Τον έλεγαν Αλέξανδρο

Κατερίνα Γκαράνη
Το τί κάνει ένα παιδί 15 χρονών να βγει στο δρόμο με κουκούλα ή χωρίς, είναι θέμα μεγάλο και σύνθετο. Το τί κάνει όμως έναν ένστολο να τραβήξει όπλο θυμίζοντας τον Ρίνγκο σε ένα κακοσκηνοθετημένο σπαγγέτι γουέστερν είναι θέμα απλό: Πρέπει να το έχεις στο αίμα σου για να γίνεις «καταστολέας» αλλά και «φύλακας» των συμφερόντων του ελληνικού λαού.
Η εν ψυχρώ εκτέλεση του παιδιού των Εξαρχείων από έναν καλοπληρώμενο μπάτσο (γιατί αστυνομικός όπλο δεν «τραβάει» ούτε για άμυνα) από τον ελληνικό λαό, που μέχρι εκείνη την στιγμή πηγαίνει περιπολία ακούγοντας Πέγκυ Ζήνα και αναθεματίζοντας που ήταν σε υπηρεσία Σαββατιάτικα (διπλό μεροκάματο) αντί να είναι με την γκόμενα στα μπουζούκια, δείχνει ότι η ελληνική πραγματικότητα είναι πολύ χειρότερη από αυτή που μας σερβίρουν τα ιλουστρασιόν ΜΜΕ.
Καταρχάς το σώμα της αστυνομίας δρα ανεξάρτητα και χωρίς καμία ευθύνη κανενός υπουργού. Είτε είναι Πολύδωρας, είτε είναι Παυλόπουλος, είτε είναι η ίδια η Παπαρήγα, τα παιδάκια με τα μπλε, δρουν ανεξάρτητα και έχουν σοβαρό πρόβλημα ψυχιατρικό και υπαρξιακό. Συνέχεια ακούμε για μεμονομένο περιστατικό και ότι η δράση της αστυνομίας δεν είναι έτσι. Έλα όμως που είναι έτσι. Αν θυμηθούμε τα ΜΑΤ που έσκαγαν τα λάστιχα των τρακτέρ (με ανωτέρα διαταγή) σε μία κινητοποίηση αγροτών επί ΠΑΣΟΚ, αν θυμηθούμε τον Γιουγκοσλάνο μαθητή 17 χρονών που εκτέλεσε αστυνομικός στη Θεσσαλονίκη επί ΠΑΣΟΚ, αν θυμηθούμε την απόφαση των αστυνομικών να καταδιώξουν σε κατοικημένη περιοχή στην Μακεδονία λαθρέμπορους με αποτέλεσμα να σκοτωθεί έναν άλλος 15χρονος, την Λευκίμη που σκοτώθηκε μία αθώα γυναίκα από λάθος χειρισμό «οργάνων του Κράτους», το Ελληνικό Ιωαννίνων που ξυλοφορτώθηκαν (με ανωτέρα διαταγή) γιαγιάδες 80 χρονών, αλλά και την ανεπανάληπτη σκηνή ξυλοδαρμού συνταξιούχων σε πορεία τους στην Αθήνα, όχι επί ΝΔ, αλλά με διαταγή του Ανδρέα Παπανδρέου, βλέπουμε ότι το μεμονομένο γεγονός είναι εν τέλει ο κανόνας της αστυνόμευσης στην Ελλάδα.
Ενα παιδί που μέχρι χθες δεν είχε ταυτότητα για να μπορεί να σπάει, να καίει, να αντιδρά, να ονειρεύεται, έβγαλε την κουκούλα του μία και καλή. Ήταν παιδί σαν τον Θάνο Αξαρλιάν, που κάποιοι σοβαροί πολιτικοποιήμενοι σκότωσαν τότε «κατά λάθος» και έγιναν ήρωες. Ο Θάνος ήταν θύμα και ο Αλέξανδρος «τα’ θελε»; Πώς μπορούμε να διαχωρίζουμε έφηβους νεκρούς; Τι φταίει και πάντα την πληρώνει ένας αμούστακος εμπλεκόμενος ή μη; Τι παιχνίδι παίζεται πίσω από αυτή την Ελλάδα που ήσυχα κοιμάται;
Λοιπόν το παιδί με την κουκούλα δεν θα ξαναενοχλήσει κανένα όργανο της τάξης και όλοι πια θα κοιμούνται ήσυχοι που ένας Αλέξανδρος δεν θα ηγείται μίας ομάδας η οποία μπορεί να καταστρέφει τις περιουσίες νομίμων, φορολογούμενων, ήσυχων, καλοβολεμένων Ελλήνων. Από άγνωστος ο 15χρονος έγινε γνωστός. Γιατί όταν βλέπουμε αυτά τα παιδιά ως μπουλούκια με τις μολότωφ και τα καδρόνια τα απεχθανόμαστε. Αυτές οι κουκούλες και τα κράνη μας φοβίζουν! Αν όμως έχουν το εθνόσημο στο καπέλο, το γυαλισμένο παπούτσι, το αστραφτερό περίστροφο και το χαμόγελο της Crest νιώθουμε μία ασφάλεια για την ζωή μας (κούνια που μας κούναγε).
Απλά αναρωτιέμαι αν το τελευταίο πράγμα που είδε ο Αλέξανδρος ήταν αυτό «το χαμόγελο» ή μία λάμψη που έμοιαζε με αιωρούμενη μολότωφ αλλά και με πεφταστέρι.