Θυμάσαι;

// // 33 comments
Κατερίνα Γκαράνη
Θυμάσαι; Έλεγες ότι θα στεριώσεις σ’ αυτή την χώρα. Έκανες τα πάντα για να στεριώσεις. Μέχρι και το πατρικό του παππού σου στήριξες για να έχουν μεγαλύτερο βάθος οι ρίζες σου. Θυμάσαι; Ξεκίνησες την δουλειά σου και έλεγες θα την κάνεις μεγαλύτερη, θα μεγαλουργήσεις στον χώρο σου. Έβλεπες τα χωράφια που έσφυζαν από εργάτες, αγρότες και έλεγες έχει μέλλον αυτή η χώρα. Οι βιοτεχνίες έπαιρναν νέο προσωπικό και από αυτό έβγαιναν καινούργιοι βιοτέχνες με δικές τους δουλειές. Φεύγοντας για σπουδές ήξερες ότι θα γυρίσεις πίσω για να δημιουργήσεις. Ξεκίνησες κι εκεί κάπου στα μισά άρχισες να βλέπεις παραταγμένες κλούβες με πορτοκάλια να οδηγούνται στην χωματερή. Στοιβαγμένους τόνους βαμβάκι να σαπίζουν μέσα στην βροχή. Οι μικρές βιοτεχνίες αλλά και οι πρώτες βιομηχανίες να μπαίνουν σε πλειστηριασμούς τραπεζών. Κι οι εργάτες να κάνουν ουρές στα γραφεία πρώην λιγδιάρηδων δικηγορίσκων και μηχανικών που πλέον είχαν γίνει βουλευτές κόμματος και αργότερα υπουργοί κυβερνήσεων. Το Δημόσιο ήρθε και στην πόλη σου. Οι άνθρωποι που θυμάσαι να κουβαλούν κλούβες με ντομάτες ή να σου λένε ότι κάποτε θα έκαναν την δική τους δουλειά, με το μάτι τους να λάμπει ακόμη κι αν το μεροκάματο ήταν φθηνό, έγιναν σαν κινούμενα μανιτάρια, συνταξιούχοι στα 45 να ξημεροβραδιάζονται στο καινούργιο φαινόμενο «καφετέρια στις 10 το πρωί».
Θυμάσαι; Η πόλη είχε σπίτια με αυλή και κήπο. Το βουνό πάνω της ήταν πευκόφυτο, τώρα πια μπετόφυτο. Ήταν αργά να φύγεις και απόμεινες να βλέπεις τις μπουλντόζες των ντόπιων να καταστρέφουν ό,τι έμεινε από τον γερμανικό βομβαρδισμό. Διαμέρισμα στον 8ο όροφο με θέση πάρκινγκ. Ακόμη αναρωτιέσαι πώς άνθρωποι που μεγάλωσαν σε αλάνες μπορούν να χωρέσουν την ζωή τους σε 90 τετραγωνικά.
Είχε και μια θάλασσα αυτός ο τόπος. Τώρα την έχουν μόνο για θέα, όσοι τρώνε σε κακόγουστες ψαροταβέρνες που προσφέρουν ψάρι από τον Ειρηνικό, αφού η δική τους έχει μεταλλαχθεί από βιομηχανίες που ξεπλένουν μαζί με τα χημικά και χρήματα πολιτικών του έθνους.
Είχε και ποτάμια που τώρα τα στένεψαν σε ρυάκια φτιάχνοντας φράγματα για να εξάγουν ρεύμα αλλά εσύ πληρώνεις το ρεύμα σαν εισαγόμενο τραβώντας καλλιτεχνικές φωτογραφίες από τα βυθισμένα χωριά που ξεπροβάλλουν όταν τα νερά λιγοστεύουν.
Είχε χωριά στα ορεινά που έβλεπες καπνό από όλες τις καμινάδες των πέτρινων σπιτιών. Που έβλεπες κήπους με μαρούλια και κοπάδια από αιγοπρόβατα να σουλατσάρουν στις βουνοπλαγιές. Τώρα αντί για σπίτια βλέπεις το νέο επιδοτούμενο ξενοδοχείο,«Η στρούγγα», που γεμίζει τις αργίες από κινούμενα μανιτάρια, εγχώρια και εισαγόμενα.
Ο τόπος σου δεν είχε μεγάλους δρόμους. Ο τόπος σου δεν είχε δήθεν χλιδή. Δεν είχε τίποτε από αυτό που σήμερα έχει. Είχε όμως αυτό που την ξεχώριζε. Γι’ αυτό γύρισες. Θυμάσαι; Ήταν ο κόσμος σου.

Φώτο: Κώστας Μπαλάφας

33 σχόλια:

Ελιά Μαϊστρα είπε...

