Τα παιδιά των δέντρων

Κατερίνα Γκαράνη
Ο πολιτισμένος δεν φαίνεται από το κοστούμι και την γραβάτα. Ούτε από το πτυχίο και την ελιτίστικη προφορά. Ο πολιτισμένος φαίνεται από τον τρόπο που σκέφτεται και πολύ περισσότερο από τον τρόπο που δρα. Παράδειγμα είναι ένας «απολίτιστος», κατά τα δικά μας δυτικά πρότυπα, άρχοντας της Ινδονησίας, ο οποίος έβαλε σε εφαρμογή τον «απολίτιστο» νόμο του, μη μπορώντας άλλο να αντέξει αυτό που συνέβαινε στην πατρίδα του. Αποφάσισε λοιπόν: Όποιο ζευγάρι θέλει να κάνει παιδί πρέπει πρώτα να φυτέψει ένα δέντρο.
Στην περιοχή Μπαλικπαπάν ο επικεφαλής της υπηρεσίας προστασίας του περιβάλλοντος πήρε την απόφαση και την επέβαλλε. Βέβαια ο άνθρωπος δεν ήταν και τόσο τρελός όσο αρχικά φαίνεται, διότι την συγκεκριμένη περιοχή την είχαν πετσοκόψει τόσο για υλοτομία (βλέπετε θέλουμε ασιατικό ξύλο στον απόπατο εμείς οι «πολιτισμένοι»), όσο και για την κατασκευή ορυχείων. Η Ινδονησία από την ασυδοσία για ξυλεία κυρίως, έχει χάσει το 70% των δασών της.
Επειδή δεν πρόκειται κανένας να σκεφθεί όταν θέλει ξύλο περιοπής για να πατάνε οι παντοφλίτσες του, ότι αυτό στοιχίζει σε εκατομμύρια ανθρώπους οξυγόνο και σε εκατομμύρια πλάσματα το ίδιο τους το σπίτι, ο φοβερός Ινδονησιανός Σιαχρούμ Σιαχ Σιέτα, σκέφθηκε πολύ απλά: Αν μπορείς να πάρεις την ευθύνη για το μεγάλωμα ενός παιδιού, πρέπει πρώτα να πάρεις την ευθύνη για τον τόπο που θα μεγαλώσει το παιδί σου.
Στην «πολιτισμένη» Ελλάδα με την Εγνατία, την Ιόνια και την Ολυμπία οδό, με τα δεκάδες φράγματα από τον Έβρο μέχρι τον Άραχθο, με τις αποψιλώσεις χιλιάδων εκτάσεων δασικών περιοχών και δασών για χιονοδρομικά κέντρα και χειμερινά τζακούζι, με την κάθε τσαντιροβίλα που χτίζει ο κάθενας όπου του γουστάρει, θα έπρεπε να βγει νόμος φυτέματος, όχι μόνο για κάθε παιδί που γεννάς, αλλά για κάθε φορά που συνουσιάζεσαι.
Θα σώσεις την κατάσταση με αυτό που γίνεται στον πλανήτη επιβάλλοντας μια τέτοια απόφαση; Δεν είδαμε όμως μέχρι τώρα ούτε στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια, ούτε στα Παγκόσμια Δικαστήρια να τιμωρείται κάποιος για εγκλήματα κατά του Πλανήτη. Αυτό που διαβάζουμε και ακούμε μόνο, είναι οι κυρώσεις της Κομισιόν και τί ζημιά κάνουν οι πετρελαιοβιομηχανίες στον Αμαζόνιο. Σου δίνουν και μία Μέρα Περιβάλλοντος να νιώσεις καλός άνθρωπος φυτεύοντας μία μολώχα και αυτό ήταν. Σιγά μην περίμενε ο Ινδονησιανός να αποφασίσει ο ΟΗΕ και από εκεί να εγκρίνει το Κονγκρέσο και τρία πουλάκια κάθονταν. Η πολλή κουβέντα τρώει τα δάση και ίσως η πιο γλυκιά, ερωτική πρόσκληση στο μέλλον να είναι : «Έλα, αγάπη μου, να φτιάξουμε ένα δάσος».