Υπέρ Πάντων       

 

              Κωλόπαιδα                  

Μάθημα Ελληνικής Ελευθερίας         

Από καρδιάς...

  Η λίρα

 Φοβού τους... ελεύθερους

Θα χυθεί αίμα

Οι τελευταίοι

Κοινό τοις πάσι

'Υψωμα Ελλάδα

Κάλπη...κοι

Η φωτογραφία

Το άλλο Άκρο

Αναθεώρηση Προσωπικού Συντάγματος

Σε πορεία θανάτου

Δολοφόνοι Ποιητών και Ηρώων

Ανεξόφλητος

Τα παιδιά της γωνίας

Θάνατος ή θάνατος

Ραντεβού στο Ναδίρ

Απλά, αρνούμαι

Θύματα Ειρήνης

Η ζωή σου, η τιμή σου

Ζωντανός και γραικύλος

Ο χρόνος ξεκινά από...τώρα

Ελλήνων Ύβρις

Το μπαούλο

Για το αύριο

Νικηθήκαμε, Γιάννη

Ανέβα για να δεις την Πατρίδα

Θα τον ξεχάσεις

Ένας

Ο Αχιλλέας μέσα σου

Γράμμα από το Νότο

Αντίο πατρίδα

Υπό του μηδενός

70 χρόνια σε περίμενα

Η γραμμή τραβήχτηκε

Χιόνι

Διαθήκη

Ύμνος εις την Οργή

Η τελεία

Η δημοσιογραφία των πολιτών

Ένα παιδί μετρούσε τ' άστρα

Έτσι γεννιέσαι Έλληνας

Ξημερώνει

Σε έχω ήδη σκοτώσει

Μέχρι το τέρμα

Περί ορατών και αοράτων

Ένοχος

Θα ξέρω

Απέχω

Ξεκαθάρισμα

Η Ελλάδα των δύο χωρών

Πλιάτσικο

Νεκρώσαμε

Ζητείται πατρίς

Ω, Έλληνα

ΠΩΛΕΙΤΑΙ

Ημερολόγιο στρατιώτου.....

Τζάμπα άντρες

Κάνε Focus

Έθνος Ενοικιαστών

Η χώρα τους 

Βουλώστε το

Το δίφραγκο

 Θυμάσαι;

 "Άριστα"

 Ανάλυσέ τους

Ντροπή μας

Καλή τύχη, μικρέ μου

Στερέψαμε

Εσύ κι εγώ

Από τα χαρακώματα

Κάτω τα ξερά σας από το «Όχι»

 Σκοτώσαν τον Μοχάμεντ

Σε μένα να ορκιστείς

Απολογισμός

Το δικαίωμα του Σιωπάν

Η άνοδος των βαρβάρων

«Πού πας, ρε μαλάκα; Θα σε σκοτώσουν...»

«Την αλήθεια, ρε. Την αλήθεια»

Η Αυτοκρατορία των Γιγαντάκων

Ξερονήσια

Το νου σου στο δίχτυ

Ολα ή τίποτε

Η γρίπη των «ανθρώπων»

Ένας απλός άνθρωπος

 Ο Blogger....δεν είναι πρόβλημα πια

 Συρματοπλέγματα

Η συμβολή του μορίου στην Ελληνική πραγματικότητα

Ανώνυμες Αλήθειες

 Αχ, γυναίκες

Μοιραίοι Έλληνες

 Μη «μασάτε»

 Πληθυντικός ευγενείας

 Άνθρωπος στο Φεγγάρι

 Διαχειρισμός

 Οι συμπαραστάτες

 Τρέξε

 «Το Eλληνικό όνειρο»

 Κόβουν δρόμο...

 Για ένα γραμμάριο...

 Λόγια.... μαχαίρια

 Δυστυχώς...αποτύχαμε

 Η αδιέξοδη Δημοκρατία

Η Εβδομάδα των Νεοπαθόντων

 Τοίχος και μετά γκρεμός

 Η Δημοκτατορία

 Οι Δέκα Εντολές μου

Νικημένος

 Το πρόβλημα...blogger

Αγαπημένε συμμαθητή,

Είμαι μειονότητα

Μακεδόνας για μία ημέρα

 Όχι άλλο Πολυτεχνείο

 Άξενος Πατρίς

 Δεν είμαι Blogger ρεεε !!!!

Κατερίνα Γκαράνη
Κανένας λόγος δεν υπάρχει να ψάχνω τον αίτιο όταν έχω τον αυτουργό μπροστά μου. Κανένας λόγος δεν υπάρχει να περιμένω να βρω το κίνημα ή να με βρει αυτό για να υποστηρίξει το δίκαιο του συνόλου και το προσωπικό μου. Αυτός ο πόλεμος ξεκίνησε, συνεχίζεται και θα ολοκληρωθεί με νόμους που στόχο έχουν εμένα προσωπικά εφόσον προσωπικό μου το ΑΦΜ, προσωπικό μου το χρέος, προσωπικός μου ο αναγκαστικός τραπεζικός λογαριασμός, προσωπικό μου και το επιτόκιο δανεισμού και εξόφλησης, προσωπικός μου ο εξευτελισμός από τους νομοθέτες και τους εκτελεστές αυτών. Δεν υπάρχει βάσει των νόμων κατηγορούμενος επί του συνόλου. Ο νόμος είναι η λεπίδα που απειλεί το άτομο μεμονωμένα. Όσοι νόμοι τόσοι και οι λεπίδες εναντίον ενός. 
Η αναζήτηση αλληλέγγυου κινήματος έληξε από την στιγμή που η ιδεολογία αυτού βρίσκεται εγκλωβισμένη μέσα στον οίκο των νομοθετών να κρατάει το φανάρι στον βιασμό της Δημοκρατίας. Στις λίστες των υπουργών της Κομαντατούρας υπάρχουν τα ονόματα, οι κρατικοί αριθμοί των Ελλήνων και το ποσό χρέους τους προς την Δημοκρατία της νέοΒαϊμάρης. Ξεκάθαρη αποστολή τους η εθνοκάθαρση και στον ρόλο των νέοSS όλοι όσοι χρηματίζονται από την συγκεκριμένη Δημοκρατία να εκτελέσουν τους νόμους άνευ οίκτου, ελέους και λογικής.  


Κατερίνα Γκαράνη
Κωλόπαιδα, όλων των κομμάτων και όλων των αποχρώσεων. Αλωνίζετε 5 ολόκληρα χρόνια πάνω σε κορμιά πολιτών έχοντας κάνει συνειδητά εγκλήματα κατά του λαού σας.  Ξεπουλήσατε χώρα, σκοτώσατε κόσμο και νομίζετε ότι επειδή το οξυγόνο λιγοστεύει ότι όλοι θα γονατίσουν για να τους δώσετε ένα ευρώ σαν να ήταν ζήτουλες.
Κωλόπαιδα, πτυχιούχοι της αντιγραφής και διδάκτορες του κώλου, άεργοι αγάμητοι που βρήκατε δουλειά μόνο στο κωλοχανείο της Βουλής κρυμμένοι πίσω από την φούστα της ασυλίας να ψηφίζετε ΝΑΙ σε μνημόνια και μεσοπρόθεσμα, ΝΑΙ στην πουτάνα την Ε.Ε δίνοντας τις συντεταγμένες στα στούκας των τρομοκρατών φεντεραλιστών εταίρων σας να βομβαρδίζουν σπίτια Ελλήνων, νοσοκομεία Ελλήνων, σχολεία Ελλήνων, λιμάνια Ελλήνων, αεροδρόμια Ελλήνων, γη Ελλήνων, παιδιά Ελλήνων, όνειρα Ελλήνων. 
Τα τακιμιάσατε όλοι σας στο φινάλε, βάλατε την υπογραφή σας για ένα κοινό μέτωπο υπέρ της Ευρώπης σκίζοντας με αυτόν τον τρόπο το ΟΧΙ που τόλμησε να πει, ακόμα και χωρίς να καταλάβει γιατί το είπε, ο Έλληνας. Παραπλανήσατε έναν λαό με σκοπό να εμφανιστείτε ως εθνικοί σωτήρες όλοι μαζί χωρίς ιδεολογίες και γραμμές να σας χωρίζουν. Να γίνεται όλοι Ένα εναντίον των πολλών. 
Κωλόπαιδα. Το μόνο που μένει σταθερό στην Ελλάδα είναι οι δείκτες των αυτοκτονιών και των ανέργων. Ο μόνος δείκτης που ανεβαίνει κατακόρυφα είναι των εξαθλιωμένων και απεγνωσμένων. 
Κωλόπαιδα. Που συνειδητά κάνατε τα παιδιά της κατοχής του '40 να στέκονται στα 80 τους στα συσσίτια των ΑΤΜ. Να τους δει το πόπολο και να τρομάξει ότι χωρίς την Ε.Ε θα πέφτουμε στον δρόμο σαν κοτόπουλα. 
Κωλόπαιδα. Γεννήματα των Παπανδρέιδων και των Καραμανλέων, των μεταπολεμικών μακελάρηδων των Ελλήνων που νομίζετε ότι η Δημοκρατία είναι στα μέτρα του Γέρου της Τρομοκρατίας του 1944. 
Κωλόπαιδα. Μαμμόθρεφτα μέχρι τα 90 σας παραδώσατε έναν λαό για σφαγή για την Μεγάλη Ιδέα των Χιτλέρ, Αντενάουερ, Σμιτ, Ντε Γκολ, Ντ' Εστέν κι όλων των άλλων ναζιστών.
Κωλόπαιδα. Κάνατε την έναρξη του ευρωπαϊκού ναζιστικού φεντεραλισμού πεδίο δράσης στην χώρα που είχε τα περισσότερα θύματα βάση πληθυσμού από το Γ' Ράιχ.
Κωλόπαιδα. Μετατρέψατε το αντίτιμο της εργασίας γενεών σε ευρώ και τώρα ξεστομίζετε ότι αυτές οι γενιές επέλεξαν να ζουν με το αντίτιμο της προδοσίας σας. 
Κωλόπαιδα. Οι κιλότες σας έχουν κατέβει μέχρι το αστράγαλο μπροστά σε Γιούνκερ, Μέρκελ και Σουλτς, Σόιμπλε και Σαπέν και το χαίρεστε αφάνταστα. Καλύτερα ευρωπαίες φθηνοπουτάνες, παρά Ελληνίδες με καθαρό κούτελο. 
Κωλόπαιδα. Δεκαετίες εκμαυλίζατε έναν λαό εις το όνομα της κοινής ευρωπαϊκής οικογένειας με δήθεν άτοκα δάνεια, με δήθεν ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, με δήθεν ανοιχτά σύνορα, με δήθεν προοπτική και την ίδια στιγμή τους κλείνατε την κάνουλα της πραγματικής οικονομίας με Μάαστριχ και κοινές πολιτικές που βύθιζαν τους Έλληνες όλο πιο βαθιά και  ύπουλα φέρνοντας τα σημερινά αποτελέσματα.
Κωλόπαιδα. Δίνατε επί δεκαετίες πόντο-πόντο Ελλάδα για να φτάσετε στο σήμερα να ξεπουλήσετε και τον τελευταίο πόντο αξιοπρέπειας. 
Κωλόπαιδα. Απειλείτε με τα χαμογελά σας τον ίδιο τον λαό που μαντρώσατε με δόλωμα το χρήμα απειλώντας τον πως θα του στερήσετε ακόμα και την ζωή με capital control σε φάρμακα και παροχές υγείας. 
Κωλόπαιδα. Πληρωμένα μέχρι σήμερα από τους εχθρούς για να κάνουν την δουλειά αναίμακτα και πιο αποτελεσματικά απ' ό,τι η Βέρμαχτ και τα σκυλιά που πλήρωναν σε κάθε κράτος της Ευρώπης για το μακέλεμα ανυπότακτων λαών. 
Κωλόπαιδα με πλήρη ιστορική αμνησία,  με πλήρη συνείδηση για την σφαγή που κάνουν, με πλήρη επίγνωση των πράξεων τους. 
Κωλόπαιδα. Σας έβαλαν τα ναζί αφεντικά σας να ξεφτιλίσετε και εκείνο το ΟΧΙ που τους πόνεσε εμπράκτως 75 χρόνια πριν. Τον κλείσατε κι αυτόν τον λογαριασμό. Τι άλλο θα κάνετε για πάρετε το ναζιστικό σας πουρμπουάρ; Μήπως να τυπώσετε και κατοχικό ευρώ όπως οι προγονοί τους κατοχικό νόμισμα;  Να βάλετε κουπόνι για ψωμί και γάλα;
Κωλόπαιδα. Κάνατε έναν λαό συμμέτοχο σε έγκλημα, έναν λαό που του ορίζετε την ζωή αντί ενός κωλονομίσματος και συζητάτε με αυτούς που σας λένε μπροστά στα μούτρα για "Σχέδιο ανθρωπιστικής κρίσης για την Ελλάδα" μη και πεινάσουν τα ελληνόπουλα....
Κωλόπαιδα. Σώσατε το τραπεζικό σύστημα των ναζί στήνοντας σε τοίχο εκτελέσεων ακόμα και τους αγέννητους Έλληνες.
Κωλόπαιδα. Άξιοι απόγονοι των σκυφτών πάντα πολιτικών ναζιστόμουτρων προγόνων σας.
Κωλόπαιδα με ξιφολόγχη την ελπίδα και λούγκερ την αξιοπρέπεια.

