Κατερίνα Γκαράνη Στερέψαμε από ιδέες. Στερέψαμε από θεωρίες. Καταντήσαμε να παίζουμε στα κασετόφωνα του μυαλού μας λιγδομένες κασέτες με τις ίδιες φωνές, τους ίδιους λόγους, τις ίδιες θεωρίες. Ξέρουμε ήδη που θα κολλήσει η ταινία. Είμαστε έτοιμοι να την ισιώσουμε για να την ξανακούσουμε με την ίδια λαχτάρα και με την ίδια βαρεμάρα.
Καταντήσαμε την ζωή μας αγώνα Ολυμπιακού- Παναθηναϊκού. Φανατιζόμαστε με το τίποτε και υπερασπιζόμαστε τους τραπεζικούς λογαριασμούς των προέδρων με φωνές και κωλοδάχτυλα υψωμένα στον αέρα. Μπαίνουμε σε συγκεκριμένες Θύρες και τσαμπουκαλευόμαστε στον δρόμο άνευ λόγο, άνευ αιτία. Απλά για να έχουμε κάτι να πιστεύουμε. Όμως στερέψαμε.
Στην ουρά σαν τα ζώα προς το σφαγείο. Δεν έχουμε όρεξη πλέον ούτε να μουγκανίσουμε. Ξεπερνάμε κουβέντες, συμπεριφορές, φασισμούς της καθημερινότητας γιατί πλέον δεν έχει άλλο το σακούλι των πρώην ονείρων μας. Στα ίδια καφέ, στα ίδια σούπερ μάρκετ, στα ίδια μπαρ, στα ίδια θέατρα, στους ίδιους συλλόγους, στις ίδιες ταβέρνες, στα ίδια κόμματα. Στα ίδια και στα ίδια γιατί στερέψαμε.
Δεν γράφουμε πλέον ιστορία, απλά την διαβάζουμε και συχνά-πυκνά πετάμε στην παρέα την τάδε λεπτομέρεια που θα μας κάνει για λίγο ουσιαστικότερους. Κλέβουμε από το παρελθόν, από τις πράξεις άλλων, από τα όνειρα νεκρών για να κρύψουμε πόσο αόρατοι είμαστε για τον δίπλα. Ζούμε με τις ζωές άλλων γιατί στερέψαμε.
Δεν γράφουμε πλέον ιστορία, απλά την διαβάζουμε και συχνά-πυκνά πετάμε στην παρέα την τάδε λεπτομέρεια που θα μας κάνει για λίγο ουσιαστικότερους. Κλέβουμε από το παρελθόν, από τις πράξεις άλλων, από τα όνειρα νεκρών για να κρύψουμε πόσο αόρατοι είμαστε για τον δίπλα. Ζούμε με τις ζωές άλλων γιατί στερέψαμε.
Στερέψαμε κι όμως γεννηθήκαμε με την μήτρα του εγκεφάλου μας γόνιμη. Κάποτε δεν ξέρω πότε, είμαστε γόνιμοι. Ξεχάσαμε όμως ότι για να γεννηθεί η συνέχεια έπρεπε να δεχθούμε μέσα μας το ετερώνυμο. Μα εμείς κλείσαμε τα μυαλά μας, κλείσαμε τις ζωές μας, κλείσαμε τις ψυχές μας, κλείσαμε το πάθος μας και στερέψαμε.
22 σχόλια:
Η εμμονή μας να επιμείνουμε δεν σχετίζεται πάντοτε με την ελπίδα, με τις δυνατότητες ή το περιβάλλον. Εκπορεύεται από το αυτονόητο.
Η χαρά για την γνωριμία είναι αμοιβαία.
Ζούμε με τις ζωές των άλλων.
ΚΑΤΑΝΤΙΑ
mbiker
Θυμάμαι μια γελοιγραφία του ΚΥΡ, θάναι καμμιά 25ετία τώρα.
Μου άρεσε τόσο, τον ζήλεψα για τη διορατικότητά του.
Αυτό που δεν φανταζόμουν, είναι η προειδοποίηση που μας έστελνε μέσα απ το σκίτσο, το οποίο παρουσίαζε μια κατοικία όπου βάζανε μια συσκευή τηλεόρασης, ενώ ταυτόχρονα βγάζανε τη βιβλιοθήκη με τα βιβλία.
