Αγαπημένε συμμαθητή,

Κατερίνα Γκαράνη

σου γράφω μετά από πολλά χρόνια (πρέπει να είναι τουλάχιστον 20). «Τώρα με θυμήθηκες;», θα μου πεις. Σήμερα απλά σε έχω ανάγκη. Μπήκε χειμώνας στην πόλη και κρυώνω περίεργα πια. Όχι όπως τότε που στριμωχνόμαστε στην χωρίς θέρμανση αίθουσα του σχολείου, τρεις-τρεις στα θρανία και ο ένας έβαζε τα χέρια στις τσέπες του μπουφάν του άλλου, γιατί τα μπουφάν με τσέπες ήταν λίγο σπάνια, όπως θυμάσαι. Από τότε οι τσέπες, ξέρεις, έχουν γεμίσει με κινητά, κλειδιά αυτοκινήτου, i pod, πιπίλες, αλλά πουθενά ένα χέρι...
Αποφάσισα να πάω για καφέ σήμερα, μετά από μήνες (καπουτσίνο από τον καλό), πήρα και μία εφημερίδα κάνοντας ότι διαβάζω για να μην δείχνω εγκατελειμένο από τους άλλους άτομο, αλλά είδα γύρω μου ότι οι περισσότεροι κρατούσαν από μία εφημερίδα και σελίδα δεν άλλαζαν. Δε νομίζω να διάβαζαν, απλά καμουφλαριζόνταν κι αυτοί, όπως κι εγώ. Πουθενά δεν άκουγες γέλια και καθένας μας είχε επάνω στο τραπέζι τον καφέ με το πιατελάκι, το μπουκάλι με το νερό, τα μπισκοτάκια και έναν χυμό. Και θυμήθηκα τότε που παραγγέλναμε φραπέ ανά δύο και τον μοιραζόμαστε σαν να ήταν ιερή μεταλαβιά. Φραπέ γλυκό με γάλα και η θερμοκρασία να δείχνει -2 βαθμούς Κελσίου. Όλοι είχαμε το ίδιο γούστο, ακόμα κι αν κάποιοι δεν είχαν πιει γάλα ούτε από τη μάνα τους.
Σε βλέπω συχνά να περνάς από το απέναντι πεζοδρόμιο και ξέρω ότι η βιτρίνα δίπλα σου δεν έχει κάτι που να σε ενδιαφέρει, απλά αποφεύγεις την χαιρετούρα, όπως κάνω άλλωστε κι εγώ. Εσύ σέρνεις από το χέρι τα πιτσιρίκια σου κι εγώ τις σακούλες από το μανάβη. Μιλάς στο κινητό με τις ώρες αλλά ποτέ δια ζώσης με κανέναν, όπως κι εγώ. Αποφεύγουμε τα βλέμματα για να μην «καρφωθούμε». Να μην μας πάρουν χαμπάρι για τις ωραιοποιημένες ψεύτικες αλήθειες της ζωής μας. Μη και καταλάβουν ότι ο καπουτσίνο σου στέκεται στο λαιμό, ότι τα Σαββατοκύριακα τα σιχαίνεσαι όταν πρέπει να κλειστείς οικογενειακώς σε έναν ορεινό ξενώνα, ότι σε 15 μέρες παίζουν οι Metallica στο Βερολίνο κι εσύ δεν θα πας, ότι σου την «δίνει στα νεύρα» το βιτρώ πορτατίφ που σου κότσαρε η κυρά στο κομοδίνο, ότι τα χαλιά τα έκανε ο άνθρωπος για να τα πατάς και όχι να πηγαίνεις γύρω-γύρω για να μην τα λερώσεις, ότι ο γιος σου πρέπει να μάθει κιθάρα σαν τον Brian May και όχι πιάνο σαν την Μανωλίδου, ότι η υγιεινή διατροφή είναι καλή αλλά σε κάνει να νιώθεις ότι προετοιμάζεσαι για χειρουργείο, ότι αυτή την ζωή δεν την ονειρεύθηκες ούτε για τον πατέρα σου.
Έβαλε κρύο και δεν έχω τι να κάνω τα χέρια μου.