Θυμάμαι..
Γιαυτό δεν ξαναγύρησα στόν μικρό μου τόπο ποτέ..
Και ..τώρα με έκανες και έκλαψα..

Κλείτωρ είπε...

Θυμάμαι, γι αυτό με βρίζουν, επειδή θυμάμαι.

Φώντας είπε...

simple όποιος θυμάται σε αυτή τη χώρα είναι εχθρός της "αλλαγής".
Κάηκε ο τόπος μας, κάηκε η ψυχή μας, τα όνειρά μας πνίγηκαν στα σάλια των άχρηστων κομματόσκυλων.
Έχω να θυμάμαι ευτυχώς και με αυτό πορεύομαι. Να είσαι καλά.

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

Θυμάμαι ....
"Eγώ ποτέ δεν θα τα δώσω AΝΤΙΠΑΡΟΧΗ..."

Μόνο ένα δεν θυμάμαι...
Για ποιό απ΄όλα ορκιζόμουν με δυνατότερη φωνή;
Για την αυλή; Το χωράφι; Το μεροκάματο; Τους άλλους; Εμένα; Τη ζωή ή την ψυχή μου;

Όλα... Όλα.... ΑντίΠΑΡΟΧΗ

Για να γίνω εγώ ο λιγδιάρης ιδιοκτήτης της ταβέρνας, ο ξενοδόχος, που βρωμίζει το ποτάμι, που ταϊζει σκατά τα άτυχα "μανιτάρια", για να είμαι εγώ αυτός που νοικιάζει τις άθλιες γκαρσονιέρες στη θέση της παλιάς αυλής στο κέντρο της πόλης σε μετανάστες για πέντε ευρώ τη μέρα και το καλοκαίρι τους μετακομίζει στο στάβλο για να μαζευτούν οι φράουλες...
Για να γίνω εγώ το αφεντικό της βιοτεχνίας, να έχω υπαλλήλους και παραδουλεύτρα για την κυρά ανασφάλιστους,
για να γίνω.. για να πάρω... για να φτιάξω.... για να έχω....
και που που για να ....θυμάμαι.
Πως όπου υπήρχανε αληθινοί "δικοί", ποτέ δεν αφεντέψανε "οι ξένοι".

Τις καλημέρες μου.

tiktos είπε...

Μοσχοβολούν οι γειτονιές
βασιλικό κι ασβέστη,
παίζουν τον έρωτα κρυφά
στις μάντρες τα παιδιά.

Σαββάτο βράδυ μου έμορφο
ίδιο Χριστός Ανέστη,
ένα τραγούδι του Τσιτσάνη
κλαίει κάπου μακριά.

Πάει κι απόψε τ' όμορφο
τ' όμορφο τ' απόβραδο,
από Δευτέρα πάλι
πίκρα και σκοτάδι.
Αχ, να 'ταν η ζωή μας
Σαββατόβραδο
κι ο Χάρος να 'ρχονταν
μια Κυριακή το βράδυ.

Οι άντρες σχολάν' απ' τη δουλειά
και το βαρύ καημό τους
να θάψουν κατεβαίνουνε
στο υπόγειο καπηλειό.

Και το φεγγάρι ντύνει, λες,
με τ' άσπρο νυφικό του
τις κοπελιές που πλένονται
στο φτωχοπλυσταριό.

Πάει κι απόψε τ' όμορφο
τ' όμορφο τ' απόβραδο,

staxti είπε...

Θυμάμαι δεκάδες πλατάνια να κόβονται και να γίνονται ξυλάκια για να μπουν οι πράσινες σημαίες,ξαφνικά να γεμίζουν οι δρόμοι με μερσεντές και την άσπρη κάλτσα με το σκαρπίνι να γίνεται το μέλλον.

Ευτυχώς θυμάμαι.

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

Περιττό να πω πως σκέψεις και συναισθήματα που αυτό το "θυμάσαι" ουρλιάζει είναι και δικά μου - ειδικά τούτες τις μέρες...

ΟΔΥΣΣΕΑΣ είπε...

Η επιστροφή στην Ιθάκη προσφέρει μοναδικό, ...πλήρες συναίσθημα. Καλό ταξίδι... σε όσους ταξιδεύουν και καλή διαμονή σε όσους είναι στο νησί του Κύκλωπα ή στη χώρα των Λωτοφάγων

Ανώνυμος είπε...

Θυμάμαι κι εγώ. Όλ΄αυτά.
Κι αν κάνεις 10 εκατ. φορές την ερώτηση στα 10 εκατ. των συμπατριωτών μας, το θυμάμαι θα πάρεις σαν απαντηση.
Τι ληγμένα μας δίνουν όμως και ακριβώς ΤΟΤΕ που πρέπει να θυμόμαστε, γινόμαστε χρυσόψαρα?
mbiker

Ανώνυμος είπε...

