Ημερολόγιο στρατιώτου.....

// // 16 comments
Κατερίνα Γκαράνη
Ποιας χώρας είμαι κομμάτι; Αναρωτιέμαι συνέχεια και απάντηση δεν έρχεται από πουθενά. Γραφιάδες και εργολάβοι κάνουν ασκήσεις πια επί χάρτου σε αυτό το κομμάτι γης που στέκεται σαν βραχονησίδα μέσα σε μία γκρίζα ζώνη που από τη μια έχει το μέλλον και από την άλλη το παρελθόν. Και εγώ δεν ανήκω ούτε στο μέλλον ούτε στο παρελθόν. Στέκομαι εδώ άνευ ταυτότητας πλέον, να σέρνομαι σε δικαστήρια και να απολογούμαι που η μάνα μου κοιλοπόνεσε σε αυτή την γη και όχι σε άλλη.
Ξεπλυμένοι και αργόσχολοι κάνουν γυμνάσια πια στην συνείδηση και στην ψυχή μου. Καψόνια καθημερινά από θρασύδειλους κουστουμαρισμένους. Πάνω-κάτω. Ανάταση- διάταση. Έρχονται και οι δεκανείς να ελέγξουν αν οι αρβύλες που τις πλήρωσα για να περπατήσω πάνω σε αυτά τα χώματα, είναι αρκετά γυαλισμένες για να μην χαρακτηριστώ «ανυπότακτος». Μα πάντα προσοχή τραβούσα σε αυτούς και στους άλλους που πέρασαν. Κάμψεις έκανε ο πατέρας μου και πορείες στα χιόνια ο παππούς. Στρατιώτες όλοι μιας πατρίδας και ας μην γυάλιζαν τις αρβύλες τους καλά. Μια ζωή τραβούσα προσοχές και τώρα αυτές δεν φτάνουν.
Μπορεί να μην φορώ χακί, ούτε μπερέ αλλά νιώθω φαντάρος. Δεν κοιμάμαι πια, φρουρώ ούτε εγώ ξέρω τι. Νιώθω ότι εχθροί έχουν εισβάλει στον χώρο αλλά δεν τους βλέπω ούτε έχω λάβει διαταγές να πω: «Αλτ τις ει;». Κι όμως το ξέρω ότι οι εχθροί είναι παντού κι ας μιλάνε την ίδια γλώσσα με εμένα, κι ας κάνουν τον ίδιο σταυρό με μένα. Τα νώτα μου πια δε τα νιώθω ασφαλή και στο οικογενειακό συσσίτιο είμαστε σιωπηλοί με καρφωμένα τα μάτια στο πιάτο. Δεν μιλάμε και ούτε γελάμε πια. Κάποιος είναι μέσα στο χώρο μας και δεν ξέρουμε ποιος.
Στο δρόμο πια δε λέμε πολλά και τα μάτια όλων έχουν την ίδια ερώτηση γραμμένη: «Τι συμβαίνει;» Δεν μαρτυρώ το φόβο και ούτε οι άλλοι τον δικό τους. Περιμένουμε να βγούμε στην αναφορά από ώρα σε ώρα και ανησυχούμε ότι ο διοικητής θα θέλει να μας χτυπήσει και πάλι το χέρι στην πλάτη ενώ στα κρυφά θα δώσει διαταγές στους κατωτέρους του να μας «παιδέψουν» λίγο ακόμα. Δε με νοιάζει το καψόνι. Με νοιάζει όμως που ίσως για αυτούς ο εχθρός είμαι εγώ. Μα το χώμα το νιώθω οικείο, τον αέρα, τον ήλιο, τα βουνά. Μα αν για αυτούς όλα αυτά δεν ορίζουν την πατρίδα τότε τι θέλω εγώ σε αυτό το στρατόπεδο; Αν όλα αυτά και όλοι εμείς δεν είμαστε πατρίδα τους τότε γιατί να μην φωνάξω «Αέρα»;

16 σχόλια:

She είπε...

Είσαι στο μυαλό όλων μας. Τα ίδια σκεφτόμαστε όλοι. Να σου πω τι πιστεύω; Πως αυτό το "Αέρα" σύντομα θα το φωνάξουμε κάνοντας μεγάλο θόρυβο όλοι και αφορμή γι'αυτό δεν θα είναι κάτι τρανταχτό και ανέλπιστο ώστε να μας κάνει να σηκωθούμε από τους καναπέδες μας, όχι, θα είναι κάτι τόσο μικρό, τόσο απλό, τόσο ασήμαντο, που όμως θα μας σηκώσει χωρίς δεύτερη σκέψη. Θα είναι η σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι.

Ο Αλμπερ Καμύ είχε πει:
"Οι μεγαλύτερες αλλαγές μπορεί να ξεκινήσουν από κάτι αστεία μηδαμινό."

...το ίδιο κι οι μεγαλύτερες Επαναστάσεις, συμπληρώνω εγώ.

Iptamenos Ollandos είπε...

"Αέρα" λοιπόν αδελφέ, ενάντια στην υποκρισία, ενάντια στη λογική του παραλόγου.
Την καλημέρα μου και τον σεβασμό μου...

staxti είπε...

'Αέρα'φίλε και ότι σώσουμε.Τα σέβη μου.

simple man είπε...

Anasa,
ίσως τελικά να μας σηκώσει η δική μας ασημαντότητα.

Ιπτάμενε,
Αέρα.....

Staxti,
ίσως λίγη από την χαμένη μας αξιοπρέπεια. Να είσαι καλά.

Ανώνυμος είπε...

