Η γρίπη των «ανθρώπων»

Κατερίνα Γκαράνη
Έχω γλιτώσει από πολλές νεοελληνικές ασθένειες. Τώρα που το σκέφτομαι στην Ελλάδα ζω από θαύμα. Λόγω του ελεύθερου επαγγέλματός μου έχω πάρει γενναίες δόσεις δημοσιοϋπαλληλικών ιών που με έφθασαν στο στάδιο δύο εγκεφαλικών επεισοδίων και αμέτρητων δερματικών παθήσεων με κύρια αιτία το άγχος. Δεν είναι μικρό πράγμα να σε έχουν στην μπούκα του κανονιού οι υπάλληλοι του κράτους από τα 25 σου χρόνια, ηλικία που αντί να έχεις το άγχος της δημιουργίας έχεις το άγχος της μαλακίας του ηλίθιου! Ο κάθε βιοπαλαιστής Έλληνας γνωρίζει τι θα πει «κλείσιμο βιβλίων», «έγκριση πολεοδομικής άδειας», «επόπτης εργασίας» κ.λπ.

Οι δόσεις των ιών αυτών δεν ήταν ικανές να με σκοτώσουν γι’ αυτό ήρθαν να προστεθούν οι νεοελληνικοφασιστικοί ιοί που με έφθασαν στο νοσοκομείο με ένα καρδιακό επεισόδιο (κοινώς, για να μην σκοτώσω και πάω φυλακή, κρατάω μέσα μου την οργή και βλέπω τα ραπανάκια ανάποδα). Οι ιοί αυτοί είναι πιο ανθεκτικοί από τους πρώτους γιατί δεν έχουν βάση το επάγγελμα αλλά την ανοησία, τη μιζέρια και τον φασισμό του ηλιθίου. Αυτός ο ηλίθιος τυχαίνει να είναι, δήμαρχος, ιατρός δημοσίου νοσοκομείου, γείτονας, οδηγός με δείκτη νοημοσύνης κότας και πολλά άλλα. Γενικώς είναι ο γνωστός – άγνωστος που δεν έχει την ευθιξία τουλάχιστον να φορέσει κουκούλα για να μη βλέπω την σιχαμένη φάτσα του. Αυτούς τους ιούς δεν τους καταπολεμάς εύκολα διότι δεν είναι σαν τους πρώτους, που ξέρεις τι θα αντιμετωπίσεις. Αυτοί οι τελευταίοι σε πιάνουν στον ύπνο. Μπαίνεις στο αυτοκίνητο για να πας ήσυχα στην δουλειά σου και ο ιός-οδηγός σου κάνει προσπέραση μέσα σε κατοικημένη περιοχή. Ή θα σκοτώσεις την κυρία στο πεζοδρόμιο, ή θα χτυπήσεις τον ποδηλάτη ή θα του χώσεις μία στο πίσω δεξί φτερό που θα τον στείλεις αδιάβαστο. Αλλά σκέφτεσαι οικογένεια και απλά πατάς φρένο γνωρίζοντας ότι ο οδηγός που έχει κολλήσει από πίσω σου θα σε «μαζέψει» κάμποσα εκατοστά.

Παρόμοια περιστατικά συμβαίνουν και στα άλλα είδη των ανθρωποειδών, όπως όταν ζητάς από τον γιατρό του νοσοκομείου να σε ενημερώσει για τη μάνα σου που έχει μπει εσπευσμένα για νοσηλεία και σου απαντά: «Ανάκριση θα μου κάνεις;» Αυτό που θέλεις να του κάνεις είναι να τον στείλεις για εξάμηνη νοσηλεία στο ΚΑΤ αλλά σκέφτεσαι την υγεία του δικού σου και καταπίνεις την αγένεια του ηλίθιου.

Στον τόπο της «Δημοκρατίας» έχουμε και τον «θεσμό» του δημάρχου. Μεγάλο παραμύθι όπως γνωρίζετε. Αυτοί οι τύποι νεοελληνοφασιστών έχουν τέσσερα κακά: Την εξουσία που ήρθε με την ψήφο, την λαμογιά που ήρθε από την τεμπελιά τους, την κάλυψη από το κόμμα και την ηλιθιότητα από την γέννα τους. Παίρνεται «δημοκρατικά» η απόφαση να γίνει ανοιχτή πισίνα σε χωριό στα 1,300 μέτρα υψόμετρο με 20 κατοίκους ηλικίας άνω των 70 χρόνων μέσα σε πευκόφυτη περιοχή. Αυτό ο δήμαρχος και η παρέα του το θεωρεί ανάπτυξη. Επειδή εσύ δεν έχεις έννομο συμφέρον και επειδή τα 900 πεύκα που θα κοπούν δεν είναι δικά σου δεν έχεις δικαίωμα να μιλάς. Δε μιλάς, δεν «φυτεύεις» τον δήμαρχο δίπλα στην πισίνα ως «κακοπιστικό» φυτό, απλά βλέπεις το έγκλημα να συντελείται και το βουλώνεις, βουλώνοντας και μία από τις αρτηρίες σου.

Παρόμοια περιστατικά νεοελληνικοφασιστών έρχονται με πρωταγωνιστές γείτονες που σου κάνουν μήνυση κάθε εβδομάδα γιατί το σκυλί σου γαβγίζει, η γάτα σου νιαουρίζει, η τριανταφυλλιά σου τους κόβει την θέα και τα παιδιά σου παίζουν και γελάν. Αναθεματίζεις την ώρα και την στιγμή που έχεις σπίτι δίπλα του και τρελαίνεσαι περισσότερο όταν σκέφτεσαι ότι το δικό σου σπίτι είναι εκεί από την δεκαετία του ’50 και αυτός ήρθε μόλις πριν 6 μήνες για να χτίσει την «μιζουνέτατ» (chic).

Για τους παραπάνω λόγους δεν φοβάμαι τους ιούς που προέρχονται από ζώα. Καλύτερα να πάω από γουρούνι παρά από άνθρωπο. Άλλωστε όπως είπε και κάποιος εφηβικός μου ήρωας (και τότε τον μίσησα από άγνοια): «Όσο γνωρίζω τους ανθρώπους, τόσο εκτιμώ τα γουρούνια».