Ήρθε (εδώ κι αρκετό καιρό μάλλον) το πλήρωμα του χρόνου, όπου θερίζουμε ό,τι σπείραμε.
Η έλευση της ιδιωτικής τηλεόρασης με τον υποτιθέμενο ανταγωνισμό της
πάνω στις σαβούρες που γεμίζουν τις περισσότερες ώρες με ακριβοπληρωμένους γλιδιάρηδες και εξ ίσου ακριβοπληρωμένες βυζαρούδες.
Η θεματολογία των εκπομπών που παρουσιάζουν να εξαντλείται σε IQ κρετίνου.
Οι ταινίες της βραδυνής ζώνης να αποτελούνται απο αριστουργήματα τύπου του μαύρου που κυνηγάει τους βρυκόλακες. Και να επαναλαμβάνονται συχνά, γιατι πρέπει να τις εμπεδώσουμε κιόλας.
Τα νεύρα μας να σπάνε γιατί τα προγράμματα των καναλιών κατάντησαν διαλείμματα μεταξύ των διαφημίσεων.
Η κυριαρχία του ποδοσφαίρου σε επίπεδο όχι μόνο αναμετάδοσης αγώνων, αλλά επί ώρες ανάλυσής των σαν να πρόκειται για ζήτημα ζωής ή θανάτου και γιατί δεν είδε ο διαιτητής κάτι που για να το δούμε εμείς το επαναλαμβάνουν 10 φορές σε αργή κίνηση απο 10 γωνίες.
(Και λέγαμε η χούντα που μας αποκοίμησε με το ποδόσφαιρο! Σιγά τα ωά).
Και κάθεται ο κατακαημένος, μετά από μια απ όπου και να την πιάσεις καταταλαιπωρημένη μέρα άγχους, αγωνίας, ανασφάλειας τώρα τελευταία, αβεβαιότητας...
Προηγήθηκε η οικογένεια όπου γαλουχήθηκε με το ποιός πηδάει ποιά, πρωί - μεσημέρι, τοπ μόντελ αργότερα, παρατράγουδα παραδίπλα, ξερόλα μάγειρα πιο κεί.
Όλοι η οικογένεια μέσα πια...
Τσούπ, μια κρυόκολη που νομίζει πως είν ωραία και μια χοντρή που έχασε κάθε ίχνος αξιοπρέπειας, επιμένουν να του πούνε τον κακό του τον καιρό.
Να μην στερέψεις μετά?
Κι όσο για το άν γράφουμε ιστορία φίλε μου, διαφωνώ.
Η αναγωγή της μαλακίας σε ιδεολογία και τρόπο ζωής, θα μείνει στην ιστορία.
Μποτίλια στο πέλαγο,
...και καταλήγει στο ανικανοποίητο.
Tiktos,
ας ελπίσουμε τουλάχιστον ο θάνατός μας να είναι προσωπική επιτυχία και όχι κλεμμένος κι αυτός.
mbiker,
έγραψα ΔΕΝ γράφουμε ιστορία. Για να γράψεις ιστορία πρέπει να είσαι άδειος από όλα αυτά που αναφέρεις. Συμφωνώ με τον επιλόγο σου. Θα μείνει σίγουρα στην ιστορία, ως παράδειγμα προς αποφυγή.
"..Μα εμείς κλείσαμε τα μυαλά μας, κλείσαμε τις ζωές μας, κλείσαμε τις ψυχές μας, κλείσαμε το πάθος μας και στερέψαμε.."
Μόνο από λόγια δεν έχουμε ακόμα στερέψει... :)
Δεν υπήρξε εποχή που τόσοι πολλοί άνθρωποι να μιλούσαν τόσο πολύ, για τόσα πολλά, σε τόσα διαφορετικά μέσα...
Στην αρχή το πίστεψα κι εγώ για "ελευθερία".