Δυστυχώς στην πατρίδα μας όλα αυτά που αξίζουν είναι αυτά τα θυμάμαι.
Τίποτε άλλο δεν έμεινε.

'ΦΑΝΤΑΣΟΥ' είπε...

Αγαπητέ Simple Man, επειδή η μνήμη ειναι μνήμα που κατοικεί μέσα μας, αφήνω τις θύμησες .... μου έμεινε μόνο το να φαντάζομαι.Σ ευχαριστώ για μιά ακόμα φορά.

Ανώνυμος είπε...

Από παντού ακούω σκάσε και μάζευε ...αποδείξεις.

simple man είπε...

Ελίτσα,
είτε γυρίσεις είτε όχι, το θέμα είναι ότι το τέλος το είδες.

Κλείτωρ,
Η μνήμη είναι η αχίλλειος πτέρνα μας αλλά και το μεγάλο μας όπλο.

Φοράδα,
τελικά είμασταν όλοι ξένοι.

Τίκτο,
και τώρα μείνε με το άγευστο, κοινότοπο και εύκολο Σαββατόβραδο.

Staxti,
κοιτούσαμε το μακελειό αλλά ως δειλοί κρυφτήκαμε στις σπηλιές της δήθεν άγνοιας.

Μια φορά κι έναν τρελό,
αυτός ο κόσμος ήταν κάποτε δικός μας. Μια φορά κι έναν καιρό...

Οδυσσέα,
απορροφηθήκαμε από τα προσωπικά μας ταξίδια, τα υπέροχα και ιδανικά χωρίς να σκεφτούμε ότι, όσο εμείς ερωτοτροπούσαμε με την Καλυψώ, η Ιθάκη γινόταν Ατλαντίδα.

Mbiker,
Όλοι μας θυμόμαστε γι' αυτό πλέον δεν ονειρευόμαστε.

Ανώνυμε,
βάλαμε όλοι το χεράκι μας για να γίνει η πατρίδα ανάμνηση.

Fantasou,
Μην κρύβεσαι στην φαντασία γιατί θα σου απαλλοτριώσουν και την ανάμνηση.

simple man είπε...

Ανώνυμε 11:12,
αγαπάς την πατρίδα σου; Απόδειξέ το. Μόνο που πια δεν έμεινε πατρίδα για να το αποδείξεις.

kakalon είπε...

Ω ξειν', αγγέλλειν ΞΕΦΤΙΛΙΣΜΕΝΟΙΣ, ότι ενθάδε κείμαι, τοις των ΚΑΡΙΟΛΗΔΩΝ ΗΛΙΘΙΟΜΑΛΑΚΗΔΩΝ ΠΡΟΔΟΤΟΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΒΟΛΕΜΕΝΩΝ ΡΗΜΑΣΙ ΜΗ πειθόμενος.

Iptamenos Ollandos είπε...

Δεν μπορώ να ξεχάσω αδελφέ. Δεν με αφήνουν όλα αυτά που βλέπω γύρω μου. Και αυτό είναι διπλό δώρο: Είναι ζωή αλλά και ο θάνατος μου...
ΥΓ. Το σχόλιο σου για την μνήμη στον Κλείτωρ είναι όλα τα λεφτά!

τάκης τυρταίος είπε...

Επειδή όχι μόνο θυμάμαι αλλά
είμαι και τσατίλας,
έκανα σπιτάκι 6 χλμ πιο πάνω από το χωριό.Ούτε τη φάτσα μου βλέπουν ούτε το ευρώ μου.
Εάν ήθελα ν ακούω το καζανάκι του διπλανού κάθομαι και στην Αθήνα.
Πονάνε οι μνήμες ρε γαμώτο..
και το παλιό πέτρινο δεν υπάρχει..

Ανώνυμος είπε...

Πόσο δίκιο μα πόσο δίκιο έχεις

simple man είπε...

Kakalon,
και έτσι να μείνεις όσο αντέχεις.

Ιπτάμενε,
όταν οι αρχιτέκτονες έβαζαν το σχέδιο σε δράση δεν υπολόγισαν αυτό το διάφανο μικροσκοπικό εργαλείο που λέγεται μνήμη.

Τάκη,
όσο ψηλά και να πας τόσο ψηλότερα θα ανεβαίνουν. Θα έρθει εκείνο το πρωί που θα τους δεις στο κατώφλι της πόρτας σου. Έτσι έκαναν πάντα, έτσι θα κάνουν πάντα.
Εγώ το πέτρινο το έσωσα, έτσι για πεισμώνω περισσότερο.

Ανώνυμος,
το θέμα είναι ποιος επικράτησε και όχι ποιος έχει δίκιο.

