Να’ μουν ένας απλός άνθρωπος ήθελα από παιδί. Να χαίρομαι με το ξημέρωμα και να κοιμάμαι με την μία όταν η νύχτα πέσει. Να βλέπω την αισιόδοξη πλευρά των πραγμάτων. Σαν απλός άνθρωπος να ζήσω. Πώς περιπλέχθηκε τόσο η ζωή και πόσο φόρτωσε το κεφάλι μου με ερωτήματα που ακόμα δεν βρήκα απαντήσεις, ούτε που κατάλαβα. Μία πρόσθεση και μία αφαίρεση ήθελα να ξέρω για να μπορώ να βάζω και να βγάζω από την σκέψη μου ό,τι εγώ θεωρούσα ότι πρέπει να μείνει ή να φύγει. Κι όμως ήρθε η διαίρεση και ο πολλαπλασιασμός με τα χρόνια ,που κάνουν τα πράγματα δύσκολα όταν πρέπει ως απλός άνθρωπος να αποφασίσω.
Εκεί λοιπόν που θέλω με την μία να διαγράψω την πολιτική ως έννοια και ως πράξη έρχονται στο μυαλό μου πολιτικά πρόσωπα που έβαλαν τον άνθρωπο πάνω από την πολιτική άσχετα αν στο τέλος το πλήρωσαν ακριβά. Εκεί που λέω όχι όπλα, όχι στρατός, έρχονται στα μάτια μου σαν ταινία, φωτογραφίες ασπρόμαυρες παλικαριών που ώρες-ώρες ήθελα να τους μοιάσω. Θέλω κάποιες στιγμές να κάνω την οριστική αφαίρεση από την ψυχή μου μιας χώρας που τίποτα δεν είναι από αυτό που θεωρώ ουσιαστικά καταφύγιο και βλέπω την γριά με το ζαλίκι στην πλάτη και το αμούστακο να πηγαίνει νυχτερινό μετά το συνεργείο και ξαφνικά η αφαίρεση γίνεται πολλαπλασιασμός.
Ένας απλός άνθρωπος μιας ασήμαντης χώρας ήθελα να ήμουν για να γίνει η διαβίωσή μου πιο εύκολη, πιο απλή. Να μην έχει νέους που όλο ρωτάνε «Γιατί» και να μην έχει μεροκαματιάρηδες που να λένε «Δόξα τω Θεώ». Να ζουν όλοι σε ένα «Ωχ αδελφέ» για να γίνουν και οι δικές μου αριθμητικές πράξεις πιο απλές και πιο σίγουρες για το αποτέλεσμα. Κάνω την σούμα κάθε βραδάκι για να ετοιμαστώ για τον ύπνο του Δικαίου και εκεί που η αφαίρεση έχει τον πρώτο λόγο και επιτέλους φθάνω μηδέν, το χαρτί γίνεται πυκνογραμμένο κείμενο πράξεων ανθρώπων που μηδενίζουν το δικό μου μηδέν.
Ένας απλός άνθρωπος ήθελα να είμαι. Να βλέπω τα πράγματα απλά με ένα συν και ένα πλην. Πώς με μπέρδεψαν οι άνθρωποι αυτής της χώρας. Τους προσθέτω τη μία μέρα και τους αφαιρώ την επόμενη. Μα αυτοί όλο διαιρούνται στα εύκολα και συνάμα γίνονται ένα σώμα και πολλαπλασιάζονται στα δύσκολα. Λες και οι αριθμητικές πράξεις γίνανε μόνο από αυτή την χώρα για αυτήν την χώρα. Αυτή η χώρα, που σαν απλό άνθρωπο σε αφαιρεί και ως απλός άνθρωπος εσύ της προσθέτεις.
9 σχόλια:
τα πιο απλά είναι κ τα πιο δύσκολα, φίλε μου καλέ!
άλλωστε, δε φοβάμαι εγώ για σε,
τις έμαθες τις πράξεις
γνωρίζεις να φυλάγεσαι :)
ας ξέρουν να προσέχουν...
Στέφανε,βαρέθηκα να φυλάγομαι. Να ζήσω απλά και απλά να ζήσω ποθούσα, τίποτε άλλο.
Να τα λέμε πάντα, τόσο απλά...
Αααα, δεν είναι τίποτα, μη φοβάσαι.
Απλώς αγαπάς!
Δεν περνάει.
Όλο και θα χειροτερεύει.
Σιδεροκέφαλος!
2mnka, την παιδική ασθένεια της αγάπης την έχω περάσει προ πολλού. Εχω φθάσει πλέον στην ηλικία της εκτίμησης τόσο των προσώπων όσο και και των γεγονότων. Πολλές οι μαθηματικές πράξεις, δηλαδή.
@simple man
το καλό με την εκτίμηση είναι ότι δε βγάζεις εξανθήματα!
ενώ η παιδική ασθένεια της αγάπης, όλο και κάποια ουλή αφήνει...μετά το πυώδες μπιμπίκιασμα :)
άρα πολλές αλλά κ πιο ανώδυνες οι πράξεις...όσο περνάει ο χρόνος...καθότι βρεγμένοι περιμένουμε τη βροχή!
τη θερμή μου καλημέρα ;)
Στέφανε, ό,τι κι αν λένε, ο βρεγμένος την βροχή...την φοβάται.
Την καλησπέρα μου.
Simple τα πράγματα με τα μαθηματικά είναι εξαιρετικά απλά, για αυτό άλλωστε είναι υπέροχα.
Προσθέτεις την τσατίλα της ημέρας στην τσατίλα της προηγούμενης ημέρας και ούτω καθεξής. Ενδεικτικά να αναφέρω ότι για τσατίλα - έστω x ημερών - η συνολική οργή ισούται με x(x+1)/2
Αφαιρείς τις αναστολές όλων των ημερών.
Εκτελείς διαίρεση και ξεχωρίζεις την ήρα από το στάρι.
Αυτό που περισσεύει, το βάζεις κάτω και το πολλαπλασιάζεις. (ξέρεις εσύ...)
Κομματόσκυλο,
επειδή ξέρω, αυτό που περισσεύει θα'θελα να το πετάξω στα σκουπίδια για να τελειώνω με τις εξισώσεις της καθημερινής ελληνικής ζωής.
Μάλλον το πρόβλημα ισως είναι οτι αύτος ο κόσμος ξεκίνησε για να γίνει αυστηρά μαθηματικός άλλα μπερδεύτηκαν οι πράξεις διοτι μου επιτρέπεις δε νομίζω οτι μπορούν να υπάρξουν αφαιρέσεις μόνο κρατούμενα σε μια μερία να περιμένουν...Φιλικά μια περαστική
Δημοσίευση σχολίου