Τελικά δεν είναι παρά τεμπελιά κι αδράνεια. Γιατί να σκεφτείς, γιατί να παράξεις, αφού ακόμα και τις σκέψεις σου μπορείς πια να τις βρεις γραμμένες από κάποιον άλλον, πριν καν τις σκεφτείς....
Φοράδα, όταν το έγραφα είχα ακριβώς αυτά που λες στο μυαλό μου. Το ειρωνικό είναι ότι ακόμα και τα λόγια τα λέμε από μέσα μας, πληκτρολογώντας.
Όμορφο κείμενο, όμορφα σχόλιο, όμορφες διαγνώσεις. Υπάρχη λύση όμως; Υπάρχει πιθανότιτα να αλλάξει λίγο η κατάσταση;
Λυπάμαι αλλά νομίζω πως όχι.
Νομίζω όσοι αντιδρούμε σ αυτή τη πραγματικότιτα, όταν το κάνουμε, το κάνουμε για να δώσουμε λίγη ακόμα ζωή σε εμάς τους ίδιους. Είναι ίσως μια ιδιοτελής κίνηση υπό το πέπλο της συλλογικότιτας.
Σαν το τελευταίο τίναγμα της γάτας που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, σχεδόν μαζοχιστικά, προτιμώντας να αυτοβασανιζόμαστε παρά να ναρκωθούμε και να ηρεμήσουμε με ένα πλατή, αδρανές, επιφανειακό χαμόγελο στο πρόσωπό μας.
Προτιμώ το μαζοχισμό αλλά δε μπορώ να τον προτείνω εύκολα στους δίπλα μου.
kalis,
Έχουμε φθάσει σε εκείνο το σημείο που έπρεπε να είχαμε ξεκινήσει. Δηλαδή για να δώσουμε ζωή σε εμάς τους ίδιους έπρεπε να αντιδράσουμε συνολικά. Τώρα είναι αργά. Διότι το σύνολο έγινε άτομο και κανένας δεν πρόκειται να βάλει πλάτη στον δίπλα.
Πάντα υπάρχει λύση. Την λύση θα την δώσουν αυτοί οι οποίοι θα βάλουν ενέχυρο ό,τι δημιούργησαν, το καταφύγιο τους και την βόλεψή τους για να γράψουν ιστορία. Δεν ξέρω αν θα ζω για να το δω αλλά το σίγουρο είναι ότι θα γίνει. Εμείς βρισκόμαστε στην χαμηλότερη καμπύλη του χρονοδιαγράμματος. Αυτό σημαίνει ότι πιο κάτω δεν έχει.
Ωραίο το κείμενο. Θλιβερή μα αληθινή η πραγματικότητά του.
"...και βρήκαμε τη φλόγα που δεν καίει
και το μαράζι δίχως αφορμή..."
Μια φορά κι έναν τρελό,
Σ'ευχαριστώ για το δίστιχο.
Αν δε σε κουράζω, θα μπορούσες να τεκμηριώσεις την άποψη ότι είμαστε στη χαμηλότερη καμπύλη του χρονοδιαγράμματος?
Είναι ενδιαφέρον αλλά και αρκετά παράτολμο να το πει κανείς.
thanx anyway
Δεν γνωριζω την ηλικία του συγγραφέα και των σχολιαστών.
Σίγουρα είστε πολύ πιό νέοι από μένα.
Συμφωνώ με την περιγραφή της κατάστασης.Πραγματικά στερέψαμε.
Διαφωνώ όμως με την απαισιοδοξία.
Το καινούργιο προκύπτει όταν το παλαιό στερεύει.Αν δεν "στερέψεις" από το παλαιό, δεν θα "διψάσεις" για το καινούργιο.Και οι καινούργιες πηγές από όπου θα ξεδιψάσουν οι νέοι υπάρχουν ήδη στον ορίζοντα.Το ότι δεν τις ανακαλύψατε σημαίνει πως δεν στερέψατε πολύ΄,άρα και δεν διψάσατε πολύ.
Μην ξεχνάμε πως αν δεν στερέυαμε από ξύλο,και από κάρβουνο δεν θα ανακαλύπταμε ποτέ το σίδηρο και το πετρέλαιο.
mbiker
( Ο/Η Ζήσης είπε... )
Η ποιότητα ζωής αντικαταστάθηκε με το SUV.