Ροζαλία είπε...

εκτος του συναισθηματικού σου τραντάγματος μ αρεσει πολύ κάπου στα σχόλια που γραφεις πως ...τελικά όλοι ήμασταν ξένοι...

ΟΔΥΣΣΕΑΣ είπε...

Έχεις δίκιο Simple Man
Aπο την άλλη, η τραγωδία (η Ατλαντίδα) φαίνεται οτι είναι αναγκαία γιατί διευρύνει την συνείδηση. Το ανακάλυψαν οι Έλληνες, που όμως ανακάλυψαν και τον Καραγκιόζη.
Ίσως, "Ατλαντίδα" να είναι η Ελπίδα και αυτή υπάρχει όσο και εσύ θα γράφεις

simple man είπε...

Ροζαλία,
συναισθηματικό τράνταγμα με λογικότατες εικόνες εξωφρενικής πραγματικότητας.

Οδυσσέα,
ο Κύκλωπας στρώθηκε στα χώματά μας και δεν υπάρχουν πλέον πρόβατα για να μας καμουφλάρουν.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ είπε...

Tο ξέρω Simple Man
Όμως ακόμα και η πένα, εκτός του ότι μπορεί να δώσει ελπίδα ή να δημιουργήσει σκέψη δηλ. ενέργεια, μπορεί να γίνει και κοντάρι αναμμένο στο μάτι του (http://anadrastos.blogspot.com/2009/12/blog-post_4218.html). Οσονούπω πιο βαθειά.
Για να θυμάται και ο Τηλέμαχος

Ανώνυμος είπε...

πραγματικα πολυ δυνατο κειμενο...με εντονα συνασθηματα...δυστυχως simple man δεν εχεις αδικο..αλλοτριωνομαστε...χανουμε τον εαυτο μας...οι περισσοτεροι εχουν ξεχασει...το μονο που τους μενει ειναι οι αδειοι τους εαυτοι...οσοι θυμουνται απλα μενουν σκεπτικοι...οι περισσοτεροι φημωμενοι με λουρια στα ποδια και στον λαιμο για ενα 8ωρο...αλλοι μενουν ετσι για μια ζωη...ομως κακα τα ψεμματα καθως γινοντουσαν οι αλλαγες εμεις που ημασταν? δεν ευθυνονται μονο εκεινοι που τα σχδιασαν ολα αυτα αλλα φταιμε και μεις που τα επιτρεψαμε..."φοβαμαι ολα αυτα που θα γινουν για μενα χωρις εμενα.." ( Liodakis)

simple man είπε...

Liodakis,
έχουμε μεγάλη ευθύνη αλλά πώς να δεις τους εχθρούς όταν ζουν, γελάνε και αναπνέουν δίπλα σου; Κι όταν τους δεις με τι κουράγιο να τους πολεμήσεις; Όταν βρίσκεις του κουράγιο έχει χαθεί πλέον ο κόσμος σου- αυτός- για τον οποίο κάποτε θα έδινες και την ζωή σου.

ροζαλια είπε...

σπάνιο,σκληρό πηγαίο συναίσθημα.

simple man είπε...

Ροζαλία,
απλά συναίσθημα.

Ανώνυμος είπε...

δεν σε κατηγορω...απλα δυστυχως φταιμε και μεις αλλα αν εχουμε την ελπιδα τοτε μπορουμε να αλλαξουμε τα πραγματα. πρσωπικα δεν αφηνω κανεναν να μου στερει το δικαιωμα να ονειρευομαι ζω για να ονειρευομαι και θελω να γινει αυτος ο κοσμος καλυτερος..(Liodakis)

ροζαλια είπε...

Λάθος. κοίτα γύρω σου, να δεις το αγελαίο πλήθος να καραδοκεί να του πετάξουν ένα όποιας μορφής σκουπίδι,για να "αυνανισθεί"....!!!!

ροζαλια είπε...

Α! και μην πεις δεν σε αφορά! μας αφορά όλους...

Ανώνυμος είπε...

απλα δεν θελω να παψω να ονειρευομαι...τα ονειρα με κανουν να ελπιζω σε κατι καλυτερο..αυτος ο κοσμος μπορει να μην ειναι ιδανικος..μπορει να ειμαι ουτοπιστης και αθεραπευτα ονειροπολος μα δεν θελω να καταληξω σαν και αυτους...(Liodakis)

Ανώνυμος είπε...

Τα όνειρα μας είναι η ελπίδα μας,...δυστυχώς γι' αυτό εν έτι 2010 στην πατρίδα μας ξεκινάει πάλι μεταναστευτικό ρεύμα νέων ανθρώπων που ψάχνουν να βρού στη γη έναν τόπο που θα τους επιτραπεί να ανοίξουν τα φτερά τους διάπλατα