Όταν θα χτιστούν τα όνειρα εκ νέου πάνω σε ανόθευτα συντάγματα και πάνω σε ιερούς τάφους εγώ δεν θα είμαι εδώ. Όταν τα παιδιά θα ζωγραφίζουν κόκκινα αστέρια σε γαλάζιους ουρανούς ο δικός μου χρόνος θα έχει λήξει. Θα έχω θαφτεί και ούτε τα κόκαλά μου δε θα έχουν μείνει όταν θα πάρει στροφή απότομη αριστερά αυτή η βαλτώδης ευθεία που έχουμε κληθεί όλοι να την περπατήσουμε χωρίς παράπονο. Έζησα φτιάχνοντας όνειρα και θα φύγω έχοντάς τα νεκροσέντονο, όμως στην φωτογραφία του μελλοντικού μου τάφου θα έχω προλάβει να κολλήσω μία φωτογραφία τα χαμόγελα των αγέννητων ακόμη παιδιών που θα έχουν δικαίωμα εκπλήρωσης των ονείρων κάτω από τον ήλιο, αυτόν που εμείς αποχωριστήκαμε βιαίως δίχως να ρωτηθούμε.
Όταν οι δρόμοι θα γεμίζουν και πάλι από φωνές διεκδίκησης και η εξουσία θα τρέχει να κρυφτεί από τον φόβο του ακρωτηριασμού της, δεν θα είμαι εκεί να χτυπήσει δυνατά έστω μια φορά η καρδιά μου. Όταν όμως την καρδιά μου θα την τρώνε τα σκουλήκια θα έχω ήδη μάθει ότι οι καρδιές των ζωντανών δεν χτυπούν από συνήθεια αλλά από λόγο. Δεν θα κρατιέται η οργή πίσω από καγκελόπορτες ούτε πίσω από ασπίδες των φυλάκων εξουσίας. Θα ξεχειλίζει η οργή και θα γεμίσει τα ποτάμια που στέρεψαν τεχνοκράτες πουλημένοι.
Τα χωράφια με τα στάρια που κάποτε τα είχε πάρει ο δρόμος της εξέλιξης θα βγάλουν ρίζες στην πίσσα της ασφάλτου και οι θεριστές του μέλλοντος θα πάρουν τα δρεπάνια από τις βιτρίνες της μνήμης και θα μαζέψουν την σπορά. Δεν θα είμαι εδώ να δω το αλεύρι να γίνεται ψωμί για να θρέψει τα στόματα των ελευθέρων γενεών που κόντρα στα ζιζανιοκτόνα των προδοτών θα επιβιώσουν και θα ανδρωθούν.
Ενάμιση μέτρο κάτω από τη γη αυτή θα είμαι όταν οι παρίες θα πατάνε από πάνω μου κάνοντας την δικής τους πορεία προς την κατάκτηση του Δικαίου. Θα αναπηδά ο σκελετός μου σε κάθε τους βήμα και έτσι θα ξέρω ότι ο δρόμος της ανδρείας περνάει από νεκροταφεία άνανδρων και σιωπηλών εν ζωή πλασμάτων. Θα μάθω έστω και νεκρός πως οι πορείες δεν γίνονται μπουσουλώντας.
Το αίμα μου θα έχει γίνει σκόνη όταν όλα θα έχουν έρθει στην αρχή. Δεν θα σκέφτομαι, δεν θα ακούω, δεν θα νιώθω, αλλά θα ξέρω ότι η στροφή αριστερά ήταν ακριβώς δίπλα μου σε κάθε μου βήμα, αλλά ως τρομαγμένος ζωντανός περπατούσα πάντα έχοντας καρφωμένα τα μάτια μου στο χώμα.
14 σχόλια:
Και να μην ξέρεις, καλά κάνεις που κάνεις πως ξέρεις ! ))
Διότι, πέρα από το μίσος και πέρα από την αγάπη, υπάρχει ζωή.
Η μήπως όχι ?
Το θέμα δυστυχώς δεν είναι ότι βλέπεις τη στροφή αριστερά και απλά φοβάσαι να την πάρεις.
Αλλά ότι σε έχουν πείσει ότι η ευθεία είναι ο πιο λογικός δρόμος.
Όμως όπως καλά ξέρεις από το δημοτικό ακόμη, η ευθεία είναι ο πιο σύντομος και εύκολος δρόμος...προς την αποκτήνωση.
Καλά θα κάνεις λοιπόν να μπεις στη στροφή με τα μπούνια, ξύνωντας μασπιέδες στο αμμοχάλικο και να μην περιμένεις τους αγέννητους.
Διότι, δυστυχώς αν εσύ δεν τολμήσεις, τότε κι αυτοί χαμένοι θα είναι.
Τσάγια!!!
Όχι μόνο μπουσουλώντας, αλλά και σερνόμενος θα ρίξω και την μασέλα στην φωτιά για να δαγκάσω με τα ούλα μου.
Αγαπητέ Simple,
οτι πιο αισιόδοξο διάβασα τούτο τον καιρό των "άνανδρων και σιωπηλών εν ζωή πλασμάτων".
Υπόκλιση.
Σ' ευχαριστώ για το καταπληκτικό κείμενο.
Θέλει απίστευτη δύναμη αυτό το "Θα ξέρω". Και ακόμα πιο πολύ να μπορείς να βλέπεις την στροφή σε ΚΑΘΕ σου βήμα.
