Κατερίνα Γκαράνη
Πάνω από 500,000 Έλληνες τα τελευταία 10 χρόνια έχουν ρίξει μαύρη πέτρα πίσω τους. Το τραγικό στις εδώ συζητήσεις είναι ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων που έχει μείνει πίσω, λέει την εύκολη κουβέντα : «δειλοί είναι και την κοπανάνε», «τους στέλνει ο μπαμπάς λεφτά στα Παρίσια και στα Λονδίνα», «τάχα μου για δουλειά φεύγουν» και πάει λέγοντας.
Θεωρούν ότι όσοι έχουν φύγει πήραν το σάκο μια μέρα που δεν είχαν να κάνουν τίποτε, ανέβηκαν στο αεροπλάνο λες και θα πήγαιναν στο Cartie Latin για ποτό, λες και στην απογειώση δεν έσφιξαν τις παλάμες και τα χείλη.
Εμείς που μείναμε πίσω ρεμπελιάζουμε στις χωρίς όνειρα και ελπίδες μέρες μας, κάτω από τον καυτό ήλιο του Νοεμβρίου της Ελλάδας, κάτω από την παρακμιακή γοητεία του μπορδέλου που ζούμε κάθε μέρα. Κάποιοι σπρώχνουμε κανένα παιδικό καροτσάκι όπως σπρώχνουμε το καρότσι με τα ψώνια, «ρίχνουμε» ή μας «ρίχνουν» κανένα κέρατο για να έχουμε ένα υπαρκτό αντικείμενο έντασης και κοιμόμαστε κάθε βράδυ με τον ίδιο βραχνά που θα ξυπνήσουμε και το πρωί: «Πόσο έχει ο μήνας σήμερα;»
Σβήνουμε τις ημέρες όπως σβήνει ένα παιδί μία λάθος γραμμένη λέξη: Με μεγάλη προσοχή και μεγάλο ζήλο.
Εσείς του εξωτερικού και εμείς του εσωτερικού. Ιδια γλώσσα, ίδια παιδική ηλικία, ίδια εφηβική, το ίδιο ευσυγκίνητοι και το ίδιο κουρασμένοι. Όμως εμάς μας βαραίνει κάτι που ποτέ δεν θα γίνει βάρος στο δικό σας στέρνο. Αυτή η αβάσταχτη ελαφρότητα του...μείνε.
Πάνω από 500,000 Έλληνες τα τελευταία 10 χρόνια έχουν ρίξει μαύρη πέτρα πίσω τους. Το τραγικό στις εδώ συζητήσεις είναι ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων που έχει μείνει πίσω, λέει την εύκολη κουβέντα : «δειλοί είναι και την κοπανάνε», «τους στέλνει ο μπαμπάς λεφτά στα Παρίσια και στα Λονδίνα», «τάχα μου για δουλειά φεύγουν» και πάει λέγοντας.
Θεωρούν ότι όσοι έχουν φύγει πήραν το σάκο μια μέρα που δεν είχαν να κάνουν τίποτε, ανέβηκαν στο αεροπλάνο λες και θα πήγαιναν στο Cartie Latin για ποτό, λες και στην απογειώση δεν έσφιξαν τις παλάμες και τα χείλη.
Εμείς που μείναμε πίσω ρεμπελιάζουμε στις χωρίς όνειρα και ελπίδες μέρες μας, κάτω από τον καυτό ήλιο του Νοεμβρίου της Ελλάδας, κάτω από την παρακμιακή γοητεία του μπορδέλου που ζούμε κάθε μέρα. Κάποιοι σπρώχνουμε κανένα παιδικό καροτσάκι όπως σπρώχνουμε το καρότσι με τα ψώνια, «ρίχνουμε» ή μας «ρίχνουν» κανένα κέρατο για να έχουμε ένα υπαρκτό αντικείμενο έντασης και κοιμόμαστε κάθε βράδυ με τον ίδιο βραχνά που θα ξυπνήσουμε και το πρωί: «Πόσο έχει ο μήνας σήμερα;»
Σβήνουμε τις ημέρες όπως σβήνει ένα παιδί μία λάθος γραμμένη λέξη: Με μεγάλη προσοχή και μεγάλο ζήλο.
Εσείς του εξωτερικού και εμείς του εσωτερικού. Ιδια γλώσσα, ίδια παιδική ηλικία, ίδια εφηβική, το ίδιο ευσυγκίνητοι και το ίδιο κουρασμένοι. Όμως εμάς μας βαραίνει κάτι που ποτέ δεν θα γίνει βάρος στο δικό σας στέρνο. Αυτή η αβάσταχτη ελαφρότητα του...μείνε.
3 σχόλια:
Δεύτερο κύμα μετανάστευσης λοιπόν... Δεν ήξερα τα νούμερα, εκπλήσσομαι!
Πάντως για αυτούς που ψάχνουν την ζωή είτε εκτός είτε εντός Ελλάδος υπάρχει πόνος. Νόστος στους μεν , πικρία στους δε. Σε μερικούς σαν εμένα (και πιθανό και εσένα αφού νομίζω ότι και εσύ έκανες έξω) και τα δύο. Όμως είναι προτέρημα στην ζωή να μην αφήνεις τα αισθήματα να σε παρασύρουν παραπάνω απ'όσο πρέπει. Πρέπει να βρεις την λεπτή γραμμή ισορροπίας και να την περπατήσεις...
Οι αρχαίοι έλληνες μας το διδάξανε και αυτό.
Από Bora Garan:
Σε βρίσκω πάντα και στα κείμενα σου πολύ δεμένο με την Ελλάδα.Εγώ αντίθετα, φίλε Ιπτάμενε Έλληνα, κρατάω κάθε μέρα έναν μικρό σουγιά και με αυτόν προσπαθώ να κόψω κάθε σχοινί που με κρατάει εδώ. Κι όσο εγώ το κόβω τόσο αυτό μου κόβει τα χέρια.
Χαίμομαι πάντα να διαβάζω τα πραγματικά ελληνικά σου κείμενα.
Απο freepen.gr διαβασα το κείμενο. Πραγματικά τεραστιο το νούμερο των Ελλήνων που εχουν φύγει μακρια από την χώρα.Γνωριζω πια καλά,πως αν τα καταφέρω να φτιαξω την ζωή μου στο εξωτερικό,ούτε για διακοπές δεν πρόκειται να πατήσω το πόδι μου σε αυτόν τον τόπο.Αν δεν χωράς σε μια αδεια πατρίδα,αν δεν χωρας σε μια ονειροπαγίδα,αν εχεις γαλουχηθεί με την παραμύθα της μοναδικότητας του έθνους,της φυλής και του τόπου, διαβασε προσεκτικά την "Κωμικοτραγική Ιστορία του Νεο-Ελληνικού έθνους" του Βασίλη Ραφαηλίδη.Αν έχεις δραπετευσει ήδη από τον βρωμότοπο,βγάλε ενα μεγάλο "ούφ" και σταμάτα να μυξοκλαις ...
Δημοσίευση σχολίου