Κατερίνα Γκαράνη
Ξέρεις πότε τελείωσε αυτός ο λαός; Την ημέρα που του έδωσαν το χαρτί της ελευθερίας και δεν είδε στο τέλος της σελίδας τα ψιλά γράμματα του συμβολαίου που υπέγραφε. Ήταν η τελευταία του ευκαιρία πριν εφτά δεκαετίες να σπάσει όλες τις συμφωνίες με τους μέχρι τότε εξουσιαστές Ευρωπαίους και να φτιάξει κράτος. Δεν άντεχε όμως άλλο πόλεμο, άλλη στέρηση, άλλη μάχη και είπε να ελευθερωθώ τώρα και βλέπουμε για αύριο. Από πότε το μάθημα της ελευθερίας διακόπτεται για κομματικές διαφημίσεις με σπόνσορες πακέτα Μάρσαλ;
Την ημέρα που κατέβηκαν οι σβάστικες από όλα τα κρατικά κτίρια και έφυγε και το τελευταίο τζιπ με τους ναζιστές αξιωματικούς από την Αθήνα, βγήκε η Ελλάδα στους δρόμους να πανηγυρίσει την "νίκη" της. Επάνω σε αυτόν τον πανηγυρισμό, στον οργασμό της στιγμιαίας ελευθερίας δεν ήθελε να λύσει κι άλλο πρόβλημα. Το σημαντικότερο πρόβλημα: Το πού ανήκω τώρα. Πώς νοείται να έχεις ελευθερία όταν πρέπει να ανήκεις κάπου; 
Όταν έφθασε το πρώτο πλοίο που ξεφόρτωνε Άγγλους στρατιώτες στον Πειραιά για να καταλάβουν την Αθήνα από τους Έλληνες, ακόμα αναρωτιέμαι πού ήταν αυτά τα εκατομμύρια Ελλήνων της επαρχίας και δεν έφτασαν ποτέ στην πρωτεύουσα να υπερασπιστούν την Ακρόπολη που μόλις την άφησαν οι Γερμανοί, την καταλάμβαναν οι Άγγλοι. Τι δεν έβλεπαν εκείνη την στιγμή οι ελεύθεροι Έλληνες; Το να σκοτώνεις τον εχθρό Γερμανό είναι ηρωισμός αλλά το να σκοτώνεις τον κατακτητή "σύμμαχο" Άγγλο είναι προδοσία; Από πότε η ελευθερία χρειάζεται συμμάχους; 
Όταν ξεκίνησαν τα πρώτα τρένα και τα πρώτα πλοία με όλο το εργατικό δυναμικό της χώρας για τα εργοστάσια της Δύσης οι φωτογραφίες δείχνουν λευκά μαντήλια από αυτούς που έμειναν πίσω, αλλά πουθενά  λαός να φράξει τα λιμάνια και τους σιδηροδρομικές γραμμές για αυτό που συντελούσε η ελεύθερη δημοκρατική εξουσία εναντίον της Ελλάδας και υπέρ των συμμάχων για ένα κομμάτι ψωμί. Από πότε η ελευθερία αναγκάζεται να ξενιτευτεί  για να ζήσει; 
Στα δικαστήρια και στα υπόγεια της ασφάλειας  από το 1944 μέχρι το 1974 δικαζόταν Έλληνες για την ελευθερία. 30 χρόνια τα ξερονήσια γέμιζαν Έλληνες, οι περισσότεροι από αυτούς είχαν πολεμήσει για την ελευθερία όλων. Όταν όμως η δική τους ελευθερία σκάλωνε στην ησυχία των "ελευθέρων" πολιτών τότε ήταν ολομόναχοι απέναντι στο τέρας. Πού ήταν τα εκατομμύρια των Ελλήνων να σταματήσουν την καταπάτηση της ελευθερίας ακόμα κι ενός  Έλληνα; Πώς κοιμόταν ήσυχος αυτός ο λαός το βράδυ όταν γνώριζε, έβλεπε, άκουγε το κλάμα ενός παιδιού που του έπαιρναν τα όργανα της εξουσίας τον πατέρα ή τη μάνα του γιατί έτσι πρόσταζε το Κράτος των ανελευθέρων; Από πότε η ελευθερία συλλαμβάνει και εκτελεί το δικαίωμα για ελευθερία;
Εφτά χρόνια η χούντα των συνταγματαρχών έκανε αυτό που όριζε η Δύση αλλά αυτά τα χρόνια πού ήταν ο λαός; Διότι πώς μπορούν να σταματήσουν 100,000 στρατιώτες (άγνωστο γιατί δεν λιποτάκτησαν) 5,000,000 Έλληνες που δεν είχαν ξεχάσει ακόμα να χρησιμοποιούν τουφέκι και όπλο; Τόσο θαμπωμένοι από την ελευθερία τους ήταν και τόσο υπερήφανοι που ο δρόμος έφτασε στο χωριό και η κολόνα της ΔΕΗ μπήκε στην πλατεία αλλά ποτέ δεν την είδαμε αναμμένη αφού από τις 8 έπρεπε να είμαστε στα σπίτια με στρατιωτικό νόμο; Από πότε η ελευθερία εξαγοράζεται με ευκολίες ζωής;  
Εκτός από αυτούς που πέθαναν σε μάχες και αγώνες για την ελευθερία, όλοι οι υπόλοιποι ζωντανοί βγάλαμε τον σκασμό για να έχουμε ελευθερία. Ατομική. Ποτέ δεν νοιαστήκαμε για την συλλογική. Τα ψιλά γράμματα εκείνου του συμβολαίου πριν 70 χρόνια ήταν το Μνημόνιο που δεν υπέγραψαν μόνο αυτοί που τους έφαγε το μαύρο χώμα ή που κυκλοφορούσαν με χαρτί κοινωνικών φρονημάτων στην τσέπη του πουκαμίσου. Για τους δεύτερους υπήρξε η εναλλακτική να το βουλώσουν και να κλειστούν στο προσωπικό τους εγκεφαλικό κελί  εις το όνομα της ελευθερίας των παιδιών τους. Άτυχοι ήταν που επένδυσαν στα παιδιά τους τα οποία κρύβονται πίσω από την φούστα της ελπίδας μη τους πάρουν τα βόλια της Ελευθερίας που είναι ακροβολίσμενη σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και σημαδεύει καθημερινά τα εκατομμύρια δηλωσιών ανελευθέρων. 
Φθάσαμε μετά από 70 χρόνια να διαπραγματευόμαστε την Ελευθερία. Να μεταρρυθμίσουμε τους όρους ακόμη και αυτής της υποτιθέμενης Ελευθερίας. Να υπογράψουμε πάνω σε εκείνες τις ξεθωριασμένες παλιές υπογραφές των προγόνων μας τους ίδιους όρους για να πάρουμε λεφτά. Από πότε η Ελευθερία μπαίνει σε διαπραγμάτευση και από πότε ξεπουλιέται; 
Υπογράφω, ανήκω, διαχειρίζομαι, αναγκάζομαι, συλλαμβάνω, εκτελώ, εξαγοράζομαι, ξεπουλιέμαι, διαπραγματεύομαι είναι ρήματα που ταιριάζουν απόλυτα σε έναν λαό που έχει την τιμή ο εθνικός του ύμνος να είναι ο μοναδικός στον κόσμο που υμνεί την Ελευθερία και την σιγουριά ότι μπορεί να φοβάται ελεύθερα.
Κατερίνα Γκαράνη
Μας χωρίζουν θάλασσες. Βαθιές και τόσο μαύρες που θα τρομάξεις, ραγιά της αριστεράς, της δεξιάς, του κέντρου, του κράτους και του παρακράτους. Η τρύπια βαρκούλα που έβγαλες στα ρηχά και αρμενίζεις μέχρι εκεί που πατώνει ο αστράγαλός σου φαντάζει από εδώ που σε βλέπουμε σαν καρυδότσουφλο. 
Μας χωρίζουν βουνά. Ψηλά κι άγρια, καημένε της πολιτικής, της εξουσίας, της συντεχνίας, της λαμογιάς. Η μυρμηγκοφωλιά που έχτισες με λαγούμια υπόγεια μοιάζει από εδώ που σε χαζεύουμε σαν λιλιπούτειος τάφος που αργά ή γρήγορα θα πλημμυρίσει με την πρώτη βροχή. 
Μας χωρίζουν κάμποι χρυσαφένιοι, ανόητε των διαπραγματεύσεων, των συμβιβασμών και των υποκλίσεων. Νομίζεις ότι καβαλάς άτι με κόκκινη σημαία και σκάμε στα γέλια που είσαι ένας  Δον Κυρ Φώτης καβάλα σε αρουραίο που κρατά στο χέρι λευκό πανί μη και σε λυπηθεί το κοπάδι ευρωπαϊκών προβάτων που έρχεται καταπάνω σου. 
Μας χωρίζουν ουρανοί. Έναστροι και φεγγαρόφωτοι, γελοίε της ιδιοτέλειας, της έμμισθης δουλοπρέπειας, του άνανδρου χαρακτήρα. Από τόσο μακρυά φαίνεται ξεκάθαρα ότι έρπεις μαζί με το σινάφι σου αλλάζοντας δέρμα ανάλογα με το ποιο αφεντικό σου πετάει σάπιο κομμάτι κρέας να χορτάσεις την ακόρεστη πείνα της υποτέλειας. 
Μας χωρίζουν περισσότερα από όσα ήλπιζες ότι μας δένουν. Θεώρησες αριστερόβλακα ότι θα τσιμπούσαν οι πάντες στο δόλωμα ελπίδα που πέταξες στα ρηχά. Έπιασες μόνο ψάρια που φοβούνται τα βαθιά νερά. Αναλώσιμα, αμελητέα απουσία από την ωκεάνια σε διαστάσεις ελληνική ψυχή. Ψαράκια που τσίμπησαν κάποτε στην "Αλλαγή" του πράσινου, στην "Νέα Ελλάδα" του μπλε και τώρα στην "Ελπίδα" του άχρωμου. Αυτά χορταίνουν με ψίχουλα αρκεί να είναι σίγουρα κάθε μήνα στο τρύπιο τσανάκι made in EU. Δεν έχουν καμία σχέση με τα απύθμενα στομάχια των Ελλήνων που δεν χορταίνουν παρά μόνο με δουλεμένο από χαρακωμένα χέρια ζυμωτό ψωμί. 
Σε κάνουμε χάζι από βουνοκορφές, από νησίδες, από φεγγάρια να έχεις το νου σου μη σου κάνει επίθεση το ελληνικό αεράκι και σου γυρίσει το καρυδότσουφλο πριν έρθουν οι Μεγάλες Δυνάμεις και νιώσεις καραβοκύρης σε υπερωκεάνιο. Νομίζεις ότι το να ξαναγίνεις ανάχωμα μεταξύ της Ελλάδας και της Ε.Ε είναι το ίδιο εύκολο όπως τέσσερα χρόνια πριν. Ξέρεις εσύ πότε. Την στιγμή που τα τούβλα της Βουλής άρχισαν να τρίζουν. Τώρα όμως είσαι πολύ μικρός για το Τέρας που έρχεται προς τα εδώ για να το καλύψεις όσο κι αν δουλεύουν τα φτυάρια του λαμογιοστρατού που έφτιαξες μαζεύοντας αρβιλοφύλακες από όλες τις μεραρχίες των κομμάτων. Μάζεψες όλο τον "αφρό" μόνο που για μας ο "αφρός" αυτός είναι γνωστός από παλιές εποχές. 
Πριν ακόμη υπάρξεις ως σπέρμα στον όρχι του προγόνου σου. Πέρασαν από εδώ στρατιές Εφιαλτών, Πηλιογούσηδων, Γερμανοτσολιάδων, Παρακρατικών, Πρασινοφρουρών, Κενταύρων, ΕΠΕΝιτών.....Τι να πρωτοθυμηθούμε! Η χεσμένη φουστανέλα έγινε κουκούλα, μετά  έγινε γραβάτα και τώρα η γραβάτα έγινε κασκόλ. Εξελιχτήκατε ευρωπαϊκώς αλλά βρωμάτε το ίδιο. Το ξύγκι από το σβέρκο της εποχής του Σκόμπι πέρασε στο ξύγκι του προκοιλιού της "Αλλαγής" και έφτασε να  γίνει ξύγκι στο προκοίλι του εγκεφάλου σας στην εποχή του "Νέου Συμφώνου για την Ελλάδα".
Είναι υπέροχα να σας αγναντεύουμε από τόσο μακρυά. Ξεφορτωθήκαμε κι εκείνη τη θλίψη για όσους δεν έφταιξαν και την "πάτησαν". Έγινε ανάμνηση η ευαισθησία για τον δειλό που δεν έμαθε τίποτε εδώ και χρόνια. Τον κρίμα που είδε φως Ελπίδας και μπήκε στο καρυδότσουφλό σας να σωθεί. 
Να σωθεί κι ας στερέψει η θάλασσα, κι ας καεί το στάρι στους κάμπους κι ας γίνει χαλίκι η Πίνδος, κι ας δώσουμε τα χέρια με αυτούς που ψήφιζαν το 2010, το 2011, το 2012, το 2013, το 2014 να γαμηθούν τα πάντα για το μεροκάματο της δουλικής βολής τους. Αυτούς τους σιχαινόμαστε περισσότερο από τους καπετάνιους των ρηχών νερών. Ήδη σπρώχνουν ο ένας τον άλλον πάνω στην αστεία λέμβο σωτηρίας για να πάρουν θέση με καλύτερη θέα...προς τον πάτο.
Είναι απίστευτη η Ελλάδα μακρυά σας. Μυρίζει βασιλικό κι αγιόκλημα. Έχει ένα σκοτάδι τόσο φωτεινό που δεν φοβάσαι τίποτε.