Η τσίπα με τη χοντροπετσιά.
Η πίστη (για όσους τέλος πάντων είναι θεοσεβούμενοι), με την αφέλεια.
Η πατριδοκαπηλεία της ελίτ υιοθετήθηκε απο ολόκληρο το λαό.
Η λαμογιά των κάποιων κάποτε πολιτικών, αναβαθμίστηκε σε προσόν κι όχι μόνο κάποιων.
Η δημιουργική επιχειρηματική δραστηριότητα, περιορίστηκε στις κομπίνες του χρηματιστηρίου.
Κι άλλες φορές περάσαμε κάποιες κρίσεις. Υπήρχε η διαννόηση, έφτανε μια κουβέντα νάλεγε ένας ποιητής, ένας ακαδημαικός, και βλέπαμε το ολοφάνερο.
Στη θέση τους, τα παρατράγουδα.
Κι όταν η νεολαία αναδεικνύει εδώ και χρόνια σε πρώτη δύναμη συντηριτικές φοιτητικές παρατάξεις, παίρνει σάρκα και οστά κάτι πούχε πεί ο Ντε Γκώλ (ακραιφνής συντηρητικός).
"Η χώρα της οποίας η νεολαία δεν είναι αριστερή - επαναστατική, είναι καταδικασμένη"
Βλέπεις αισιοδοξία καπου?
Ναι βλέπω αισιοδοξία σ΄αυτό το
"Στερέψαμε".
Βλέπω αισιοδοξία στο ίντερνετ.
Βλέπω αισιοδοξία στους αγωνιστές του ελεύθερου λογισμικού.Στον αγώνα για κομμουνισμό στη γνώση.
Βλέπω αισιοδιξία στην απεργία των εργαζομένων κινητής τηλεφωνίας.
Βλέπω αισιοδοξία στα Νόμπελ οικονομίας που δώθηκαν.
Βλέπω αισιοδοξία στην νέα ατμομηχανή της κοινωνικής αλλαγής,τη γενιά των 700, το νέο επιστημονικό "προλεταριάτο".
Βλέπω....και βλέπω....
Μη σας πιάνει απελπισία.Τα υπογεια ρέυματα που κινούνται ,δείχνουν τις πηγές από όπου θα ξεδιψάσουν όσοι νοιώθουν πως "στερέψανε"
mbiker
(Ζήσης)
Μακάρι νάχεις δίκηο.
΄Ενας κούκος όμως, δεν φέρνει την Άνοιξη.
Άσχετο με το θρέντ, μα δεν αντέχω να μην το πώ.
Για σκεφτείτε τους οπαδούς της ΝΔ.
Νάχουν να διαλέξουν μεταξύ ενός Ψωμιάδη, της κόρης του Μητσοτάκη και του εκφραστή της πάλαι ποτέ δεξιάς του Αβέρωφ...
Σε σύγκριση, τα τότε διλήματα των ΠΑΣΟΚων, εμένα μου φαντάζουν σχολική εκδρομή.
Kalis,
Έχεις όνειρα που δεν έχουν ως αντικείμενο την ύλη (σπίτι, αυτοκίνητο, μισθό, διακοπές κ.λπ); Βγαίνεις από το σπίτι σου και χαμογελάς για την θέα που βλέπεις; Σε πόσους ανθρώπους λες "καλημέρα" με την ψυχή σου;
Οι εποχές μετρούν ανοδικές κλίμακες όταν το σύνολο ατόμων μετρά μικρές απλές ευτυχίες.Οταν το όνειρο για καλύτερο αύριο είναι συλλογικό και όχι ατομικό. Τότε η καμπύλη γίνεται ευθεία με πορεία ανοδική. Στην δική μας εποχή που θεωρείς ότι είναι καμπύλη;
Ζήση,
δεν είναι θέμα ηλικίας. Έχουμε κατασπαταλήσει ό,τι υπήρχε από το καλύτερο για την πάρτη μας ο καθένας. Αφήσαμε λόγω των προσωπικών μας μαχών, μέτριοι και δόλιοι να ρίχνουν τα ζάρια σε ένα παιχνίδι που εμείς απουσιάζαμε οικειοθελώς παίζοντας με τις χάντρες και τα καθρεπτάκια που μας χάριζαν. Όταν δεν υπάρχει πλέον τίποτε για να πολεμήσεις είναι χειρότερο από το να έχεις νικηθεί πολεμώντας. Αφήσαμε το κάστρο να πέσει χωρίς μία τουφεκιά. Τα κάστρα ξανακατακτιούντια μόνο με νέα μυαλά, νέες θεωρίες, νέες στρατηγικές, νέα εκπαίδευση, νέα επαγγέλματα. Βέβαια και το κατακτημένο κάστρο θα πέσει από μόνο του, αυτό είναι σίγουρο. Κάποιοι άλλοι αργότερα ελπίζω να το χτίσουν και να το προφυλλάξουν από τους γνωστούς- άγνωστους εχθρούς.
