Όσο υπάρχουν...

Κατερίνα Γκαράνη
Άνθρωποι που κράτησαν το δάκρυ τελευταίο απόθεμα να το στραγγίξουν για τη συνέχεια της ζωής κάθε ζωντανού. Άνθρωποι που δεν ζήτησαν ελεημοσύνη για το αύριο. Άνθρωποι που δεν μπορούν να τους κλέψουν την αξιοπρέπεια. Άνθρωποι που δικαιώνουν την ύπαρξή τους, κάνοντας ομοειδή ανθρωποειδή να αναζητούν άλλοθι σε μια φωτογραφία.
Η ακρίβεια της φωτογραφίας και όχι της Ελληνικής αγοράς τα λεει όλα. Με το υστέρημά μας θα ζήσουμε όλοι. Αφήστε μας μόνο να καλλιεργήσουμε τη γη μας, να θρέψουμε τα ζωντανά μας. Αφήστε μας να ανασάνουμε. Τέλος αφήστε μας να πεθάνουμε με αξιοπρέπεια. Το δάκρυ του χορτασμένου δεν μπορεί να μας γιατρέψει γιατί η χοληστερίνη χτυπάει κόκκινο. Οι οργανισμοί που έφτιαξαν οι χορτασμένοι για να ανακουφίσουν τη δυστυχία που μας δημιούργησαν δεν χορταίνουν.
Το τελευταίο δάκρυ της μάνας ποιος θα το πιει για να σωθεί; Όλοι και όποιος αντέξει αποφάσισε η μάνα, γιατί γνωρίζει καλλίτερα από όλους την αλυσίδα της ζωής. Γιατί εδώ η μάνα είναι η ίδια η φύση, όπως και κάθε μάνα άλλωστε.
Άνθρωποι και ζωντανά μαζί, γιατί αν σπάσει η αλυσίδα κάποιος θα πάει χαμένος. Ο χαμένος εδώ θα είναι ο άνθρωπος, διότι η μάνα φύση ξέρει καλλίτερα από τον καθένα ότι τα ζωντανά έζησαν εκατομμύρια χρόνια μόνα τους, χωρίς το δίποδο ζωντανό που τώρα τα καταστρέφει όλα. Το ανάποδο δεν μπορεί να γίνει ποτέ, όσα δάκρυα και να χύσουν τα ευαίσθητα χορτασμένα δίποδα, αναζητώντας με μανία άλλοθι σε κάθε τέτοια φωτογραφία. Η διαφορά του χορτασμένου με την αξιοπρεπή μάνα της φωτογραφίας, είναι μια και μοναδική. Εκείνη πράττει, εκείνος ρεύεται με άλλοθι.