Περί ορατών και αοράτων

// // 13 comments
Κατερίνα Γκαράνη
Άραγε όταν ράψω το στόμα μου θα με ακούσει κανείς; Όταν θα μπήγω την βελόνα με υπομονή από το ένα κομμάτι δέρματος στο άλλο, θα αποκτήσω το δικαίωμα στην προπληρωμένη δημόσια υγεία; Θα έρθει αντιπροσωπία πολιτικών προσώπων όταν θα λούζομαι με βενζίνη απειλώντας ότι θα αυτοπυρποληθώ για τα προπληρωμένα ένσημα μου που έχουν γίνει μάρκες για τον τζόγο των πολιτικών προσώπων; 
Θα ξημεροβραδιάζονται κάμερες και ιλουστρασιόν δημοσιογράφοι έξω από το υπό κατάληψη σπίτι μου που θα το ζώσω με δυναμίτες εξαϋλώνοντάς το κι αυτό μαζί με μένα όταν στέγη δεν θα έχω να καλυφθώ εξαιτίας του πλειστηριασμού προπληρωμένων με ιδρώτα τραπεζών; Φυσικά και όχι. Γιατί εγώ έχω παίξει ως πιόνι στο παιχνίδι τους και πλέον η οποιαδήποτε κίνηση εντυπωσιασμού ή ακόμα και απόγνωσης δεν θα έχει καμία σημασία για κανέναν.
Πιόνια νέας κοπής μπήκαν στο παιχνίδι που με ένα απλό σύνθημα της νίκης στο χέρι μπαίνουν ως πρωτοσέλιδα στον εγχώριο στρατευμένο Τύπο. Στα ίδια πρωτοσέλιδα που δεν χωράει η κάθε σακατεμένη γριά με το αριθμημένο χαρτάκι του ΙΚΑ, ο κάθε απαγχονισμένος πρώην νοικοκύρης επαγγελματίας, η κάθε Αμαλία με το ακρωτηριασμένο κορμί από λάθος προπληρωμένων γιατρών, ο κάθε υποψήφιος απολυμένος που πρέπει να ανακοινώσει στο παιδί του ότι αυτά που υποσχόταν αναιρούνται, ο κάθε Εσύ που κόβεις τις μέρες της ζωής σου για να φθάσεις το τέλος του μήνα.
Το τραγικό σ' αυτή την χώρα δεν είναι ότι τα χάσαμε όλα, ότι κρεμάσαμε τα όνειρα μας στην αποθήκη, ότι ποτέ πια δεν θα νιώσουμε περήφανοι για αυτό που μας έκαναν με το ζόρι να νιώσουμε από παιδιά, αλλά ότι ούτε η απόγνωσή μας δεν πουλάει πια. Ακόμα και αν ράψουμε το στόμα μας, ακόμα και αν λουστούμε με βενζίνη, ακόμα και αν κάνουμε απεργία πείνας μέχρι θανάτου, ακόμα και αν κάνουμε κατάληψη στο νομίμως δικό μας άσυλο, θα είμαστε αόρατοι. Είναι σκληρό τώρα που τα βλέπουμε όλα ξεκάθαρα μπροστά μας κανείς, μα κανείς, να μην μας βλέπει.

13 σχόλια:

Αριστείδης είπε...

Τα γραπτά σου χρήζουν εκτύπωσης και διανομής. Να μπούνε σε σπίτια, σε χώρους δουλειάς. Να τα διαβάσουν όλοι.
Όχι. Με μεμονωμένες πράξεις αυτοκαταστροφής δεν πρόκειται να "συγκινήσουμε" κανέναν από δαύτους. Για να μην σου πω ότι θα χαρούν κιόλας, αφού θα συνεισφέρουμε έτσι στην μείωση του πληθυσμού της Γης, που τόσο επιθυμούν.
Αν όμως πάρουμε μερικούς μαζί μας; Αν μας τη βαρέσει και συνδυάσουμε την αυτο-κτονία με αυτο-δικία; Αν ο κάθε απλός άνθρωπος πάρει έστω έναν από δαύτους μαζί του και δεδομένου ότι είμαστε περισσότεροι, όσοι θα μείνουν, τα παιδιά μας, θα είναι απλοί.
Θα 'χουν τουλάχιστον την ευκαιρία να τα αρχίσουν όλα από την αρχή. Ίσως πετύχουν.
Σιχαίνομαι τη βία, δεν σου κρύβω ότι φοβάμαι για τη ζωούλα μου, μήπως όμως δεν υπάρχει άλλη λύση;

Γιώργος είπε...

Όπως λέει και ο Αριστείδης πιο πάνω: "τα γραπτά σου χρήζουν διανομής"!
Όπως πάντα...μπήγεις το μαχαίρι και το στριφογυρνάς...πονάς πολύ. Αλλά έτσι είναι η Αλήθεια.
Ελπίζω να μη σε πειράξει που θα το αναδημοσιεύσω εδώ: www.psomas.gr

Φώντας είπε...

"Είναι σκληρό τώρα που τα βλέπουμε όλα ξεκάθαρα μπροστά μας κανείς, μα κανείς, να μην μας βλέπει".
Αγαπητέ Simple άλλη μια βαθιά υπόκλιση στις αλήθειες ΣΟΥ.

tiktos είπε...

