Άνθρωπος στο Φεγγάρι

Κατερίνα Γκαράνη
Πήρα την απόφαση. Θα φτιάξω έναν πύραυλο από χαρτί και σοκολάτα, θα βάλω χρώματα στα πλαϊνά του και στην μύτη του μπροστά θα βάλω το σήμα της Mustang, που από μικρό παιδί επιθυμούσα να αποκτήσω. Πιλοτήριο θα έχει μόνο για έναν κυβερνήτη: για την αφεντιά μου. Το ντεπόζιτο θα χωρά 3,000 λίτρα τσίπουρο από αυτό που συνηθίζαμε να πίνουμε στα πανηγύρια και 5,000 λίτρα ουίσκι από αυτό που συνηθίζαμε να πίνουμε στα μοναχικά μας βράδια. Θα κολλήσω στο παρμπρίζ του πυραύλου μου τις φωτογραφίες όλων αυτών που τίποτε δεν μου ζήτησαν και τόσα μου έδωσαν και στο καθρεφτάκι θα κρεμάσω το φυλαχτό που μου’ δωσε η μάνα μου όταν έφευγα πρώτη φορά απ’ το σπίτι στα δεκαεπτά μου.
Δεν θα βάλω cd player αλλά κασετόφωνο αυτοκινήτου τύπου Roadstar για να κολλάει η ταινία και να μπορώ να βρίζω σε όλη την διάρκεια του ταξιδιού με την ησυχία μου. Επιμένω στην κασέτα. Γράφεται και ξαναγράφεται θυμίζοντας το μυαλό των ανθρώπων που πάντα γράφει από πάνω χωρίς να σβήνει αυτό που ήδη είχε γραφτεί. Σκέφτομαι να κολλήσω και εκείνο το «Μπαμπά μην τρέχεις» που έκανε τους πατεράδες μας να πατάνε φρένο αν και ήθελαν να πατήσουν γκάζι τόσο στο δρόμο όσο και στις οικογενειακές ζωές τους.
Δεν θα ξεχάσω να βάλω και το απαραίτητο «Κυτίο παραπόνων» όπως είχαν τα «καρναβαλάκια» που μας πήγαιναν εκδρομές. Μεγάλο κυτίο για μεγάλα παράπονα. Θα έχω ήδη γράψει τις επιστολές μου προς όλους αυτούς που τόσα χρόνια ήθελα να τους «τα σύρω» και δεν το’ κανα, από ευγένεια. Προς δασκάλους, εργοδότες, πολιτικούς, υπαλλήλους των δημοσίων υπηρεσιών, γείτονες (που μου φαρμάκωναν τις γάτες), συγγενείς, πλανητάρχες, γέρους των αστικών λεωφορείων (που χρόνια κοίταζαν να σου πάρουν την θέση για να μπορούν να πιάνουν τον πισινό της συμμαθήτριάς σου). Προς μπακάλη (που με έκλεβε στα ρέστα όταν αγόραζα σοκολάτα) και προς μπάτσο (που μου ζήτησε την ταυτότητα επειδή είχα μακριά μαλλιά). Θα κολλήσω τους φακέλους με τόσο σάλιο όσο θα χρησιμοποιούσα τόσα χρόνια για φτύσιμο.

Θα φύγω ξημερώματα για να προλάβω την ολόγιομη Γη. Θα στήσω σε μία ωραία τρύπα την σκηνή που ακόμα είναι γεμάτη άμμο από τις διακοπές του 1985 και θα πίνω ένα ποτήρι μπρούσκο κρασί περιμένοντας να ανατείλει η Γη. Εκεί «να φύγω» χωρίς κηδείες σαχλές και τάφους μαρμάρινους επιλεγμένους με το γελοίο γούστο συγγενών. Κι αντί για κύκνειο άσμα σαν λύκος να ουρλιάζω κοιτώντας προς τον φωτεινό πλανήτη μας όλα τα παράπονα που ήταν αδύνατον να εκφράσω με τα γήινα, πολιτισμένα μα εσκεμμένως ανεπαρκή μέσα, που στη ζωή μού επιτράπηκαν.