Ο θεσμός λαός

Κατερίνα Γκαράνη
Δεν σέβεστε τον θεσμό, προσβάλετε τον θεσμό, υποβιβάζετε την έννοια του θεσμού. Αυτές είναι μερικές από τις κορώνες που ακούς από κάθε είδους «θεσμικό παράγοντα» αν τυχόν νοιώσει θιγμένος. Δεν συζητάμε το τι μπορούν να κάνουν και να πουν οι υποστηρικτές των «θεσμικών». Αυτοί είναι «θεσμικότεροι» του «θεσμικού». Βέβαια ,κυριότερος, ή μάλλον βασικότερος θεσμός λογικά πρέπει να είναι ο λαός, γιατί χωρίς αυτόν οι θεσμοί θα έκοβαν ρόδα μυρωμένα και θεσμικά. Το θεσμό όμως αυτό κανένας δεν τον σέβεται όταν νομοθετεί για φόρους, όταν τον δέρνει στους δρόμους, όταν του κλέβει τα ταμεία, όταν τον κοροϊδεύει με δωρεάν παιδεία, όταν πεθαίνει στα δημόσια νοσοκομεία, όταν του μολύνει το περιβάλλον, όταν, όταν, όταν. Δισεκατομμύρια όταν, κάθε μονάδα θεσμού λαού και όταν. Ο θεσμός λαός τα υπομένει όλα ακόμη και την εξαθλίωση που του επιβάλουν οι «θεσμοί» που ο ίδιος δημιούργησε. Γιατί άραγε επιμένει να ανακυκλώνει «θεσμούς» και «θεσμικούς» που τον βασανίζουν, τον προσβάλουν, και τον τσαλακώνουν καθημερινά; Θα μου πεις το βόλεμα, η ανάγκη, το παιδί είναι άνεργο, μια θέση συμβασιούχου και γενικώς σώσε με «θεσμικέ» μου ν’ αγιάσω. Η ανακύκλωση ελπίδας δημιουργεί περισσότερους ανάλγητους «θεσμικούς», γιατί αυτοί γνωρίζουν άριστα να πατάνε στο πτώμα του θεσμού λαού. Μη μου πεις φίλε μου ότι δεν ήμαστε πτώματα, γιατί μια θέση στο δημόσιο, μια σύμβαση εργασίας, ή γενικώς ένα ρουσφέτι από τον «θεσμικό», δεν σε καθιστούν αυτόματα και ζωντανή ύπαρξη. Η συνεχής ανακύκλωση ελπίδας από τους «θεσμικούς» έχει εν τέλει ως αποτέλεσμα ο πραγματικός θεσμός να καταντά λαός.