Ο Άγιος Ζορμπάς

Κατερίνα Γκαράνη
Το παραμυθάκι πάει κι έρχετα χρόνια τώρα. Κράτος φτιαγμένο με υλικά που ο χρόνος απέδειξε ότι δεν φθείρονται με τίποτε. Πολιτική και Εκκλησία. Με τα δικά τους πρωτότυπα Lego χτίσαν το Σπιτάκι τους που λέγεται Ελλάδα , έκαναν τις επεκτάσεις τους και κάθε τόσο βάζουν τον εκλεγμένο διακοσμητή για να αλλάξει χρώματα, ταπετσαρίες και χαλιά.

Απ’ έξω τα Playmobil: Όλοι εμείς με το μυστρί και το ράμα να μην μας ενοχλεί το τερατούργημα αλλά να ζητάμε Βαρέα και Ανθυγειϊνά έχοντας πρώτα καρφώσει και το τελευταίο καρφί στην ίδια μας την κάσα. Σου δίνει όνομα η Εκκλησία, σου δίνει Αριθμό Φορολογικού Μητρώου το Κράτος ενώ τον θάνατό σου τον διεκδικούν και οι δύο: Η μεν Εκκλησία να σου επιτρέψει την Κηδεία, το δε Κράτος να σε αποδεσμεύσει από τις καρτέλες της Απογραφής Πληθυσμού.
26 Οκτωβρίου: Στις Μητροπόλεις δίνουν ακόμη ένα show. Τα ράσα μιλάνε από τον άμβωνα και οι γραβατούλες είναι παραταγμένες πρώτο στασίδι πίστα. Τιμώντας τον Άγιο που έβγαζε σπαθί και ξεχνώντας τον Άγιο που «έβγαζε γλώσσα».
Ένα Playmobil που ξέφυγε από τον συρφετό και όρισε τον Νεοέλληνα ως Ζορμπά που τολμά να τα βάλει ακόμη και με τον Θεό, αφού το Δίκαιο είναι για τον ίδιο ανώτερο.
Το 1957 ανήμερα του Αγίου Δημητρίου, ο Έλληνας Νίκος Καζαντζάκης εξορίστηκε νεκρός από την γεννέτηρα της Δημοκρατίας Αθήνα, και πλάγιασε ως ανθρώπινη ύπαρξη, και όχι ως Απογραφημένο πλαστικό ανδροειδές, σε δύο τετραγωνικά γης στην Κρήτη. Ήξερε τουλάχιστον, όταν έχασε το φως του από το ένα του μάτι στην τελευταία πενταετία της ζωής του, ότι τα πράγματα τα είδε σίγουρα πιο καθαρά. Γιατί μόνο όταν βλέπεις από το αριστερό σου μάτι είσαι πραγματικά Λεύτερος.