Από την γη της καρδιάς μας, 
χαιρετούμε τους μελλοθάνατους
Κατερίνα Γκαράνη
Ράψαμε το στόμα μας με κλωστή ατσαλένια φτιαγμένη από το νήμα της υπομονής. Εμείς πλέον, δεν μιλάμε. Κουβέντες κάνουμε με τον εαυτό μας. Κανακεύουμε την “απραξία” μας και “δειλιάζουμε” γιατί πολύ απλά δεν έχουμε έναν λόγο να είμαστε θαρραλέοι. 
Γνωρίζουμε ότι τα σύμβολα θα γίνουν εκμεταλλεύσιμα για εξουσιολάγνους και παραδόπιστους ηγέτες που θα μάς σύρουν και πάλι σε μια κατάσταση που ραμμένο το στόμα δεν θα έχουμε, αλλά θα έχουμε ραμμένο το μυαλό με ατσαλόσυρμα μεγάλης αντοχής. Έχουμε συνειδητοποιήσει ότι όλοι τους είναι ίδιοι, είτε κόκκινοι, είτε γαλάζιοι, είτε ροζ, είτε πράσινοι, είτε δημοκράτες ακομμάτιστοι. Όποιον αγώνα και να κάνουμε δεν θα αλλάξουμε τίποτε, παρά μόνο με το τηλεκοντρόλ της μεταδημοκρατίας θα αλλάζουμε τα πρόσωπα όταν η πλήξη μας γίνεται προσωπικά θανατηφόρα. Έγινε το σύστημα πασαρέλα και εμείς απλά ψηφίζουμε την πολιτική πουτάνα που θα είναι πιο σκερτσόζα στα σαδιστικά κόλπα που θα κάνει στα χαμένα όνειρά μας. 
Δεν ξέρουμε ποιον να πολεμήσουμε και γιατί. Βλέπουμε τα φορτηγά στοιβαγμένα με κομματικούς μισθοφόρους να πηγαίνουν στον ψηφοθηρικό πόλεμο με ιαχές και αμερικανικού ρυθμού εμβατήρια. Με σημαίες της Ε.Ε και μία λίρα στο χέρι σαν εκείνες που 70 χρόνια πριν έκαναν τον γείτονα συλλέκτη κεφαλιών και αφτιών. Λάφυρο το κεφάλι του ιδεολόγου που πάλευε για το δίκαιο του σφαγέα του. Ο ένας σκότωνε για μία λίρα και ο άλλος πέθαινε για μία λίρα. Η κληρονομιά που πήραμε από την νεότερη ιστορία δεν ήταν οι αγώνες για την ελευθερία αλλά το αποτέλεσμα της λίρας. Προίκα πήραμε την λίρα. Μικρή να χωράει και στο πιο δειλό χέρι και τόσο φανταχτερή που να δίνει φως ακόμα και στην τυφλή δικαιοσύνη. Κανένας εισπράκτορας λίρας δεν κάθισε ποτέ στο εδώλιο του κατηγορουμένου, αντιθέτως τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από το αποτέλεσμα της δίκης των αρνητών της λίρας. 
Δεν είναι ο φόβος που μάς κρατάει με το στόμα κλειστό και τα χέρια σε παράλυση αλλά η γνώση που μάς έδωσε η Ιστορία ότι στα ίδια θα έρθουμε ό,τι κι αν γίνει. Όσο για την συνείδηση, που πολλοί ευκαιριολόγοι και ευκαιριογράφοι βάζουν ως επιχείρημα που πρέπει να στηριχθεί η οποιαδήποτε αντίδραση, καλύτερα να πάνε να την βρούνε αυτοί σε ποια κωλότσεπη την έχουν κρυμμένη. Στην τσέπη που κρύβουν την λίρα ή στην τσέπη που κρύβουν την θέση της σιγουριάς τους; 
Η υπομονή είναι το όπλο της νέας εποχής και όχι η συνείδηση, διότι συνείδηση έχει και η κάθε πόρνη που γράφει εκ νέου την ιστορία με γραφομηχανή τα ξέχειλα στο μπικίνι στήθη της, συνείδηση έχει και η άνεργη που υπογράφει την θανατική της καταδίκη για 360 ευρώ μισθό χωρίς ασφάλεια. Το ότι η μία είναι από πάνω έχοντας σίγουρο το χαβιάρι και η άλλη από κάτω έχοντας σίγουρο το ξεροκόμματο δείχνει ότι συνειδητά κάνουν ό,τι κάνουν. Οι ανάγκες της εποχής είναι ανάλογες των διαστάσεων της περιφέρειας του πισινού και όχι της περιφέρειας της ψυχής. Το ίδιο κρίμα είναι και οι δύο εφόσον υπέκυψαν στις ανάγκες της προσωπικής τους επιβίωσης. 
Συνειδητά η γριά θα επιλέξει να ψηφίσει αυτόν που θα της κατοχυρώσει την λίρα του ΕΚΑΣ, όπως συνειδητά ο εγγονός της με τρία μεταπτυχιακά θα ψηφίσει αυτόν που θα του εξαργυρώσει τις σφραγίδες των πτυχίων του με λίρες σε ένα γραφείο του κόμματος ή του κράτους. Συνειδητά αρπάζουν την λίρα, συνειδητά συμμετέχουν, συνειδητά σε σκοτώνουν. 
Ο ανυπόμονος να ζήσει το σήμερα όπως του κάτσει, να συνθηκολογήσει με κάθε μέτρο του συστήματος που τον συμφέρει, να ψηφίσει όποιον του ορίζει ένα “καλύτερο αύριο” ακόμα κι αν το δικό του αύριο είναι η τελευταία ημέρα του διπλανού του. Αυτός είναι ο νέος στρατός της λίρας που εξαπλώνεται σε όλη την χώρα ήσυχα και μεθοδικά. Αποτελεσματικά. Εβδομήντα ολόκληρα χρόνια το σύστημα έφτιαξε τον πιο αποδοτικό στρατό της υφηλίου. Ο μεγαλύτερος μισθοφορικός στρατός του κόσμου αρχίζει από το Σουφλί και φθάνει στην Γαύδο. Οι μόνες μάχες που δίνει τα τελευταία 40 χρόνια είναι η απόδειξη πόσο μισθοφορικός είναι. Κάθε τέσσερα χρόνια βγάζουν τα λάβαρα οι μεραρχίες για να επιλέξουν ποιος στρατάρχης θα έχει το πάνω χέρι. Αν το κουτί που είναι κρυμμένη η πολυπόθητη λίρα θα έχει χρώμα το κόμματος, αν οι λοχαγοί την περίοδο της εκεχειρίας θα είναι του αριστερού, του κεντρώου ή του δεξιού τάγματος. Πίσω από κάθε κομματική σημαία, όσο χοντρό και να είναι το πανί της, αστράφτει η λίρα. Στο κατόπι και οι απολιτίκ, οι δήθεν διαφορετικοί του στρατεύματος που δεν τους ένοιαζε ποτέ ποιος κυβερνούσε αλλά αν το φορολογικό σύστημα ήταν στα μέτρα της δικής τους συνείδησης. 
Διπλό ατσαλόσυρμα και τρεις κόμπους στο τελείωμα στο κέντημα με καμβά τα χείλη μας. Το μόνο που δεν έχει αντάλλαγμα λίρα είναι η υπομονή. Είναι τα λίγα λόγια. Είναι το ουρλιαχτό που ακούγεται μόνο στην αίθουσα του εγκεφάλου μας. Το σύρμα στα χείλη μας είναι η περόνη της χειροβομβίδας που όταν τελειώσει η υπομονή θα τραβηχθεί και αλίμονο στον μισθοφόρο που πρώτος θα δει τι χαμόγελο κρύβαμε τόσα χρόνια μέσα στην φυλακή της υπομονής μας.
Κατερίνα Γκαράνη
Γράψε τέλος σε ό,τι νόμιζες ότι ήξερες και προπάντων σε αυτό που νόμιζες ότι ήσουν ικανός να κάνεις. Το σύστημα σε χαρακτήρισε δεινόσαυρο. Δεν έχει σημασία η ηλικία που κουβαλά ο καθένας μας, αλλά ούτε και η οποιαδήποτε εξειδίκευση έχει. Άλλαξαν όλα τριγύρω εκτός από εμάς τους ίδιους. Δεν ταιριάζουμε στη νέα εποχή, στη νέα τάξη πραγμάτων, στα νέα που εισέβαλαν στην χώρα. Δεν είναι τα καινούργια παπούτσια που μάς “χτυπάνε”, είναι τα πόδια μας πολύ μεγάλα για να χωρέσουν σε αυτά. Έτσι, ή θα τα φοράμε κουτσαίνοντας μέχρι να μάς χώσουν στην κάσα ή θα αυτοακρωτηριάσουμε τα πόδια μας μπαίνοντας στην ομάδα αναπήρων του νέου κόσμου που έχει αρχίσει. Αυτός ο κόσμος δεν επιτρέπει ξυπόλητους. Τελεία και παύλα.

