Η Εβδομάδα των Νεοπαθόντων

Κατερίνα Γκαράνη
Είδα την Εβδομάδα των Παθών να περνά μέσα από εικόνες, λέξεις και συνθήματα. Ο Ναός του Θεού Λαού δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να πουλά, να παζαρεύει και να έχει κρεμασμένη την πραμάτεια της από τα έδρανα. Οι πάγκοι είχαν στηθεί Δεξιά και Αριστερά και οι έμποροι των ιδεολογιών φώναζαν για την καλύτερη τιμή πώλησης της ψήφου. Οι Τελώνες είχαν ξαμολυθεί σε όλες τις Επαρχίες της Αθηναϊκής Αυτοκρατορίας μαζεύοντας φόρους, αφού στην Αθήνα ήταν δύσκολο να εισπράξουν αυτές τις ημέρες τον οβολό του κάθε Ρωμιού πολίτη.
Ο Άννας και ο Καϊάφας της Δικαιοσύνης δέχθηκαν τους ξυλοδαρμένους νέους επαναστάτες και άρχισαν να επιβάλλουν ποινές για την ανάρμοστη συμπεριφορά, για την σύσταση συμμοριών και την αντίσταση κατά της Αρχής, κατά του Νεοφαρισαϊκού Νόμου που εδώ και τριάντα πέντε χρόνια έχει θεσπιστεί με δημοκρατικές διαδικασίες. Νόμου, ο οποίος φυλλάτει καταρχάς τους Εμπόρους Ιδεολογιών, τους Φαρισαίους, τους Τελώνες, την Άρχουσα Τάξη, τους Γραμματείς οργανισμών και συνδικάτων καθώς και τους Φύλακες της Τάξης.
Ο Αυτοκράτορας την Εβδομάδα αυτή αγκάλιασε όλους τους Φρουρούς, που του δίνουν την δύναμη της εξουσίας, σαν κόρη οφθαλμού και με ένα διάγγελμα που το μετέφεραν οι Αγγελιοφόροι της Αυτοκρατορίας μέσα από τις Τηλεοράσεις και τις Εφημερίδες τους, προειδοποίησε: «Η Αυτοκρατορία δεν έχει να φοβηθεί καμία ειρηνική διαδήλωση των Μαθητών».
Οι Μαθητές που δεν έχουν Δάσκαλο παρά μόνο Ένστικτο κατάλαβαν ότι δεν επιτρέπεται καμία Εξέγερση στην Αυτοκρατορία. Ένιωσαν ότι αν η αντίδρασή τους δεν είναι ειρηνική, ο Αυτοκράτορας θα εξαπολύσει για πολλοστή φορά τους Ένστολους Φρουρούς του για να τους συμορφώσει στα πλαίσια του Δημοκρατικού Νόμου και να τους οδηγήσει στους Μεγάλους Δικαστές που έχουν την Ζυγαριά γερμένη πάντα προς την μία πλευρά.
Οι Μαθητές υποστήριχθαν αρχικά από τον καταπιεσμένο λαό, ο οποίος τελικά αυτό που ήθελε ήταν μία θέση στις κερκίδες της Αρένας. Αγανάκτησε όταν ένα Εκπαιδευμένο Δημοκρατικά λιοντάρι έβγαλε την καρδιά ενός γενναίου Νέου αλλά μετά ο Αυτοκράτορας σηκώθηκε από τον θρόνο του και φώναξε: «Ο πέλεκυς θα είναι βαρύς» και ήταν τέτοια η φωνή του που ο λαός κρύφτηκε γρήγορα μέσα στα σπίτια και στο Δημοκρατικά θεσπισμένο οκτάωρο.
Και μέσα στην αναταραχή ένας Βαραβάς, φώναξε: «Ψήφο στους 16ρηδες, δικαίωμα ψήφου στους Μαθητές». Οι Μαθητές χαρήκαν και δήλωσαν ότι είναι υποστηρικτής των Ιδεών τους, εφόσον αυτός ο Βαραβάς κάποτε έκανε αντίσταση ως Νέος. Δεν κατάλαβαν τον δόλο της πρότασης. Δεν ένιωσαν ότι αν έχουν το Δικαίωμα της ψήφου θα γίνουν Λαός της Αυτοκρατορίας και θα πάψουν να είναι Μαθητές, θα πάψουν να ψάχνουν το Δίκαιο μέσω του Ενστίκτου και μέσω Εξεγέρσεων. Ως Νέοι δεν είδαν την παγίδα που είχε στηθεί την προηγούμενη ημέρα: «Η Αυτοκρατορία δεν έχει να φοβηθεί καμία ειρηνική διαδήλωση των Μαθητών». Ειρηνική διαδήλωση κάνουν οι ψηφοφόροι που στέκονται μπροστά από το παραβάν των εκλογών και κρυφά κανονίζουν την ζωούλα τους και όχι την ζωή όλων.
Να πεθαίνεις στα 16 και να θάβεσαι στα 86. Αυτή είναι η βάση της Αυτοκρατορίας και πάντα αυτή θα είναι, γιατί μόνο ο Πρώτος Νεκρός δικαιώνεται, ιδίως όταν πεθαίνει ως Νέος, ως Μαθητής, ως Ελεύθερος. Γι’ αυτόν που ούτε ένας Πόντιος Πιλάτος δεν «ένιψε τας χείρας του». Αυτός ο Μαθητής δικαιώθηκε που δεν ήθελε να γίνει Δάσκαλος και που δεν θα του χαριστεί καμία Ανάσταση.