Save Me

// // 12 comments
Κατερίνα Γκαράνη
Γιατί γίναμε δικτυογράφοι; Γιατί φτιάχνουμε τα δικά μας προσωπικά μέσα και μάθαμε όλοι να χτυπάμε τα δαχτυλά μας σε ένα πληκτρολόγιο με την ίδια ευκολία που ένας τραγουδιστής της hip hop κάνει ρήμα και τραγούδι με έναν ασταμάτητο ρυθμό; Γιατί έχουμε όλοι την ανάγκη να βλέπουμε αναρτημένο το κείμενό μας σε μία οθόνη και λαχταράμε να έχουμε ακόμη και ένα σχόλιο με μία λέξη; Δε μπορεί να είναι φιλοδοξία αλλά και ούτε ματαιοδοξία εφόσον η πλειοψηφία μας έχει ψευδώνυμο ή ανωνυμία. Ποτέ δεν πρόκειται να δούμε γραμμένο σε μία εφημερίδα ή ένα έντυπο αυτό που συντάξαμε αλλά και ούτε να ακούσουμε το όνομά μας το βαφτιστικό από κανέναν. Και αυτά τα ονόματα με τα οποία αυτοβαφτιζόμαστε χωρίς κολυμβήθρα και χωρίς «απεταξάμην», κρύβουν από πίσω μία προσωπική ιστορία που κανένα όνομα ταυτότητας δεν θα μπορέσει ποτέ να αποδώσει και κανένας Σατανάς δεν θα θελήσει να το διεκδικήσει.
Στην αρχή θεωρείς ότι έχεις γίνει μανιοκαταθλιπτικός και αντικοινωνικός εφόσον μπορείς να σπαταλάς τόσο χρόνο μπροστά σε μία οθόνη.Χρόνο που δεν έχεις σπαταλήσει για να δεις το πρόσωπο του σύντροφού σου. Μετά όμως καταλαβαίνεις ότι αυτό που κυκλοφορεί και λέγεται στον πραγματικό χρόνο, είναι λιγότερο αληθινό από αυτό που εσύ επιλέγεις να δεις με το επόμενο κλικ του «ποντικιού». Η επιλογή δεν γίνεται βάση των ματιών αλλά βάση κάποιας λειτουργίας που είχε αποκοιμηθεί για χρόνια: Του ενστίκτου. Δεν λογοκρίνεσαι μέσα από το blog σου και δε σε νοιάζει αν δεν «ξαναπατήσει το κλικ» του κάποιος στο δικτυακό σου σπίτι. Λες τα μυστικά σου χωρίς να φοβάσαι και το βασικότερο απαντάς σε κάθε επίθεση που μπορεί να σου γίνει αλλά και σε κάθετι που σε ενοχλεί. Πόσο καιρό έχουμε να απαντήσουμε στον «πραγματικό» μας κόσμο; Πόσες φορές σταματήσαμε στον αέρα ένα χαστούκι που έπρεπε να βρει μάγουλο;
Γιατί λοιπόν γράφουμε και γιατί ταξιδεύουμε μέσα από οπτικές ίνες και σύρματα; Γιατί δεν μπορούμε τις πολυάριθμες ομάδες και τις σινιέ καλοφτιαγμένες δικτυακές σελίδες; Ίσως μια πρωτόγονη επικοινωνία έχει ξαναγεννηθεί γιατί ο κόσμος μας δε μας χωράει και όταν χρειαζόμαστε βοήθεια, μπορεί να μην βγαίνουμε στην κορυφή του βουνού για να φυσήξουμε το βουκέρατο ή να κάνουμε σήματα καπνού, αλλά με ένα enter καλούμε τον σύμμαχο να κάνει save σε αυτά που κάποιοι έκαναν delete.

12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

H μοναξιά του blogger...όπως το λες

Iptamenos Ollandos είπε...

Η ανάγκη της εξομολόγησης (όπως λες και εσύ), η ανάγκη του να γνωρίσουμε τον εαυτό μας μας οδηγεί. Η μοναξία όπως λέει και ο ανώνυμος και το θέαμα που βασιλεύουν γύρω μας. Η αδικία που πνίγει εμάς και τους συνανθρώπους μας. Όλα αυτά και πολλά άλλα μας έχουν φέρει πιο κοντά και δημιουργούν παρέες ("συμμάχους") οι οποίες είναι πολύ δύσκολο να κάνεις στο πραγματικό χρόνο. Επειδή και δύσκολο είναι να μιλήσεις έτσι όπως γράφεις αλλά και πολύ πιο δύσκολο να βρεις ανθρώπους μέσα στον όχλο που ακούνε...

Ανώνυμος είπε...