Για το ποιος φταίει δεν χρειάζονται αναλύσεις και μεγάλες κουβέντες. Κοίτα από το μπαλκόνι σου ποιος στο δρόμο περπατά ανάλαφρα με τα λουστρινένια made in EU υποδήματα και θα είσαι σίγουρος για τον ένοχο. Όποιος δεν κουτσαίνει, αυτός σε κατέστησε υποχρεωτικά ανάπηρο. Πολλές φορές δεν χρειάζεται να βγεις καν στο μπαλκόνι. Ακόμη και μέσα στο σπίτι σου -στην υπερεκτιμημένη οικογένειά σου- την ώρα του κυριακάτικου τραπεζιού, σκύψε και κοίτα κάτω από τραπέζι. Σε παράταξη θα δεις τα πόδια που προσαρμόστηκαν.
Δεν είναι το θέμα χρημάτων που κάνει τη διαφορά, είναι η νοοτροπία των πολλών που άλλαξε σταθερά και ήσυχα από το 2010 μέχρι σήμερα. Δεν είναι ο μισθός και η αδιαμαρτύρητη πληρωμή φόρων, αλλά η ευκολία να είναι τα “καλά παιδιά” βρέξει-χιονίσει. Μην τους σταμπάρει το σύστημα και τους στείλει στο εκτελεστικό απόσπασμα! Μην γυρίσει το μάτι του πάνω τους ο Πανόπτης και δεν προλάβουν να κρυφτούν. Κοινώς, χέστηδες, είτε έχουν θυρίδες σε τράπεζες, είτε συμπληρώνουν χαρτιά για επίδομα “ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος”. Φοβούνται την Ελευθερία περισσότερο από τον Θάνατο και θέλουν να καλύψουν την δειλία τους στριμωγμένοι κάτω από μία σημαία φωνάζοντας με πάθος αλλά κρυμμένοι στο πλήθος “Ελευθερία ή Θάνατος”. Τόσο χέστηδες.
Τούς βλέπεις με τα καινούργια τους παπούτσια να σπρώχνονται, άλλοι ανάλαφροι κι άλλοι κουτσοί, να είναι μπροστά-μπροστά στην πρώτη γραμμή πληρωμών αποδεικνύοντας ότι σε μια πολεμική σύρραξη θα έκαναν τα πάντα να μπουν στην πρώτη γραμμή λιποτακτών.
Δεν παίζει ρόλο αν ο μισθός είναι κρατικός ή από άγριο μεροκάματο. Δεν έχει σημασία αν τα χρήματα που θα δώσεις στο Κράτος θα είναι λυγδιασμένα από το πολύωρο ξύσιμο των αχαμνών σε ένα γραφείο ή λερωμένα από ασβέστη και γράσο. Το αποτέλεσμα είναι ότι στην ίδια πρώτη σειρά στέκονται να δώσουν τον οβολό τους για την “ελευθερία”.
Δεν περνά στιγμή από το μυαλό τους ότι κατάφεραν μετά την Δημοκρατία να καταστήσουν και την Ελευθερία πουτάνα με το ζόρι. Όποιος τα “σκάει” την απολαμβάνει για ένα λεπτό. Μόνο ένα λεπτό διότι το Κράτος-νταβατζής έχει ήδη βρει και άλλους λόγους για πληρωμή να σου επιβάλλει πριν ακόμη ντυθείς και δέσεις τα καινούργια σου παπούτσια έχοντας τελειώσει την γρήγορη συνουσία στα μπουρδέλα-ταμεία των εισπρακτικών ιδρυμάτων. 'Ενα λεπτό κρατάει η Ελευθερία σου: Από την ώρα που ο εισπράκτορας παίρνει τον οβολό σου κι εσύ το αποδεικτικό έγγραφο στα χέρια σου. Μέτρα τις αποδείξεις είσπραξης που σου παρέδωσε το Κράτος από το 2010 μέχρι σήμερα και άθροισε τα λεπτά εικονικής ελευθερίας σου.
Όσον αφορά την πραγματική Ελευθερία είναι σαν αυτόν τον τόπο. Έχει ψηλά και άγρια βουνά. Δεν περπατιούνται με καινούργια λουστρίνια ακόμα κι αν δε σε “χτυπάνε”, ούτε δείχνουν την αξιοθρήνητη ελεημοσύνη να δεχθούν να τα ανέβεις με δεκανίκια.
Κατερίνα Γκαράνη
Θα χυθεί αίμα και δεν θα είναι των πραγματικών ενόχων. Δεν θα στηθεί κανείς από τους φανερούς
υπαίτιους των καθημερινών τραγωδιών εκατομμυρίων Ελλήνων σε κανένα εδώλιο κατηγορουμένου και σε καμία γκιλοτίνα. Το αίμα θα είναι του γείτονα, του συγγενή, του άγνωστου καθημερινού ανθρώπου που μάς σπρώχνει αλαφιασμένος στον δρόμο λόγω του οικονομικού του αδιεξόδου. Η μη έγκαιρη αντίδραση του λαού και η μη απονομή δικαιοσύνης θα φέρει το μαχαίρι στο χέρι και από εκεί σε αυτόν που είναι η αφορμή, πολλές φορές η κατά φαντασία αφορμή, και όχι η αιτία.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι στην λαϊκή βάση της Ελλάδας ζουν πλέον δύο τάξεις και αυτές δημιουργήθηκαν από την συνειδητοποιημένη πολιτική γραμμή της άρχουσας τάξης. Η τάξη αυτών που ακόμη εισπράττουν δουλεύοντας ή έχοντας σίγουρο το μισθό ή την σύνταξη και η τάξη αυτών που τα έχουν χάσει όλα και περιμένουν την ολοκληρωτική καταστροφή τους. Δύο ταχύτητες οικογενειών σε σπίτια που μέχρι πριν 5 χρόνια δεν τους χώριζε τίποτε. Ακόμη και μέσα σε μια 2μελη οικογένεια έχουμε πλέον δύο κοινωνικές τάξεις: Ο φέρων το μεροκάματο και ο φέρων την απραξία.
Η μη ύπαρξη κοινωνικής συνοχής εδώ και αρκετό καιρό έχει γίνει καθημερινότητα στην συμβίωση σχέσεων, οικογενειών, πολυκατοικιών, γειτονιών, χωριών και πόλεων. Θα χυθεί αίμα και δεν θα είναι αίμα ούτε επανάστασης, ούτε εμφυλίου. Θα είναι αίμα προσωπικό από διένεξη που ξεκίνησε όταν μπήκε η διαχωριστική γραμμή του “θα πάρω καινούργιο αυτοκίνητο” και του “δεν έχω ούτε για τσιγάρα”.
Ο έχων απέναντι στον αναγκαστικά απεγνωσμένο. Ο εργαζόμενος απέναντι στο τεμπέλη που βρήκε αφορμή την κρίση να επιχειρηματολογήσει. Ο τεμπέλης κρατικοδίαιτος απέναντι στον κατεστραμμένο πρώην επαγγελματία ή εργάτη. Ο ηλίθιος απέναντι στον ρεαλιστή.
Τελειώνουν και οι τελευταίες οικονομίες, όπως τελειώνει και η περίοδος χάριτος των κυβερνώντων απέναντι στον λαό. Θα αρχίσουν οι κατασχέσεις κινητών και ακινήτων όπως και οι πλειστηριασμοί με ρυθμούς που δεν τους φανταζόμαστε. Θα αρχίσει το κατέβασμα του διακόπτη του ηλεκτρισμού και της ύδρευσης με ταχύτητα φωτός. Το ένα διαμέρισμα θα πλένει σε σκάφη την στιγμή που από το διπλανό διαμέρισμα θα ακούγεται το νερό να τρέχει, το πλυντήριο να πλένει και τον λέβητα να είναι σε συνεχή λειτουργία. Αυτές θα είναι οι αφορμές που θα χυθεί αίμα. Τόσο απίστευτες, μα τόσο πραγματικές.
Ο ένας με δανεικό ποδήλατο και ο άλλος με το οικογενειακό αυτοκίνητο με μόνο έναν επιβάτη. Ο ένας μαυρισμένος από τα καλοκαιρινά μπάνια του και ο άλλος κάτασπρος σαν το γάλα λες και πέρασε το καλοκαίρι στην Σιβηρία. Θα βγουν τα μαχαίρια για τόσο ασήμαντες αφορμές που όμως στην βάση είναι η αιτία διότι δεν έπεσε με τη μία αυτό το ανθρώπινο ντόμιμο αλλά σταδιακά και μελετημένα. Και όταν έπεσαν τα πρώτα ντόμινο, τα πιο απομακρυσμένα από τον κίνδυνο δεν έδωσαν καμία σημασία. Όσο όμως δεν αντιδρούσαν για την πτώση του διπλανού τόσο οι παίκτες του πολιτικού παιχνιδιού έσπρωχναν με το δάχτυλο και την διπλανή ανθρώπινη συστάδα. Και το παιχνίδι συνεχίζεται.....
Όσο όμως θα κρατιούνται κάποια πιόνια όρθια μόνο και μόνο για την στήριξη του συστήματος τα πεσμένα πιόνια έχουν μπει ήδη στην διαδικασία της ζωώδους επιβίωσης χωρίς όμως δυστυχώς τους αυστηρούς νόμους της ζούγκλας. Με τους νόμους του ανθρώπου, που πέρα από την επιβίωση, έχασε την εγωιστική περηφάνια.Του ανθρώπου που σταμάτησε να βλέπει τον διπλανό με την μάσκα του συνανθρώπου και τον αντιμετωπίζει ως εχθρό του είδους του.
Ως μονάδα ηττήθηκε, θύμωσε, πείνασε, αδικήθηκε, ζήλεψε και ως μονάδα ενστικτωδώς θα κάνει ο,τιδήποτε για να μείνει ζωντανή. Όσα τα ονόματα των ανέργων και των χρεωμένων τόσα και τα είδη προς εξαφάνιση που θεωρούν ότι ζουν σε ένα περιβάλλον εχθρικό, το ίδιο που πριν λίγο καιρό από δική τους επιλογή το έβλεπαν ως το ιδανικό. Γνωρίζοντας ότι την αιτία της κατάστασής τους δεν μπορεί να την αντιμετωπίσουν θα πάρουν το αίμα τους πίσω από αυτόν που ακόμα με το παρόν σύστημα καταφέρνει να ζει μια ζωή ανάλογη με αυτή της προ “κρίσης” ή έχει την ψυχραιμία να αντιμετωπίζει τον καθημερινό θάνατό του αξιοπρεπώς.
Θα χυθεί αίμα και δεν θα είναι πάντα αυτό που κυλάει στις φλέβες αλλά και αυτό που κυλάει στην ψυχή. Θα σπάσουν δεσμοί αίματος, δεσμοί συναισθημάτων και ολόκληρων δεκαετιών σχέσεις ανθρώπων. Δεν θα είναι ο πιο δυνατός αυτός που θα κάνει την αρχή αλλά ο πιο αδύναμος που τελικά έβλεπε τις σχέσεις των ανθρώπων αλλά και τον ίδιο τον άνθρωπο ως δεκανίκι για την μέχρι σήμερα ζωή του. Το δεκανίκι πρέπει να πληρώσει το τίμημα αφού τώρα δεν μπορεί να τον στηρίξει.
Με τις σφουγγαρίστρες θα μαζεύουμε τα υπολείμματα της κάθε σφαγής έχοντας κιλά αποδεικτικών στοιχείων μέσα σε πλαστικούς κουβάδες ότι η αιτία της εθνικής μας κατάντιας ήταν πάντα προσωπική υπόθεση.
 Κατερίνα Γκαράνη
Λύπη μόνο για αυτά που θεωρούσαμε ότι θα είναι πάντα εκεί να μάς περιμένουν, όπως οι σπαρμένοι κίονες σε όλες τις γωνιές της Ελλάδας, που πλέον ούτε σαν τουρίστες δεν θα μπορούμε να τους προσκυνήσουμε. Μεσοτοιχία στα μέτρα του ανθρώπου αρχαίοι ναοί με το υπερπολυτελές τερατούργημα ενός κακομοίρη Κινέζου που θα βάλει τον πολύχρωμο Δράκο του να πάρει την δόξα του μαυροντυμένου Μινώταυρου.
Δάκρυ μόνο για αυτά που βουβά έπεφταν όπως τα δέντρα στην Ιερισσό, όπως οι φωλιές των αγριογούρουνων και τα μονοπάτια των ζαρκαδιών για το χρυσάφι που οι Δυτικοί στοιβάζουν στα αμπάρια των πλοίων τους σαν νέοι Φρανθίσκο Πιθάρρο. Αυτοβαφτιστήκαμε εμείς Δυτικοί δίνοντας το λαιμό ανυπεράσπιστων θαυμάτων της ελληνικής φύσης ως λάφυρο.
Θρήνος μόνο για τις ακρογιαλιές που είτε βουλιάξαμε τα πόδια μας σε αυτές ή το είχαμε όνειρο ότι μια μέρα θα τις ακουμπήσουμε. Η άμμος τους, τα βράχια τους και ο αφρός του κύματος θα μπουν σε ευρωπαϊκή τακτοποίηση, θα δεχθούν τις πολυτελείς πλαστικούρες και τα τσιμεντένια μεγαθήρια τύπου Μαϊάμι. Δεν μπορεί το αλμυρίκι να φυτρώνει άναρχα. Το άναρχο είναι τρομοκρατία για τους ορισμούς των ευρωπαϊκών “ιδεωδών” και πάντα το ταξίδι στο Μαϊάμι θάμπωνε την πλειοψηφία των βλαχοΛουδοβίκων.
Θυμός μόνο για τα ποτάμια που ως ταυτοποιημένοι ευρωπαίοι έχουμε δεχθεί εδώ και 14 ολόκληρα χρόνια ότι δεν είναι στοιχεία της φύσης αλλά προϊόντα υδροηλεκτρικής ενέργειας. Έτοιμοι να φυλακίσουν κι άλλα ποτάμια, να τα κάνουν φράγματα να γίνουμε αναπτυγμένοι, να γίνουμε δυτικοί, Ευρωπαίοι. Να βουλιάξουν πεδιάδες και φαράγγια, να πεθάνουν από ασφυξία δελφίνια, να λιμοκτονήσουν αγριόπαπιες και κύκνοι εις το όνομα του δυτικού πολιτισμού.
Λυγμός μόνο για τα πεδία μαχών υπέρ της ελευθερίας που μόνο μια στήλη λιτή ανέφερε την ανθρώπινη πράξη και τόνοι ξεραμένου αίματος και οστών θαμμένα κάτω από τα πόδια μας. Με σύρματα θα ορίσουν οι Δυτικοί την ιδιοκτησία τους σπάζοντας την στήλη ως άριστοι απόγονοι των Φιλλελήνων. Αμμοκονία θα κάνουν το μάρμαρο, το αίμα και τα οστά. Αμμοκονία....
Πίκρα μόνο για τους λίγους. Για όσους έχουν ήδη νιώσει λύπη, έχουν χύσει δάκρυ, έχουν θυμώσει και κρατάνε βουβό λυγμό για όλα αυτά που τους κληροδοτήθηκαν και προδοτικά παραδόθηκαν από τους πολλούς στων οποίων την ταυτότητα λείπει ο επιθετικός προσδιορισμός για το“ Έλληνας ”: “Κομπλεξικός Έλληνας”.
Αυτό είναι το χειρότερο είδος που πέρασε από τον πλανήτη, που όχι μόνο δεν κατάλαβε που έτυχε να γεννηθεί αλλά έκανε τα πάντα να ξεκαρφώσει και τον τελευταίο κόκκο ελληνικής άμμου για να πάρει μια άλλη ταυτότητα στα λιλιπούτεια μέτρα του. Να γίνει Άγγλος, Γερμανός, Ιταλός, Γάλλος, ακόμα και Τούρκος ή Αλβανός, Βλάχος ή Σκοπιανός αρκεί να μην έχει να υπερασπιστεί αυτά που τυχαία του χαρίστηκαν. Να βγάλει αυτό το βάρος από πάνω του αφού δεν μπορούσε ούτε να το χαρεί, άρα ούτε να το υπερασπιστεί. Ο δύσκολος τρόπος είναι να κρατήσεις την ταυτότητα σου, ο εύκολος να την αποποιηθείς για 100 τμ τσιμεντένιου κλουβιού με τραπεζικό δάνειο και ένα επίδομα από την μαμά Ευρώπη ως εθνικά ανάπηρος.
Φτιαγμένοι από ένα τυχαίο ζευγάρωμα, σε μια τυχαία χρονική στιγμή, δυστυχώς όμως σε αυτόν τον τόπο. Δυστυχώς σε αυτό το κομμάτι γης που όλοι οι θεοί του σύμπαντος βάφτισαν ως “Το κέντρο του κόσμου”. Και οι κομπλεξικοί άνοιξαν τις πόρτες του κέντρου και μπήκε μέσα όλος ο κόσμος. Με δραπανηφόρα, με αλυσοπρίονα, με μπουλντόζες, με γεωτρύπανα, με τουρμπίνες, με ανεμογεννήτριες, με ηλιοσυλλέκτες, με τράπεζες και πάνω από όλα με την λαιμαργία του κατακτητή.
Το μόνο που μένει για τους λίγους είναι να πάρουν μία μπουκάλα κρασί φτιαγμένο με τα τελευταία ελληνικά σταφύλια, ένα κομμάτι τυρί από το τελευταίο ελληνικό γάλα, ένα κομμάτι ψωμί από το τελευταίο ελληνικό στάρι, να ανέβουν στο τελευταίο ελεύθερο ελληνικό ξέφωτο, να ακουμπήσουν στον τελευταίο όρθιο ελληνικό έλατο, δίπλα από το τελευταίο ελεύθερο ελληνικό ρυάκι. Να ζητήσουν σιωπηλά συγνώμη για αυτά που δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν, για αυτά που η ελευθεριότητας της Κομπλεξοκρατίας κατάφερε σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, όση αντίσταση αυτοί κι αν προέβαλαν.