mbiker,
αν τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα της Ελλάδας δεν εξαφανισθούν, θα στερέψουν και επόμενες γενιές και αυτό πραγματικά είναι μεγάλο κρίμα.
Θεωρώ ότι η καμπύλη τείνει συνεχώς προς τα κάτω. Αυτό δε θέλει κουβέντα πιστεύω. Απλά δε νομίζω ότι αυτή η καμπύλη βρίσκεται τώρα στο χαμηλότερο σημείο που θα μπορούσε να φτάσει.
Με άλλα λόγια. Δε νομίζω ότι έχουμε δει τα χειρότερα.
Kalis,
Και όμως βιώνουμε τα χειρότερα απόδειξη ότι δεν αντιδρούμε ούτε στα απλά κακώς κείμενα. Τα χειρότερα έρχονται για αυτούς που ακόμη δεν έχουν συνειδητοποιήσει σε τι σκατά έχουμε ήδη πέσει.
Δεν στερέψαμε, ποτέ δεν στερεύει ο άνθρωπος. Απλά έχει πέσει η στάθμη χαμηλά και πρέπει να σκάψουμε βαθιά. Από ένα σημείο και μετά είναι επίπονο. Καλώς/κακός προσφέρει η κοινωνία πολλούς τρόπους για να καλύπτουμε επιφανειακά κάποιες ανάγκες..Με χώμα.. Δεν σκάβουμε το λάκκο μας. Σκεπάζουμε τον τάφο μας.
Δεν στέρεψε ο άνθρωπος, ποτέ δεν στερεύει. Απλά μπερδεύει τη ζωή με τον θάνατο.. Alive?
Agilufo,
Είτε έτσι είτε αλλιώς, στα ίδια και ίδια κλωθογυρίζουμε. Σαν στερεμένοι.
Χάθηκε η ανεξαρτησία της σκέψης.Καταντήσαμε άβουλα, χειραγωγημένα και τηλεκατευθυνόμενα όντα.Ό,τι μας δείξουν κι ό,τι μας πουν το ακολουθούμε απερίσκεπτα.
Πως όμως να μην στερέψουμε από ιδέες και να μην απομακρυνθούμε απ΄το νόημα της ζωής όταν αδιαφορούμε παντελώς για το πνεύμα κι αφοσιωνόμαστε στην ύλη?
Όλη αυτή η επανάληψη όπως και εσύ περιγράφεις έχει καταντήσει επίπονη και κουραστική.
Τυχερός αυτός που καταλαβαίνει πως το πηγάδι έχει στερέψει από νερό κι αντί να παραμείνει εκεί με την αυταπάτη πως θα γεμίσει, έχει τη δύναμη να απομακρυνθεί παρά τον πειρασμό και να ψάξει για άλλο,γιατί όχι και να φτιάξει ένα δικό του.
Νομίζω όμως φίλε μου πως πάντοτε η πλειοψηφία ήταν στερημένη από ιδέες και πάντοτε επηρεαζόταν από αυτές που δεν θα έπρεπε να επηρεαστεί.
Crux,
ίσως είστε η γενιά που θα φτιάξετε νέα πηγάδια σφραγίζοντας τα παλιά που μόνο μούχλα μπορούν να σου προσφέρουν.
Δημοσίευση σχολίου