Ολα ή τίποτε

Κατερίνα Γκαράνη
Επιτυχημένος γιατρός, υφηγητής Πανεπιστήμιου, πρωταθλητής Ελλάδος στον στίβο, Βαλκανιονίκης, όλα τα καλά για μια πορεία «κοινωνικής καταξίωσης» που θα την ζήλευαν όλοι. Σήμερα οι μισές κλινικές της Ευρώπης θα μπορούσαν να ήταν δικές του. Αν προσθέσεις σε αυτό και το ότι δεν πρέπει να υπήρξε Ελληνίδα μάνα που να μην τον θέλει γαμπρό της, εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι με την προίκα της εποχής θα αγόραζε και τις άλλες μισές κλινικές, «κάνοντας υπερήφανους τους πατριώτες του για τον κροίσο που ξεκινώντας από την Κερασίτσα Αρκαδίας κατέκτησε τα πάντα».
Μήπως για τον νεαρό αθλητή, αγωνιστή φοιτητή, επιστήμονα δεν ήταν αυτά τα πάντα; Τι τον οδήγησε σε άλλους δρόμους και δήλωσε ανυπακοή όταν τον καταδίωκαν τα «πάντα»; Τι τέλος πάντων έλειπε από αυτά τα πάντα που του προσέφερε απλόχερα το σύστημα;
Οι αγώνες του δείχνουν ότι κάτι πολύτιμο έλειπε σ’ εκείνον και ήθελε να το αποκτήσει για τον εαυτό του και για την κοινωνία ολόκληρη. Ήταν πρόθυμος να πληρώσει οποιοδήποτε τίμημα για την αγορά και το έκανε. Τα έδωσε όλα γιατί γνώριζε καλλίτερα από τον καθένα ότι η ελεημοσύνη είναι μια κουράδα αν δεν καταργήσεις τη φτώχεια.
Δε μπορούσε να συμβιβαστεί με τους ελεήμονες της ελεγχόμενης Ελευθερίας αρνούμενος να τα έχει όλα ο ίδιος και η ανθρωπότητα τίποτε. Δεν τα οραματίστηκε μόνο, τα υλοποίησε κατεβάζοντας τις ιδέες του στην κοινωνία, κόντρα στους ελεγκτές των «πάντων».
Τελικά ήταν άπληστος, τα ήθελε όλα για όλους και πηγαίνοντας στο ταμείο για τον λογαριασμό δεν υπολόγισε το ανεκτίμητο που του ζήτησαν. Ακόμη και εκείνη την στιγμή δεν κιότεψε, ούτε ζήτησε να γίνει ο λογαριασμός ρεφενέ με την κοινωνία. Πλήρωσε μετρητοίς και απεχώρησε αξιοπρεπώς. Ήταν σίγουρος πως η παρακαταθήκη του θα κρατούσε λιγότερα χρόνια από το πανελλήνιο ρεκόρ που είχε κάνει στο άλμα εις μήκος. Και δικαιώθηκε, γιατί σε λιγότερο από είκοσι τρία χρόνια που κράτησε το ρεκόρ άρχισαν τα όργανα, κατ’ αρχάς με την κομματική του ταυτοποίηση αφήνοντας στην άκρη το πανανθρώπινο για το οποίο μια κοινωνία έκλαψε όταν ο Λαμπράκης της Ειρήνης έφυγε.
Άραγε τι χρώμα να ταιριάζει στη μνήμη του; Το γκοτζαμανικό της ανυπαρξίας των εξουσιαστών; Το κιτρινόμαυρο του Τίγρη που ξεπερνάει μια μηχανή στο τρέξιμο; Το χρώμα του κάθε καιροσκόπου που θα τον θυμηθεί σήμερα δείχνοντας την ευαισθησία που προσδοκά να μετατρέψει σε ψήφους;
Όλα ή τίποτε λοιπόν για τον Γρηγόρη Λαμπράκη τον βουλευτή του Ελληνικού Κοινοβουλίου; Και η απάντηση απλή: τα όλα των ευνοούμενων είναι το τίποτε των σκεπτόμενων.

.

Υ.Γ. Ο γιατρός πολιτεύθηκε με το Πανδημοκρατικό Αγροτικό Μέτωπο Ελλάδος