Αυτοί οι λίγοι, οι τελευταίοι, αν έχουν τα κότσια να κάνουν ζημιές ως άναρχα πνεύματα υπέρ της Ελευθερίας, ελληνοπρεπώς θα πράξουν. Κι αν είναι να πεθάνουν γέροι κι ανίκανοι ας αφήσουν την τελευταία τους πνοή αδιαπραγμάτευτοι. Ως πλάσματα που εναρμονίστηκαν απόλυτα με το περιβάλλον των ανθρώπων, των Ελλήνων, των ελεύθερων.
Κατερίνα Γκαράνη
Το σύστημα έχει ξεσκεπαστεί. Έπεσαν οι κουρτίνες των παρασκηνίων και βλέπουμε στο θέατρο του παραλόγου τους πρωταγωνιστές της πολιτικής σκηνής μόνο με τα σώβρακά τους. Είναι όλοι ίδιοι, κρατώντας ο καθένας σε χαρτί το ρόλο που θα παίξει γραμμένο από τον ίδιο συγγραφέα. Χωρίς μακιγιάζ η αλήθεια φαντάζει τρομακτική αλλά από την άλλη είναι αλήθεια.
Έπαιξαν και το τελευταίο τους χαρτί με τις εκλογικές διαδικασίες οι  οποίες είχαν ποσοστά μοιρασμένα σε πάμπολλους συνδυασμούς αλλά από την άλλη είχαν το πραγματικό αποτέλεσμα όλων των πολιτικών θεατρίνων: Ολοκληρωτισμός.
Κατακερματίσαν την πολιτική σκηνή σε κόμματα (βγάζοντας στην σκηνή ακόμα και τους αθλιότερους κομπάρσους που τους τάιζαν χρόνια γι' αυτήν την ώρα ανάγκης), τα έδωσαν όλα στην πράξη εκλογές και αυτό που ξαναπήραν είναι αυτό που δημιουργήθηκε τα τελευταία 40 χρόνια στην χώρα: Πολίτες που δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει φιλελευθερισμός, ναζισμός, σοσιαλισμός, εθνικισμός, κομουνισμός και όποιον άλλο -ισμό νομίζουν ότι γνωρίζουν και πιστεύουν. Απλά στήριζαν το κόμμα-μαγαζί λόγω άγνοιας, εθελοτυφλίας, παράδοσης, λόγω χαζής αντίδρασης, λόγω επικίνδυνου ρομαντισμού  ή λόγω ιδιοτέλειας.
Δεν είμαστε όμως στις εποχές που η δεξιά καταπίεζε και ερχόταν ο σοσιαλισμός να σώσει τον λαό. Ούτε στις εποχές που ο ναζισμός έσφαζε και η δημοκρατία ήταν εκεί για να αντισταθεί. Ούτε στις εποχές που ο κομουνισμός θα σου έπαιρνε το σπίτι και στήριζες το φιλελεύθερο σύστημα. Όλοι οι -ισμοί έχουν μπει στο μπλέντερ και έχουν γίνει μια ομοιόμορφη μάζα όπως ακριβώς έχουν μπει στο μπλέντερ και οι ψηφοφόροι οι οποίοι δεν θέλουν να δουν ότι είναι στην ουσία ίδιοι όπως ίδια είναι και τα κόμματα που στηρίζουν με την ψήφο τους. Τα κόμματα και οι ιδεολογίες που έλεγαν ότι αντιπροσώπευαν πολτοποιήθηκαν με στόχο το Κοινό Κόμμα και ο λαός έγινε μάζα λόγω σύγχυσης και πανικού μην χάσει κι άλλα από αυτά που έχει ήδη χάσει. Κανείς όμως δεν έλαβε υπόψη την ανεξαρτησία που ήδη έχασε. Τι ρόλο παίζουν οι εκλογές όταν έχεις χάσει το δικαίωμα της ελευθερίας σου; 
Δεν υπάρχουν πλέον οι πολυτέλειες να σε σώσει το οποιοδήποτε κόμμα. Το Κόμμα είναι ένα που σε κυβερνά και το βλέπεις στην ολομέλεια της Βουλής και πολύ σύντομα θα το βλέπεις στην ολομέλεια της Ευρωβουλής. Αυτό το Κόμμα το μόνο που θέλει είναι να σώσει το αφεντικό του, που δεν είναι άλλο από την ΕΕ. Χρησιμοποιώντας το παλιό κόλπο “βάλε δημοκρατικά τους δήθεν αντιδραστικούς στο παιχνίδι" , οι λαοί θα νομίζουν ότι υπάρχει και αντίθετη άποψη από τον ολοκληρωτισμό. Δεν είναι άλλωστε καθόλου τυχαίο που τον ρόλο της υπεράσπισης της εθνικής ταυτότητας των κρατών στην Ευρωβουλή θα τον παίξουν δύο Αποικιοκρατικές Αυτοκρατορίες που μόνο έθνη δεν σεβόταν, ούτε σέβονται: Η Αγγλική και η Γαλλική.
Επίσης για τον φερετζέ του πραγματικού ναζισμού που εξαπλώνεται ραγδαία σε όλη την Ευρώπη βάζουν στο παιχνίδι και εκφραστές του “παλιού” ναζισμού για να ρίχνουν στάχτη στα μάτια των εθελοτυφλούντων. Ο κακός ναζισμός ενάντια στον καλό ναζισμό. Οι κακοί ρατσιστές εναντίον στους καλούς ναζιστές. Οι συνταγματικοί ενάντια στους αντισυνταγματικούς. Όμως όλοι ανήκουν στο Κόμμα και από το Κοινό Ταμείο τρέφονται με χρήμα κι έτσι μπορούν να χειραγωγούν τα απεγνωσμένα πλήθη.
Από την πλευρά του λαού, πλέον ο φασίστας και ο κομουνιστής πολίτης έχει την ίδια ακριβώς μοίρα. Το ίδιο και ο πρασινοφρουρός με τον παρακρατικό δεξιό. Όλοι έχουν το προσωπικό Γολγοθά που ανεβαίνουν κάθε μέρα, τα ίδια χαράτσια, τις ίδιες ικεσίες στο τραπεζίτη για το κόκκινο δάνειο, τους ίδιους αποχωρισμούς με τα παιδιά τους την ώρα που αυτά μπαίνουν στο αεροπλάνο για την ξενιτειά, την ίδια αναξιοπρέπεια στην ασθένεια και το ίδιο μαύρο μέλλον.
Αν ακόμα αντέχει μια μερίδα της μάζας είναι γιατί το Κόμμα τους χρειάζεται. Δίνοντάς τους ένα καλό μισθό τούς έχει όχι πλέον σε δημόσια ή επιδοτούμενη ιδιωτική εργασία, αλλά σε Κομματική εργασία διότι κοστίζουν λιγότερο από πριν. Έτσι, αποφεύγουν ξαφνικές κοινωνικές αντιδράσεις και είναι ο καλύτερος λόγος που η χώρα δανείζεται έτσι ώστε να υπάρχει χρέος, να παίρνει ευρωπαϊκές επιδοτήσεις που είναι μεγαλύτερες από το δήθεν χρέος κι έτσι κυλάει το Κοινό ευρωπαϊκό τραπεζικό χρήμα. Πολύ σύντομα ο ολοκληρωτισμός δεν θα τους χρειάζεται πλέον και τότε κι αυτοί θα μπουν με την σειρά τους στο μπλέντερ της κάτω κοινωνίας.
Πάντα, βέβαια, θα υπάρχουν οι ανάλογοι γερμανοτσολιάδες που για 70 ευρώ άνετα θα κόβουν κεφάλια είτε ανήκουν σήμερα σε ψηφοφόρους της Χ.Α, είτε σε ψηφοφόρους του Σύριζα. Ο ναζισμός δεν έχει ιδεολόγους υποστηρικτές, μόνο μισθοφόρους.
Φθάνουμε στο τέλος. Σε πολύ λίγο δεν θα χρειάζεται καν ο φερετζές Βουλή να είναι σε λειτουργία παρά μόνο εκπρόσωποι του Κόμματος ανά κράτος που με μία υπογραφή θα ορίζουν όχι το μέλλον σου αλλά αν θα πρέπει να ζήσεις ή να πεθάνεις και σε ποια εργοστάσια παραγωγής που στηρίζουν το Κόμμα θα εργάζεσαι. Στρατόπεδα αναγκαστικής δουλείας με το πέπλο της εργατικής απασχόλησης θα είναι και τίποτε περισσότερο. Κοινό Σύνταγμα, Κοινό Δίκαιο, Κοινά Εργασιακά Δικαιώματα, Κοινή Άμυνα, Κοινή Μοίρα.
Μέχρι να φθάσει στο ζενίθ της η Αυτοκρατορία του Κόμματος δεν θα υπάρξει καμία σθεναρή αντίσταση από κανέναν λαό. Όλα θα γίνουν ομαλά και φιλήσυχα, όπως το πάνε μέχρι σήμερα εισβάλλοντας χωρίς να βρουν αντίσταση από κανένα Ρούπελ, αποφεύγοντας τα λάθη του παρελθόντος που τους κόστισαν ακριβά σε χρήμα, σε στρατό και το σημαντικότερο σε διάρκεια ζωής. Από την άλλη όμως δεν θα υπάρχουν και τα Αναχώματα να ξεγελούν τον καταπιεσμένο προσφέροντάς του άνανδρα Ελπίδα. Ο ναζισμός χρειάζεται τα Αναχώματα μόνο μέχρι να φθάσει στην απόλυτη δύναμή του, μετά τα ισοπεδώνει.
Η Κοινή Πολιτική θα ρίξει τα σύνορα ειρηνικά αλλά από την άλλη θα δημιουργήσει έναν Κοινό Λαό που η κοινή του μοίρα ως δούλο θα γεννήσει έναν νέο -ισμό που θα τον απελευθερώσει. Χρονικά για πολύ λίγο, διότι ο Λαός υπάρχει από την στιγμή που γεννά από μόνος του την Εξουσία. 
Κατερίνα Γκαράνη
Πάλι θα χάσουμε. Το προαίσθημα της ήττας είναι το πρώτο που έρχεται πριν η ίδια η ήττα μπει θριαμβεύτρια στην αλωμένη πόλη. Δεν έχει σημασία που δεν κουβαλήσαμε όπλο και δεν ακούσαμε ήχο σφαίρας να περνάει δίπλα από το κεφάλι μας, εμείς πολεμήσαμε.
Δεν έχει καμία σημασία που δεν θα γραφούν ένδοξες ιστορίες για μας τους Έλληνες της πρώτης και δεύτερης 10ετίας του 21ου αιώνα. Δεν έχει σημασία που δεν έχουμε εμφανή ίχνη καταπόνησης στο κορμί μας, ούτε που δεν τραγουδούμε θούριους όλοι μαζί πριν την κάθε μάχη, εμείς πολεμήσαμε.