Είναι όντως μιά εποχική πιστεύω ελευθερία, αλλά συχνά κι ένα ξέσπασμα της καταπιεσμένης γνώμης που παλεύει να ξεφύγει απ' τη μέγγενη της χειραγώγησης των μμε. Κάτι σα σκίρτημα μέσα στη μοναξιά υπέρ της συμμετοχής σε ότι καθορίζει τη μοίρα μας.

Ανώνυμος είπε...

Ανώνυμε1, Iptamene, Ανώνυμε2:
Τί ωραίο είναι να έχεις συμμάχους!

Ανώνυμος είπε...

Θα συμφωνήσω κι εγώ με τους προλαλήσαντες σε όλα. Έχουμε ανάγκη να πούμε τις απόψεις μας (και ο καλύτερος τρόπος φυσικά είναι το διαδύκτιο)και το σημαντικότερο απ'όλα είναι να έχουμε συμμάχους ώστε να ισχυροποιήσουμε τις θέσεις μας. Πολλές φορές όμως συμβαίνει να υιοθετούμε κάποιες απόψεις και να θέλουμε να τις διαδώσουμε επειδή απλά τις πιστεύουμε...

Ανώνυμος είπε...

Εγὠ,κατἀλαβα μιἀ μἐρα πὠς τἠν ζωἠ αυτἠ ετσι ὀπως ἐχει γἰνει στἠν πατρἰδα μου δἐν τἠν μπορὠ.Εκλεισα λοιπὀν τἠν πὀρτα πἰσω μου καἰ ζὠ στὀν δικὀ μου κὀσμο.Η πολυαγαπημἐνη μου οικογἐνεια,ἠ ανἀγνωσι μἐ μανἰα ομολογουμἐνως, τὠν ἐργων τὠν προγὀνων μου,καἰ εσεἰς οἰ Bloggers,μοὐ κρατἀτε συντροφιἀ.
Νἀ'στε καλἀ!

Ανώνυμος είπε...

ΑΝΩΝΥΜΟΣ 4:22ΜΜ:
Δυστυχώς το κακό με μας τους απογοητευμένους από την μαμά Ελλάδα είναι ότι ποτέ δεν κλειδώνουμε και ποτέ δεν πετάμε το κλειδί της πόρτας που κλείνουμε πίσω. Κι αυτό γιατί έχουμε πάντα την έννοια της.
Να'σαι κι εσύ καλά.

Ανώνυμος είπε...

Etoliko news:
Αν έρθει η στιγμή που ό,τι γράφουμε στο διαδύκτιο θα μπορεί να έχει ήχο, τότε πολλοί από αυτούς που μόνο μιλάνε επί καθημερινής βάσης και ποτέ δεν ακούνε, θα το "βουλώσουν" μία και καλή.
Γεια σου Αιτωλικό!

Ανώνυμος είπε...

"Etoliko VIEWS" ΣΥΓΝΩΜΗ για το λάθος στο δεύτερο συνθετικό του ονόματός σου στο προηγούμενο σχόλιο μου.
Ο δαίμων της γκαβομάρας μου!

Ανώνυμος είπε...

Ειναι η αναγκη για αληθειες...μου λειπει τοσο πολυ...ας μου ελεγε καποιος καταματα αυτα που γραφετε εδω ,κι ας ηταν η αληθεια πικρη ,η οτι ειμαι λαθος,η οτι εχει κι αλλη οψη η λογικη μου...ετσι ευχωμαι να΄στε καλα και να υπαρχετε για να μου/μας λετε ΑΛΗΘΕΙΕΣ...δεν θελω τιποτε αλλο ...φανταζωμαι κι εσεις για την αληθεια σας γραφετε ..και μη νομιζετε πως δεν ξεχωριζουν οι bloggers που γραφουν αληθεινα,απο καρδιας...ετσι κι εγω απο καρδιας σας ευχαριστω που ειστε εδω με τις αληθειες σας κι ας πονανε μερικες φορες...ειναι για το καλο μας που λενε κι οι γωνεις μας!

Σας ευχαριστω!

simple man είπε...

Ανώνυμε 25/8/09,
οι άνθρωποι είμαστε φοβικά όντα όσον αφορά τα συναισθήματά μας. Θεωρώ ότι επινοήσαμε την γραφή για να γράφουμε τις αλήθειες μας που δεν τολμούμε να ξεστομίσουμε όταν έχουμε απέναντι ο ένας τον άλλον.
Σ'ευχαριστώ που είσαι εδώ για να διαβάζεις τις αλήθειες μου που ως φοβικό ον δεν μπορώ αλλιώς να τις φωνάξω. Καλημέρα.

OSTRIA είπε...

πολυ ωραιο κειμενο και παλι συγχαρητηρια το αναδημοσιευω με την αδεια σου ελπιζω...χαιρομαι που υπαρχει αυτο το διαμαντι ,το blog σου!!