Τελικά ο Φώντας έχει δίκιο: είναι αισιόδοξο κείμενο.
Τώρα με προβλημάτισες.
Μήπως αυταπατώμαι ότι θα ζήσω για πολύ ακόμα;Γιατί το αισθάνομαι ότι ΤΟΤΕ, ΕΔΩ θα είμαι.
( βέβαια είμαι και μπεμπέκα και θα προλάβω :P )
Εξαιρετικό το κείμενό συ!!
Καλησπέρα και καλώς σε βρίσκω.Νομίζω ότι στις σελίδες σας, βρήκα ενδιαφέρουσες απόψεις.Θα σου πω την αλήθεια δεν διάβασα προηγούμενα σου κείμενα και αυτό είναι ένα ντεζαβαντάζ για μένα, πολύ περισσότερο που το΄χω συνήθειο μου.
Όμως το κείμενό σου ήταν αφοπλιστικό, και τα κτυπήματα συντριπτικά.Με άφησε να αιωρούμαι και να μην ξέρω πως να αντιδράσω.Με τρόμαξε, με εξόργισε. Δεν αναγνώριζα για λίγο, τα συναισθήματα μέσα μου.Να εξηγήσω την οργή που ένιωσα.Πριν συνεχίσω να σου γράφω, θα διαβάσω άλλη μια φορά το γραπτό σου............
Ναι και μετά από την δεύτερη ανάγνωση, με τον ίδιο σωστό η λάθος τρόπο το ερμηνεύω και ένα μόνον έχω να πω.
Για να υπάρξει δρόμος ανδρειωμένων στα νεκροταφεία που θα διαβαίνει διεκδικώντας και αποφασισμένη η νέα γενιά,πρέπει να είναι θαμμένοι οι άνθρωποι που κοίταξαν γύρω τους,που σήκωσαν ψηλά το βλέμμα, που είδαν τον δρόμο που τους έβγαζε από την δανεισμένη εικονική πραγματικότητα τους .
Και να σου εξηγήσω την οργή μου.Οργή για κείνους που οδηγούν την σκέψη μας, σε όλα όσα αναφέρεσαι, οργή που αντί η νιότη να δημιουργεί, ζωγραφίζει τον θάνατο,που οι ποιητές σαν σύγχρονοι προφήτες ,μαντεύουν και καταριούνται τον χαμό, την καταστροφή που έρχεται να ξεθεμελιώσει την ίδια την ζωή, που γίνεται προφήτης της επερχόμενης τραγωδίας που ζωγράφισαν διεστραμμένοι σκηνογράφοι.Και τέλος οργή, γιατί δεν κάνουμε μια έτσι να σηκώσουμε τα μάτια από το χώμα.
Να είσαι καλά.Θα σε βρίσκω πιο εύκολα με το λινκ σου στα δεξιά της σελίδας μου.
Σημείωμα γαλήνης....
ή σιωπή των χαμένων χρόνων....
neotera,
υπάρχει το όνειρο.
Theofrastos,
την στροφή αυτή δεν την παίρνεις μόνος. Θέλει πολλούς συνεπιβάτες με καθαρές ψυχές αυτό το όχημα. Και μεις ζώντας όλο και απομακρύνουμε τους επόμενους από αυτό το απότομο προς αριστερά κόψιμο του τιμονιού.
Μποτίλια στο Πέλαγος,
δυστυχώς οι μάχες δεν κερδίζονται με ηρωισμό αλλά με συνείδηση. Κι εμείς την θάψαμε πριν ακόμη θαφτούν τα κορμιά μας.
Φώντα,
δεν είναι αισιοδοξία. Είναι νομοτέλεια. Μακάρι να είχαμε το χρόνο να το δούμε να συμβαίνει.
ArtiNOs,
εγώ ευχαριστώ που τα μάτια σου το κράτησαν για πάντα στο μυαλό σου.
Ιπτάμενε,
Όλοι την βλέπουμε με την άκρη του ματιού μας. Άλλοι την αναθεματίζουν, άλλοι την προσπερνούν και άλλοι την φοβούνται. Θα έρθουν όμως αυτοί που θα είναι έτοιμοι.
Ερωτευμένη Σχιζοφρενή,
λυπάμαι που στο λέω αλλά τα βήματα θα νιώθεις κι εσύ 1,5 μέτρο από πάνω σου.
Black Bedlam,
καλώς όρισες. Μην οργίζεσαι απλά άσε όσο περισσότερο καθαρό αέρα μπορείς για αυτούς που θα φτιάξουν τον κόσμο ως πρέπει.
Ανώνυμε,
ας γαληνέψουμε και ας σιωπήσουμε διότι οι φωνές τρομάζουν τους αγέννητους και τους καθυστερούν.
Όταν η συνείδηση βρίσκεται στο υπέδαφος, άλλοτε θάφτηκε, άλλοτε φυτεύτηκε. Στην δεύτερη περίπτωση έπεται ξωπέταγμα μίσχου κατά το: "ήμουνα στην γη βελόνι που πατάς και σ'αγκυλώνει".
Υπάρχει το όνειρο.
ονειρεψου το κι εσυ μαζι μου.
Θερμές ευχές για καλές εορτές.
Μποτίλια στο Πέλαγος,
μακάρι να είμαστε τόσο ευλογημένοι όσο λες.
Πεταλούδα,
τα όνειρα είναι τους χαμένους του παιχνιδιού.
Ο νοών....νοείτω,
τω αυτώ.
Δημοσίευση σχολίου