Ο ιστορικός του μέλλοντος θα μας προσπεράσει γράφοντας απλά σε μια παράγραφο τα ποσοστά ανεργίας της χρονικής περιόδου, τα νούμερα του πληθωρισμού και ίσως τους αριθμούς των τυχαίων θυμάτων. Θα μάς περάσει στα γρήγορα για να πάει παρακάτω, αλλά εμείς πολεμήσαμε.
Είμαστε οι στρατιώτες που δεν φορέσαμε χακί αλλά διανύουμε ήδη τον 5ο χρόνο στο πεδίο της μάχης αντιστεκόμενοι απέναντι σε δύο εχθρικά στρατόπεδα που μάς κήρυξαν τον πόλεμο στα καλά καθούμενα. Δύο στρατόπεδα επανδρωμένα από ντόπιους και ξένους πολιτικούς εγκληματίες με ορδές υποστηρικτών να κάνουν εφόδους από το πρωί μέχρι το βράδυ, τόσο στην χώρα όσο και μέσα στα σπίτια μας. Δεν είχαμε την τύχη να μάς στηρίζει ούτε ηθικά μία άλλη χώρα σε τούτο τον πόλεμο. Μόνοι μας πολεμάμε.
Όλοι μάς χλευάζουν ότι είμαστε ένας λαός του καναπέ, που δεν θέλει να πάρει στα χέρια του την μοίρα της πατρίδας του. Μάς κουνάνε το δάκτυλο που δεν κάναμε ένοπλο αγώνα ενάντια στον εχθρό, που δεν μπουκάραμε στο κοινοβούλιο, που δεν βάλαμε βόμβες και δεν πήραμε κεφάλια. Οι αναλυτές του καναπέ προκαλούν χωρίς να πουν όμως ποιος είναι ο εχθρός. Έτσι στο χαμό να βγούμε με τα χασαπομάχαιρα στον δρόμο απλά για να κάνουν αυτοί χάζι στην αρένα των τηλεοράσεων. Τον εχθρό μόνο εμείς τον ξέρουμε γιατί εμείς πολεμάμε.
Κάθε μέρα τρέχουμε ανάμεσα σε ναρκοπέδια και φυλάμε τα νώτα μας όταν βρίσκουμε τρύπα να ξεκουραστούμε μη και μάς πιάσουν στον ύπνο οι φύλακες της Δημοκρατίας τους και μάς μπουζουριάσουν νωρίτερα από ό,τι θα περιμέναμε για χρέη που μάς φόρτωσαν καταδικάζοντάς μας για εσχάτη προδοσία. Κάθε μέρα μειώνουμε τα γραμμάρια ανθρώπινης χαράς για να βγει ο λογαριασμός στα φάρμακα ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που όταν είναι να διανύσουμε μεγάλη απόσταση για ένα μεροκάματο -έξι μέσα στο αμάξι- το μάτι μας δεν είναι στον δρόμο αλλά στον δείκτη της βενζίνης που ανάβει λαμπάκι και δεν βγαίνει ο γαμημένος ανήφορος 20 χιλιομέτρων με τα πόδια  στις 5 το πρωί με παγωνιά. Είναι ο τρίτος χειμώνας που κάνουμε μπάνιο με παγωμένο νερό ενώ νομίζουμε ότι κοροϊδεύουμε τα παιδιά μας λέγοντας ότι τα δώρα δεν έχουν αξία, παρά μόνο η αγκαλιά. Τα δικά μας παιδιά μόνο αγκαλιά παίρνουν εδώ και 4 χρόνια, ενώ εμείς την ίδια στιγμή τραβάμε τα μάτια μας από ντροπή και τα κολλάμε στο πάτωμα.
Πριν μάς κατηγορήσουν οι άνετοι της ζωής ότι όπλο δεν πήραμε ας έρθουν μία φορά στις πολλοστές που έχουμε ζήσει όταν οι γέροι γονείς  ανοίγουν το πορτοφόλι να τσοντάρουν από την πετσοκομμένη σύνταξή τους για το απλήρωτο ρεύμα και το νερό. Είναι από τις πολλές στιγμές που λες ότι ο πόλεμος της αναξιοπρέπειας είναι ο πιο σκληρός από όλους. Σε αυτόν πολεμάμε.
Ό,τι κι αν κάνουμε κάθε μέρα προσέχουμε να μην χτυπήσουμε, να μη πονέσει το δόντι μας, μην πάθουμε κολικό, μην σπάσουμε χέρι γιατί ξέρουμε ότι για μας νοσοκομείο δεν έχει. Η ιδέα ότι μπορεί μία βαριά ασθένεια να σου χτυπήσει την πόρτα είναι αυτή που σού σπάει τον τσαμπουκά και όταν σου καρφωθεί στο κεφάλι είναι σαν να έχεις φάει σφαίρα από ακροβολισμένο καθίκι που σε έχει βάλει στο στόχαστρο. Σε τέτοιον πόλεμο πολεμάμε.
Ανάμεσα σε όλα αυτά, τα καθημερινά που ξεσκίζουν την καρδιά περισσότερο από ό,τι θα πετσόκοβε το κορμί μας μια νάρκη, είναι που κάθε βράδυ πριν κλείσουμε κατ' ανάγκη τα μάτια μας έρχεται και σε χαστουκίζει η ευθύνη για την πατρίδα. Ρίχνεις την κουβέρτα σαν αδιάβροχο πάνω στους ώμους και γυροφέρνεις στο παγωμένο σπίτι, σαν στρατιώτης σε παγωμένο βουνό καταδικάζοντας τον εαυτό σου που σήμερα εσύ έζησες αλλά χάθηκε ένα κομμάτι ακόμα Ελλάδας. Αυτός είναι ο δικός μας πόλεμος.
Έχουμε αρχίσει να μαθαίνουμε να αποχαιρετάμε αδελφούς και φίλους που σαν να είναι ακρωτηριασμένοι στρατιώτες αφήνουν το πεδίο της μάχης Ελλάδα να βρουν μεροκάματο στην άκρη της γης. Αυτοί είναι οι πιο άτυχοι από όλους μας διότι ξέρουν ότι δεν θα δουν το τέλος αλλά δεν θα ξαναδούν την Ελλάδα όπως την γνώριζαν. Η Ελλάδα θα πεθάνει μαζί με μας τους τελευταίους που ξέρουμε ότι δεν θα αντέξουμε να κρατάμε ακόμα για πολύ.
Η ήττα μας είναι σίγουρη. Το βλέπουμε στα πρόσωπα των θριαμβευτών πολιτικών άκαπνων σωτήρων, πληρωμένων προδοτών και αθάνατων γειτόνων που αλαλάζουν με την ψήφο στο χέρι σαν τις πουτάνες της Κατοχής του '40 την ώρα που έφθαναν οι αξιωματικοί των Ες Ες με σοκολάτες και ψωμί για να το γλεντήσουν.
Εμείς οι Έλληνες, των πρώτων δεκαετιών του 21ου αιώνα -μικροί, ήσυχοι και αόρατοι- την ήττα μας πολεμήσαμε. Και είμασταν άριστοι στρατιώτες.
Κατερίνα Γκαράνη
Αν υπήρχε η δυνατότητα αύριο το πρωί με το χτύπημα ενός μαγικού ραβδιού να σε εξαφανίσουν, Έλληνα, θα το έκαναν. Έχει φθάσει πλέον η ώρα που δεν σε χρειάζονται άλλο. Το καθήκον σου, συνειδητά και ασυνείδητα, προς την ναζιστική Ενωμένη Ευρώπη το έκανες και με το παραπάνω. Ο στρατιώτης του Νότου έδωσε ό,τι είχε να δώσει και ήρθε η ώρα να αποσυρθεί από το πεδίο κατασκευασμένης μάχης που έστησαν στρατηγοί και ηγέτες.
Η αλήθεια είναι ότι περίμεναν κάποια ανταρσία από το στράτευμα των νοτίων Βαλκανίων, όπως είχαν βρει από αυτό των βορείων Βαλκανίων δύο δεκαετίες πριν. Αλλά εδώ δε μάτωσε μύτη για το ναρκοπέδιο που σου έστηναν σιγά-σιγά κυκλώνοντας εσένα και τα πολύτιμά σου. Αν και βλέπαμε όλοι ότι ενώ εμείς είχαμε μπροστά το μέτωπο, οι κοινοβουλευτικοί στρατηγοί αντί να κυκλώνουν τους εχθρούς κύκλωναν εμάς, δεν κάναμε βήμα εναντίον τους. Αντίθετα στο τελευταίο σύνθημά τους “ψηφίστε μας” πατώντας πάνω στις νάρκες θα τρέξουν οι Έλληνες για την τελευταία έξοδο.
Γίναμε βάρος περιττό διότι, όπως καταλαβαίνεις από τα όσα διαδραματίστηκαν τα τελευταία 4 χρόνια, αυτό που ήθελαν ήταν η χώρα που θεωρείς μέχρι σήμερα ότι σου ανήκει. Κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα σού ανήκει μόνο ότι σου επιτρέπουν να σού ανήκει. Έφθασες στο σημείο να διαπραγματεύεσαι την γη σου και την ζωή σου με αντίτιμο που θα ορίσει ο ναζιστής γραμματέας του υπουργείου Οικονομικών. Χθες ήταν 50,000 ευρώ, σήμερα είναι 5,000 ευρώ και αύριο θα είναι 1 ευρώ. Η τιμή της ελευθερίας και της ζωής σου, απ' ό,τι βλέπεις, πέφτει κατακόρυφα. Στοιχίζεις περισσότερα πλέον απ' ό,τι μπορείς να δώσεις κι αυτό είναι αντίθετο με το σύστημα των Αρίων της Ευρώπης. Κοινώς μπορούσαν να ανεχτούν τον γύφτο όταν αυτός τους τάιζε, αλλά ήσουν, είσαι και θα είσαι πάντα για την Αρία φυλή των Ευρωπαίων, ο Γύφτος του Νοτιότερου άκρου των Βαλκανίων. Αυτός που κατά τύχη γεννήθηκε στον τόπο των θεών και των ηρώων.
