Μέχρι το τέρμα

// // 15 comments
Κατερίνα Γκαράνη
Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι μέσα στους παγετώνες της Εποχής των Αλαζόνων. Στέκονται όλοι σε μια στάση λεωφορείου κι ας γνωρίζουν ότι η γραμμή «Ελπίδα-Όνειρο» έχει καταργηθεί προ πολλού. Έχουν την περίεργη εμμονή να βγαίνουν από το σπίτι τους και να μην κρατούν ποτέ ομπρέλα ακόμα και αν το σύστημα βρέχει τόσο άδικο που σε τρυπάει μέχρι το μεδούλι. Πάντα στην μια τους τσέπη έχουν το εισιτήριο, που χρόνια ένας εισπράκτορας της Εντιμότητας δεν βρέθηκε να τους το ακυρώσει.
Όλοι στην ίδια στάση χωρίς υπόστεγο στέκονται αμίλητοι κοιτώντας τα λεωφορεία άλλων γραμμών να περνούν κάθε λεπτό αιώνες τώρα. Η γραμμή που έχει την περισσότερη κινητικότητα είναι η «Κατάφαση-Λησμονιά». Όλα τα λεωφορεία της, από το πρωί μέχρι το άλλο πρωί, είναι ασφυκτικά γεμάτα από πλάσματα που έχουν πάντα τα ρούχα τους στεγνά, όσο άδικο κι αν βρέχει, ενώ το πρόσωπό τους δεν έχει ούτε μία ρυτίδα. Μόνο τα μάτια τους που κοιτούν έξω από τα χνωτισμένα παράθυρα έχουν την θαμπάδα των νεκρών βλεμμάτων. Σαν τεράστιες νεκροφόρες κινούνται αυτά τα οχήματα κάθε μέρα αιώνες τώρα και κάθε φορά που θάβεται ένας από τους επιβάτες πάντα βρίσκονται δύο να πάρουν την πολυπόθητη θέση του.
Αντίθετα με αυτούς που βρίσκουν πολλούς αντικαταστάτες, οι άνθρωποι της γραμμής «Ελπίδα- Όνειρο» δεν βρίσκουν ποτέ. Κατά έναν περίεργο τρόπο μετά την κηδεία αυτών, η θέση τους μένει κενή στην στάση τιμητικά. Σαν να υπάρχει έναν άγραφος κανόνας κανείς να μην κλέβει το όνειρο και την ελπίδα του άλλου ακόμα κι αν δεν είναι εκεί για να τα υπερασπιστεί ή για να τα προσμένει. Κανείς δεν παίρνει το εισιτήριο από την τσέπη αυτού που έφυγε. Είναι η πρώτη φορά που βγάζουν το εισιτήριο από την τσέπη του και του το βάζουν στο χέρι. Λες και το λεωφορείο που χρόνια περίμενε έφθασε. Λες και ανεβαίνει ένα – ένα τα σκαλιά. Λες και ο εισπράκτορας είναι επιτέλους στην θέση του. Λες και το Όνειρο τελικά ήταν μια ζωή δρόμος.

15 σχόλια:

OSTRIA είπε...

εκπληκτικο κειμενο.......αξιζε η αναμονη!!!

Φώντας είπε...

Ποίημα από κάθε άποψη αγαπητέ Simple

Ανώνυμος είπε...

Την ίδια άποψη με τον Φώντα..
Παίρνω κουράγιο.

Θεόφραστος είπε...

Όλα καλά κι όλα ωραία...κάθε φορά που πάω να σχολιάσω άρθρο σου με πιάνει μια μιζέρια ρε αδρφάκι μου...άλλο πράγμα!!!

Μέχρι τώρα προσπαθώ να το καταπολεμώ αν και δεν τα καταφέρνω πάντα.

Προσωποπαγής η θέση του λεοφωρείου "ΕΛΠΙΔΑ-ΟΝΕΙΡΟ" λοιπόν...σαν του δημοσίου τώρα τεέυταία...χαχαχαχαχαχα

Αν αρχίσεις κι εσύ να πιστεύεις ότι δεν αξίζει να ονειρεύεσαι και πως όλα είναι μάταια την κάτσαμε τη βάρκα...και όχι τίποτε άλλο αλλά δεν πατώνουμε κιόλας...

Τσάγια!!!

Iptamenos Ollandos είπε...

Συγκλονιστικός για ακόμη μια φορά.
Ευχαριστώ.

Γιώργος είπε...

Μακάρι να ζωγράφιζα όπως γράφεις!
Γνωστοποιώ στην δική μου ομήγυρη τα λόγια σου, εδώ: http://www.psomas.gr/index.php?option=com_content&view=category&layout=blog&id=74&Itemid=98

Simple Man είπε...

Ostria,
να' σαι καλά.

Φώντα,
λέξεις είναι απλά. Τίποτε παραπάνω.

Ανώνυμος,
όλοι χρειαζόμαστε το κουράγιο.

Theofrastos,
είμαι για γερά στομάχια! Απ' ό,τι είδες πάντως τελικά καθημερινώς ονειρεύομαι και θα ονειρεύομαι μέχρι το τέρμα.

Ιπτάμενε,
συγκλονιστική είναι η ζωή...των λίγων.

Στάχτη,
παρακαλώ.

Γιώργο,
Μακάρι να έγραφα όπως ζωγραφίζεις.
Σε ευχαριστώ για την τιμή.

Unknown είπε...

so simple...
so man...
κάτι απο το τραγούδι των Lynyrd Skynyrd που τριγυρνάει με τον ρυθμο απο τα παλιά στο μυαλό.
Μέχρι το τέρμα, ναί, όμως πάντα δραπέτης απ το όνειρο. Και ας είναι το είσιτήριο στη τσέπη, και ας είναι τό όνειρο μια ζωή δρόμος.

Ειρήνη Βεργοπούλου είπε...

Δυνατό!!...και με ένα ύφος γραφής που μου πάει πολύ.....μαχαιριές κατευθείαν στην καρδιά και στο μυαλό...μπράβο "Απλέ 'ανθρωπε", γιατί τα απλά είναι και τα πιο δύσκολα!...την καλημέρα μου.

λιθο...Βόλος είπε...

Εξαιρετικό.Μπράβο !!!

Roadartist είπε...

Ένας 'ήλιος' με έφερε από τα μέρη σου.. Συμφωνώ με την Ειρήνη. Σαν μαχαιριές.

alfazita είπε...

Τα ειπες ολα με μια φραση
(Λες και το Όνειρο τελικά ήταν μια ζωή δρόμος)
Σε ευχαριστω
Αποστολος

Simple Man είπε...

nik,
τόσο απλά.

Ειρήνη Βεργοπούλου,
τα πιο δύσκολα και τα πιο αληθινά.

λιθο...Βόλος,
απλώς ένα κείμενο είναι.

Roadartist,
καλώς ήρθες. Αν σε μαχαίρωσα κάτι καλό βγήκε.

Απόστολε,
ας το ζήσουμε λοιπόν, μέχρι το τέρμα.

Ανώνυμος είπε...

εκστατικός συνεχίζω να διαβάζω περισσότερα.....

εύγε....

και πάλι σε ζηλεύω...πόσες φορές άραγε θα στο ξαναπώ....

καημό το'χω να μπορούσα να γράψω με τέτοια δύναμη....

ποίηση....

χρηχα

Nick Holden είπε...

Πολυ παρα πολυ δυνατο! Χτυπαει βαθεια στην καρδια!