"Δεν κοιμάμαι πια,φρουρώ ούτε εγώ ξέρω τι. Νιώθω ότι εχθροί έχουν εισβάλει στον χώρο αλλά δεν τους βλέπω ούτε έχω λάβει διαταγές να πω: «Αλτ τις ει;». " κι ο φόβος και η ντροπή έχουν φωλιάσει στην καρδιά και...σιωπή. Πλέον έχω πιάσει τον εαυτό μου να περπατώ στο δρόμο "μουτρωμένη", το λέω έτσι γιατί συνήθως είμαι χαμογελαστή όμως τώρα τελευταία, ντρέπομαι και θυμώνω και θυμάμαι όλο και πιο καθαρά την αδιαφορία και την υποκρισία και την αναλγησία όλων αυτών που εξουσιάζουν τον έρημο τούτο τόπο. Γιατί έρημος είναι και πιο έρημος θα γίνεται. Να είσαι καλά και να γράφεις πάντα τόσο υπέροχα κι αληθινά.

Φώντας είπε...

Να φωνάξουμε αέρα έστω για να ανασάνουμε, κι αυτό θα ήταν ένα βήμα. Αλλά λίγες, ελάχιστες φωνές θα ακουστούν.

alfazita είπε...

Είσαι στο μυαλό όλων μας. Τα ίδια σκεφτόμαστε όλοι. Να σου πω τι πιστεύω; Πως αυτό το "Αέρα" σύντομα θα το φωνάξουμε κάνοντας μεγάλο θόρυβο όλοι και αφορμή γι'αυτό δεν θα είναι κάτι τρανταχτό και ανέλπιστο ώστε να μας κάνει να σηκωθούμε από τους καναπέδες μας, όχι, θα είναι κάτι τόσο μικρό, τόσο απλό, τόσο ασήμαντο, που όμως θα μας σηκώσει χωρίς δεύτερη σκέψη. Θα είναι η σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι.

Τρύπωσες πάλι αγαπητέ μου μέσα στο μυαλό μου.
Αέρα λοιπόν σε ότι προσπαθεί να μας τρομάξει ,σε ότι προσπαθεί να σβήσει το χαμόγελο από τα χείλη μας
Σε ευχαριστώ που υπάρχεις σου καταθέτω τον σεβασμό μου
Αεραααααααα

Απόστολος

Ελιά Μαϊστρα είπε...

Απ τα «στρατόπεδα συγκέντρωσης» μπορεί κάποιος να φωνάξει Αέρα;
Απ τα «νέα ξερονήσια» επίσης;
Την καλημέρα μου

simple man είπε...

silena,
να είσαι κι εσύ καλά.

Φώντα,
είμαι ου πιστεύω των λίγων και δυνατών φωνών από των πολλών και ξεψυχισμένων.

Απόστολε,
ευχαριστώ κι ανταποδίδω.

Ελιά,
αυτά που αναφέρεις δημιουργούν τις προϋποθέσεις της ιαχής "Αέρα".
Την καλησπέρα μου.

ροζαλια είπε...

..ποιος τη ζωη μας ποιος την κυβερνά...

Ανώνυμος είπε...

Οντως το ΑΕΡΑ μόνο μπορεί να διώξει αυτό που πλακώνει το στήθος...
Πάλι για ΛΕΥΤΕΡΙΑ θα μιλάμε,έε?
-Πάντα σε τέτοιες περιπτωσεις.
Νά 'σαι καλά !

Σιγαλας Μακαριος είπε...

ε έναν ...αέρα...!!! θα τον πω και εγώ...

karagioz είπε...

Δέν υπάρχει πατρίδα!
Είναί απλά ένα συμείο του πλανήτη οπου έτυχε να ζής.
Το πρόβλημά σου είναι το πρόβλημα, πού είναι το ίδιο,και στίς Ινδίες και στα Βαλκάνια και στην νότιο Αμερική και στην Τουρκία κ.λ.π.
Μη φωνάξεις λοιπόν ΑΕΡΑΑΑΑΑ μόνο σένα.

Simple Man είπε...

Ροζαλία,
πάντως όχι εμείς οι ίδιοι.

neotera,
για την Λευτεριά δε θα σταματήσουμε ποτέ να μιλάμε.

Wishmaster,
πες: ΑΕΡΑ κι ας είναι ψέμα.

Karagioz,
εδώ τυχαίως βρέθηκα και τυχαίοι με σκλαβώνουν. Τυχαία λοιπόν ζω σε μία τυχαία χώρα που ατύχως αγάπησα.
Την καλημέρα μου.

Unknown είπε...

Αγαπητέ Simple man ΧΟΥΝΤΑ είναι και δυστυχώς δεν θα περάσει αν δεν υπάρξει πάλι ένα νέο ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ή κάτι παρόμοιο.
Δυστυχώς όμως το πολυτεχνείο για να ζωντανέψει πρέπει να το πιστέψουμε και να αγωνιστούμε με πίστη και αφοσίωση στα ιδανικά που περικλείει!!!.
Δεν αρκεί να σκεφτόμαστε μήπως ματώσουμε ή μήπως ζημιώσουμε… ή έστω μην κακοχαρακτηριστούμε από τα άγρυπνα μάτια του συστήματος που ελέγχουν τα πάντα γύρω μας με έναν υπέροχο και άκρως “δημοκρατικό” τρόπο.

Φιλικά ένας συνταξιούχος στρατιώτης

Simple Man είπε...

Argy,
και ποιος θα σταθεί μπροστά στο τανκ; Το λαμόγιο, το κομματόσκυλο, ο διορισμένος ή ο ωχαδελφιστής. Άσε που δεν είμαστε για καγκελόπορτες με τέτοια οικονομική κρίση!
Την καλησπέρα μου.