Επί 200 χρόνια δεν είχαν τι να σε κάνουν. Σου όριζαν βασιλιάδες Βαυαρούς, πρωθυπουργούς που έσκυβαν σε κάθε προσταγή των Μεγάλων Δυνάμεων, δικτάτορες που το όνομά τους ήταν μεγαλύτερο από το ύψος τους και πρωθυπουργούς που υπέγραφαν την νέα υποδούλωσή σου στην ΕΟΚ με το πρόσχημα του εξευρωπαϊσμού. Μέχρι και σοσιαλιστή σού έφεραν γνωρίζοντας ότι θα τσιμπήσεις στο “πάρτα όλα” σπρώχνοντάς σε στο λάκκο με τα φίδια. Είχες την ευθύνη των επιλογών σου και τώρα περνάς από τον πάγκο για τις τρύπιες δεκάρες που σου έδωσαν με τις χούφτες και εσύ νόμιζες ότι έπαιρνες χρυσό. Σε έβαλαν στην ευρωπαϊκή σκέψη ότι όλα κοστίζουν και να τώρα που έφθασες εσύ να κοστολογείσαι  από τις εταιρείες τους ως ασθενής, ως άνεργος, ως αναξιοπαθούντας. Φαντάσου ότι ακόμα και για την ναζιστική φρίκη που έζησαν οι πρόγονοί σου, σε έβαλαν στο σκεπτικό να θέλεις να την εξαργυρώσεις, και το χειρότερο, με τον θάνατο και τον βασανισμό των προγόνων σου να ξεχρεώσεις τα δικά σου γούστα. Εις τον θάνατο του μαλάκα! Εκεί καταντήσαμε.
Τους έδωσες το δικαίωμα να σε αντιμετωπίζουν, όχι ως λαό που του ανήκει δικαιωματικά αυτός ο τόπος και η ιστορία, αλλά σαν τον τουρίστα που τυχαία έπεσε εδώ και τώρα δεν έχει να πληρώσει το ξενοδοχείο για να βγάλει την παγερή νύχτα. Βλέπεις κι εσύ την ιστορία σου δεν έκανες τον κόπο να την μάθεις, αλλά τώρα ευκαιριακά την παπαγαλίζεις άτσαλα για να υπερασπιστείς το δικαίωμα της ύπαρξής σου.
Μην ξεχνάς ότι το πολύτιμο επιστημονικό προσωπικό σου το έχουν ήδη πάρει με το πρώτο κύμα νεομετανάστευσης. Τώρα θα πάρουν και το δεύτερο βάζοντας λουκέτο σε ό,τι ακόμα δεν έχουν βάλει και θα μείνουμε πίσω κουτσοί, στραβοί και μίζεροι να ψάχνουμε τρύπα να κρυφτούμε. Αλλά επειδή και οι τρύπες έχουν αξία για τους Ευρωπαίους θα σου ετοιμάσουν τα ανάλογα γκέτο να στριμώξεις την οικογένεια, τα όνειρα και την ξεπεσμένη σου καταγωγή. Δεν είσαι άλλωστε και η γενιά της Προσφυγιάς, ούτε καν η γενιά της Κατοχής. Δεν αντιμετώπισες ποτέ εχθρό κατά μέτωπο για να ξέρεις πώς θα επιβιώσεις, αντίθετα τον εχθρό τον έβαζες στο σπίτι σου ως υποψήφιο σωτήρα του χωριού σου, της πόλης σου, της περιφέρειάς σου, της χώρα σου. Αυτής της χώρας που τώρα εσύ δεν χωράς.
Το πιο άνανδρο πάντως που έχει η ράτσα σου, νεοέλληνα, είναι το πείσμα σου να θέλεις να σώσεις τον διπλανό χωρίς αυτός να έχει ανάγκη την δικιά σου ύποπτη σωτηρία. Γουστάρεις να κάνεις κολιγιές ακόμη και με προδότες ή κουκουλοφόρους για μία θέση στο ψηφοδέλτιο. Για να μου αποδείξεις ότι εσύ είσαι “τρομοκράτης” και “αντιστασιακός”, ενώ εγώ ηττοπαθής. Ότι το δικό σου IQ είναι πιο υψηλό από το δικό μου, που έχω αποφασίσει να μην δίνω κώλο κι ας πεθάνω από ασιτία. Πολεμάς να μην μείνει ούτε μία στάλα ανυπότακτων σε τούτο το χώμα. Γκεμπελίζεις κλείνοντας όλες τις πιθανές διόδους μιας πραγματικής τελευταίας εξόδου.
4 χρόνια Κατοχής και αυτό που μένει τελικά από τους ήσυχους αυτόχειρες, από τους ήσυχους θανάτους, από τα ήσυχα λουκέτα, από τους ήσυχους λυγμούς, από τις ήσυχες καταθλίψεις, από την ήσυχη εθνική παράδοση άνευ όρων είναι ο ανυπόφορος θόρυβος που κάνει η κάλπικη φωνή σου πέφτοντας στους τενεκέδες του ξεπουλήματος.
Κατερίνα Γκαράνη
Ανοίγω το άλμπουμ. 299 φωτογραφίες μαρτυρούν την καταγωγή μου. Πρόγονοι κτηνοτρόφοι, αγρότες, δάσκαλοι, οικοδόμοι, νοικοκυρές, πρόσφυγες, βιοπαλαιστές με μάτια λαμπερά να κοιτούν την κάμερα μη φοβούμενοι ότι θα φανεί στο βλέμμα τους τίποτε άλλο από αυτό που πραγματικά είναι. Καθαροί! Καταγωγή μπερδεμένη, όπως όλων μας άλλωστε.
Φωτογραφία Νο 23 η προγιαγιά σε μια παράγκα με τους γιους της και πίσω ο μπόγος των αναμνήσεων από τον Πόντο να στέκει γυρτός. Φωτογραφία Νο 29 ο παππούς καμαρωτός πριν καταταχθεί στο στρατό. Φωτογραφία Νο 43 η γιαγιά ανάμεσα σε τέσσερις αντάρτες που πίνουν τσίπουρο δίπλα στο τζάκι. Φωτογραφία Νο 40 παλικάρια στο χακί την στιγμή που φεύγουν για τον πόλεμο-όλοι χαιρετούν, όλοι χαμογελούν-. Φωτογραφία Νο 44 η ημέρα που ο παππούς γύρισε από τις γερμανικές φυλακές – το μισό χωριό απουσιάζει από το πλάνο, για να μην χαρακτηριστεί-. Φωτογραφία Νο 46 ο αδελφός του παππού επέστρεψε ζωντανός από στρατόπεδο συγκέντρωσης της Γερμανίας. Φωτογραφία Νο 47 ο πατέρας στην Μακρόνησο με δύο γειτόνους μας. Φωτογραφία Νο 69 η θεία πίσω στο σπίτι μετά από τις διακοπές  στην Γυάρο. Φωτογραφία Νο 78 ο πατέρας στέλνει ευχές για τα Χριστούγεννα από το παράπηγμα που ζούσε σε κάποιο εργοτάξιο στην Λιβύη....
Το πιο βαρύ φορτίο μέσα από αυτό το σπίτι που πρέπει να κουβαλήσω, όταν θα πρέπει να το εγκαταλείψω λόγω ληξιπρόθεσμων λογαριασμών προς το Κράτος, είναι αυτό το άλμπουμ. Είναι αυτό που μαρτυρά ότι είμαι αυτός που είμαι όχι λόγω των πράξεων των προγόνων μου αλλά εξαιτίας της δικής μου απραξίας. Όσο για το σπίτι που στέκει κοντά 90 χρόνια έχοντας βάλει όλες οι γενιές από κάτι, θα το παραδώσω αμαχητί. Δεν έκανα και τίποτε σπουδαίο για την ζωή και για το σύνολο για να μου αξίζει τέτοια περιουσία. 299 φωτογραφίες κιτρινισμένες, φθαρμένες μαρτυρούν ότι αυτοί που έχουν δικαίωμα να ομιλούν, να απαιτούν και να διεκδικούν είναι αυτοί που πάλεψαν. Όχι πάλη για μια καλύτερη ζωή αλλά πάλη για την ζωή. Αυτά τα βλέμματα που μένουν άτρωτα μέσα στο φωτογραφικό χαρτί, ενώ τα ρούχα και το σκηνικό έχει αρχίσει να σβήνει, μού αποδεικνύουν ότι όλα φθείρονται εκτός από τα βλέμματα των ανθρώπων.
Κοιτώ και τα μάτια όλων μας, όποτε μπορώ να βγω έξω από καταφύγιό μου. Γυάλινα σαν του ψαριού όλα τα βλέμματα. Λες και πέρασαν αιώνες μέσα σε 5 χρόνια. Είναι γιατί λέμε πολλά ενώ ξέρουμε ότι και που μιλούμε είναι θράσος. Στα λόγια όλη η γενιά μου όπως και αυτή που ακολουθεί είναι άριστη. Στις πράξεις πάσχει, και όταν ζοριζόμαστε ψάχνουμε να βρούμε έναν πρόγονο να μάς ξελασπώσει συνειδησιακά. Ποτέ άλλοτε τα λόγια δεν είχαν γίνει τόσο φτωχά και τόσο επικίνδυνα όσο σήμερα. Οι μάχες από σωματικές έγιναν λεκτικές. Έχει μετατραπεί η χώρα σε μια τεράστια Βουλή που όλοι μιλάμε και τελικά δεν λέμε τίποτε. Ο λόγος δεν εφεύρεθηκε για να αυτοσυγχωρούμαστε αλλά να εκφράζουμε αυτό που έχουμε μέσα μας με σκοπό το μέσα μας να γίνει πράξη. Μέχρι τώρα αποδεικνύεται ότι πάσχουμε σε πολλά μέσα μας γι' αυτό και ο λόγος μένει μόνο στον αέρα ή σε λέξεις στο χαρτί.
Δεν είχα προγόνους ήρωες. Απλοί καθημερινοί άνθρωποι ήταν όπως οι πρόγονοι των περισσοτέρων μας. Με τους φόβους, τις αγωνίες, την παγωνιά, την απόγνωση, τις απειλές, το θάνατο, με τα στραβά και τα ανάποδά τους. Σαν εμένα και σαν εσένα. Μόνο που στην εξέλιξη χάθηκε η λεβεντιά. Την αποποιηθήκαμε γιατί νομίζαμε ότι ποτέ σε μας δεν θα συμβεί το αδιανόητο. Εκείνοι ήταν πάντα έτοιμοι γι΄ αυτό. Είτε έχαναν είτε κέρδιζαν θα έπρατταν αυτό που δεν τολμούσε να μπει προς συζήτηση. Την προσβολή και το άδικο χαστούκι, λεκτικό ή υπαρξιακό, δεν κάθεσαι να το συζητήσεις. Το ανταποδίδεις όποιο κι αν είναι το αντίτιμο.
Φωτογραφία Νο300: Εγώ με το άλμπουμ αγκαλιά και σφραγισμένο το στόμα μου με μονωτική ταινία λίγο πριν την αναζήτηση της λεβεντιάς. Ελπίζω το βλέμμα να μείνει αναλλοίωτο έναν αιώνα μετά.

