτυλα δεν κουνιούνται, μόνο ο δείκτης που και που κουνιέται και δείχνει προς την θάλασσα και κοιτάμε όλοι προς τα εκεί μήπως και αποφάσισες να πάρεις το καράβι και φθάσεις στο λιμάνι του Κόσμου. Ασπρίσαν τα μάτια μας να κοιτάμε το λιμάνι και εσύ πουθενά να φανείς.
Όσο για εκείνο το στόμα που έμοιαζε με πουλί που πετά πάνω από τις κορυφογραμμές τώρα έχει γίνει μία γραμμή τόσο λεπτή που ούτε καν παρακαλά για έλεος, μήπως και κοπεί στα δύο. Κάποιες φορές όμως σκάει ένα χαμόγελο λες και ονειρεύεται λιβάδια και βουνά.
Τα μαλλιά πλέον έχουν φθάσει στα γόνατα του και οι μεθυσμένοι στρατιώτες κάνουν αστεία βάζοντας κορδελάκια και χτενάκια στο μετάξι που κάποτε είχες ρίξει σ’αυτό το κεφάλι. Ανατριχιάζει που και που όταν του τραβούν τις τρίχες απρόσεκτα αλλά δεν κινείται μη και σωριαστεί από αυτόν τον καλοφτιαγμένο από κέδρο σταυρό που φέραν πέρα από τον Ατλαντικό. Έχουν βγάλει την γνωστή υβριστική ταμπέλα «ΙΝΒΙ» και την έχουν εγκαταστήσει με την αντικειμενική «Made In USA».
Πολλές Μητέρες είναι γονατισμένες κάτω από τον Κόσμο σου και εκλιπαρούν για το τέλος του. Κάθε μέρα, κάθε μήνα, κάθε χρόνο, τα πρόσωπα τους αλλάζουν. Άλλoτε είναι μαύρες, άλλoτε άσπρες, άλλoτε μιγάδες, άλλoτε κίτρινες αλλά τα δάκρυα που δημιούργησες με τόση ακρίβεια είναι τα ίδια υγρά διαμάντια για όλες. Οι μαθητές έχουν αυξηθεί αλλά Δάσκαλο να ακολουθήσουν δεν έχουν πια. Κανείς δεν τολμά να τον υπερασπιστεί ή τουλάχιστον να δώσει την χαριστική βολή. Βρισκόμαστε όλοι εκεί αλλά κανείς μας δεν είναι εκεί.
Ο Κόσμος Σου ο Μονάκριβος τυρανιέται, Θεέ μου. Αν πάρεις ποτέ αυτό το email κάνε ακόμη ένα θαύμα Σου κι ας είναι το τελευταίο.