 Κατερίνα Γκαράνη
Μην περιμένεις, κυβερνήτα, να βρεις το Άκρο που ψάχνεις ανάμεσα σε κόμματα, παρατάξεις και ιδεολογίες. Όταν τελειώσεις και αυτό το επικοινωνιακό σου παιχνίδι με την “αριστερά” που κάθεται και συνομιλεί ακόμα μαζί σου, θα νιώσεις ποιο είναι το άλλο Άκρο που θέλεις να βρεις αλλά με τίποτε δεν μπορείς να το ταυτοποιήσεις.
 Έπαιξες ωραία το ρόλο σου με τους κομπάρσους του ναζισμού δημιουργώντας πρώτα εσύ το δήθεν Άκρο που κατέστειλες για να μην φανεί ότι το πραγματικό Ναζιστικό Άκρο δεν ήταν κανένας άλλος παρά εσύ, οι εντολείς σου και οι συγκυβερνήτες σου(οι τραβεστί σοσιαλιστές και βέβαια δεν ξεχνάμε και τον τραβεστί αριστερό που μέχρι πριν λίγους μήνες έβαζε υπογραφές υποταγής και παράδοσης με χέρια και με πόδια). Με τις κινήσεις σου φανέρωσες το ένα Άκρο του εμφυλίου που σκάρωσαν οι χρηματοδότες σου και θέλησες να υποστηρίξεις με τόσο πάθος. Το ένα Άκρο, λοιπόν, είστε εσείς. Τώρα ψάχνεις για το άλλο Άκρο και στήνεις ιστορίες ότι θα το βρεις ανάμεσα σε αυτούς που μόνο κουβέντες έμαθαν να κάνουν στην ζωή τους και να συμμετέχουν σε κοινωνικούς αγώνες με πλακάτ στα χέρια. Ψάχνεις μέσα στα πρόβατα να βρεις τον ταύρο που ξέρεις ότι υπάρχει και αυτό σε κάνει να ιδρώνεις. 
Τους αναλώσιμους κομματικούς “αγωνιστές” τους κρατάς σίγουρα με στοιχεία, όπως και το δήθεν Άκρο που δημιούργησες και καταδίκασες μέχρι να το ξαναχρησιμοποιήσεις. Θέλεις να δημιουργήσεις και το άλλο Άκρο, αλλά καταβάθος ξέρεις ότι δεν είναι αυτό που επικοινωνιακά έχεις βάλει ως στόχο. Δε μπορεί να πιστεύεις ότι το άλλο Άκρο είναι τόσο φιλήσυχο και τόσο φιλοδημοκρατικό! Δε μπορεί να θεωρείς ότι το Άκρο που ψάχνεις πηγαίνει σαν νοικοκύρης στις κάλπες και ρίχνει την συνείδησή του σε μία κάλπη σε εποχές Κατοχής! Αλήθεια θεωρείς ότι τόσο φιλειρηνικό εχθρό έχεις;  Εσύ που μέχρι τώρα έχεις στραγγίξει από ζωντανούς τόσο αίμα και ιδρώτα; Τόσο μικρή είναι τελικά η αυτοεκτίμησή σου; 
Σου έχω νέα. Το άλλο Άκρο είμαι εγώ. Δεν έχω κόμμα, δεν έχω σπίτι, δεν έχω όνειρα, δεν έχω πλέον τίποτε που να με δένει συναισθηματικά και υλικά με τίποτε από αυτά που εσύ θεωρείς Κράτος. Επέλεξες την πλευρά του Κράτους, άρα αναγκαστικά επέλεξα τον εχθρό του Κράτους: Την Ελευθερία. Το Κράτος σου το έχεις πια δοσμένο, το έχεις υποθηκευμένο για τα επόμενα 200 χρόνια, το έχεις αποδεκατίσει από το εργατικό του δυναμικό, το έχεις ρημάξει κυριολεκτικά. Εμένα όμως, δεν θα με δεις ούτε με κιάλι. Είμαι ένα κάστρο απροσπέλαστο από στρατούς και όπλα, από νόμους και διαταγές. Είμαι τόσο ακονισμένο Άκρο που ματώνω κάθε βράδυ τα ροζ όνειρά σου. Δεν έχω ένα πρόσωπο, αλλά ούτε μία καρδιά. Είμαι το Άκρο που ακόμα δεν έχει μιλήσει. Και δεν πρόκειται να ακούσεις την φωνή του. Κουβέντες αυτό το Άκρο με δυνάστες και τρομοκράτες της Ελευθερίας δεν κάνει. Πράττει! Μην ψάχνεις για καμία ομάδα που δουλειά δεν έχει να κάνει και στήνει ιστορίες για να σε τρομοκρατήσει σε γιάφκες και υπόγεια αντί μεροκάματου και να γράφει προκηρύξεις σταλμένες σε δημοσιογραφικά γραφεία τα οποία λειτουργούν ως δικά σου Γραφεία Τύπου. Έχει νοημοσύνη αυτό το Άκρο. 
Άκου να σου πω, Δημοκράτορα, την πατρίδα εγώ δεν την έχω για χόμπι. Δεν την φέρνω για κουβέντα μέσα σε καφενεία και κομμωτήρια, δεν είμαι όψιμος υπερασπιστή της. Δεν με πλήρωσε ποτέ, αλλά της απέδωσα όσα μου αναλογούσαν για να την βλέπω Ελεύθερη. Το Κράτος σου όχι μόνο δεν το πληρώνω, αλλά κάθε μέρα γράφω και τους ημερήσιους τόκους που μου χρωστά εδώ και 5 χρόνια αλλά και για όσο θα κρατήσουν οι μπίζνες που στήσατε σε τούτο το κομμάτι γης. Το γινόμενο θα σε τρομάξει: Όσα κάθε μέρα χάνει η Ελευθερία μου βάλτα εις την νιοστή. Και θα μου τα πληρώσεις μέχρι δραχμής. 
Τράβα όσο μπορείς το σχοινί από το δικό σου Άκρο. Όσο το τραβάς τόσο πιο κοντά σου με φέρνεις. Θα νιώσεις την ανάσα της καταπιεσμένης οργής, το χνώτο του άδειου στομάχου, την μυρωδιά του σαπισμένου ονείρου. Και το τραγικό για σένα είναι ότι δεν θα με βλέπεις. Ούτε εγώ με βλέπω πια στον καθρέπτη κάθε πρωί. Βλέπω χιλιάδες μάτια, βλέπω χιλιάδες μορφές, νεκρές, παρούσες και αγέννητες.
Αφού θέλετε να γράψετε την Ιστορία του μέλλοντος ως νικητές θα έπρεπε να γνωρίζετε ότι τα κεφάλαια της κάθε Ιστορίας που γράψατε, τα δημιουργούσαν πάντα τα νικημένα Άκρα. Εκείνα που για δεκαετίες και αιώνες θέλετε να εξαφανίσετε, μα ως ανεπίδεκτοι μαθήσεως ηλίθιοι, πάντα οι ίδιοι τα δημιουργείτε.