"Πιόνια νέας κοπής μπήκαν στο παιχνίδι που με ένα απλό σύνθημα της νίκης στο χέρι..."

Πιόνια χωρίς κανένα απολύτως αντίκρυσμα, αφού μπορούν να κατασκευάσουν όσα θέλουν, όσα έχουν ανάγκη.

Κάτι είχε ειπωθεί ότι θα επαναστατούσαμε τον Σεπτέμβριο, αλλά μάλλον θα εννοούσαν τον Σεπτέμβριο του ΄11 ή του ΄12.
Άρα, έχουμε καιρό μέχρι τότε, αν επιβιώσουμε.

Δωδωναίος είπε...

Απλά:
Είναι ένα τέλειο κείμενο.
Τουτέστιν δηλαδή: «η αυτού μεγαλειότης» η αλήθεια αυτοπροσώπως..
Όταν στο διαδίκτυο αναρτώνται τέτοια εύστοχα, σύντομα και περιεκτικά κείμενα…. που σε « έχουνε και σένα μέσα τους», αναθαρρείς, παλεύεις, επιδιώκεις και προσδοκάς...
Συνέχισε να γράφεις έτσι φίλε «simple man» και έχεις σχεδόν επιτελέσει το καθήκον σου για τους ανθρώπους, αυτής της κωλοζωής της σήμερον ημέρας....

Ανώνυμος είπε...

Όμηροι στην τυραννία -δημοκρατία των άλλων. Την γνωρίζω αυτή την τύχη,και νομίζω ότι την επέλεξα,και το λέω δειλά,γιατί έγινε σε πολύ μικρή ηλικία. Και πολλοί ήταν οι πειρασμοί που με παίδεψαν.Ήδονές και λεφτά και αναγνώριση,και όταν δεν ενδώσεις σ’αυτά, σου στέλνουν έναν πετροπόλεμο διαρκείας για να σε κάμψουν.Και σου τα παίρνουν όλα.Και τους κόπους,και την αξιοπρέπεια,και τη δουλειά ,και προσπαθούν, ακόμη και για το κουράγιο σου,το τελευταίο καταφύγιο της ψυχής σου. Αν ράψουμε τα στόματά μας, θα μας κατατάξουν στους ψυχικά ασταθείς και απροσάρμοστους,και θα μας στείλουν σε θεραπεία. Η τόλμη και το θάρρος θα μετονομαστούν σε αυτοκαταστροφικές τάσεις.Αν καταλάβουμε τα άσυλά τους ,ακόμη και οι αριστερές τους κάμερες θα έχουν δώσει σε κάτι πιο επείγον προτεραιότητα.Πίστεψες ποτέ πως θα γινόσουν αυτοκινούμενος χωρίς να σε λιθοβολήσουν; Ή όπως μου έλεγε ένας συμμαθητής μου σε σχετική συζήτηση,με περισσότερο συναισθηματισμό από τους παγερούς συμπολίτες μας,για ποια πατρίδα;ποιόν βλέπεις να αξίζει τη θυσία σου;ποιος δεν τιμωρείται όταν τολμά να ζει στον δικό του πλανήτη, με τους δικούς του νόμους;ποιος δεν τραβά τότε πάνω του τον φθόνο των ανίκανων;αν βρήκες πικρή ή ανούσια αυτή την αμβροσία,μπορείς ακόμη να το μετανιώσεις.Το θέλεις όμως; πόση αξία έχουν οι χάντρες και τα καθρεφτάκια τους;πόσο κοστολογούνται οι αυταπάτες τους και η δουλεία τους στον εγωισμό;και με τι θα τα άλλαζες; με την ακεραιότητα; με την ευσπλαχνία;με την συνείδηση;με την οξυδέρκεια;ξέρω πως είναι όταν φτάνεις εδώ,η κάθε μέρα περνά επάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί.Και υποψιάζομαι ποιο βήμα θα έφερνε την αποσυμφόρηση από αυτήν την ένταση.Να αρχίσεις να τους ποδηγετείς χωρίς έλεος.Να τους δυναστεύεις για να σε σέβονται.Και είναι ένα ακόμη σταυροδρόμι αυτό,άλλο ένα δίλλημα.Η διαφορά του ηγέτη από τον ήρωα.Και όσο δεν αποφασίζεις, ζεις στην αφάνεια,αόρατος. Αόρατοι είναι και οι άνεμοι,αλλά τη δουλειά τους την κάνουν.Κινούν τα ύδατα,μεταφέρουν τους σπόρους και την υγρασία,και ισοπεδώνουν τις ανθρώπινες κατασκευές πότε-πότε.Ας μου συγχωρεθεί η ανωνυμία,αλλά με αυτά που γράφω,νιώθω να είναι πιο κατάλληλη η αορατότητα.

Simple Man είπε...

Αριστείδη,
η βία είναι αρετή όταν αναβλύζει από το δίκαιο. Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

Γιώργο,
σε ευχαριστώ για την τιμή.

Φώντα,
είναι σκληρό αλλά είναι το αντίτιμο της αλήθειας. Καλησπέρα.

tiktos,
ο χρόνος μας τελείωσε χθες.

Δωδωναίε,
ο καθένας έχει τα όπλα του για να διαχωρίζει την θέση του. Σε ευχαριστώ για τα τιμητικά σου λόγια.

Ανώνυμε,
όσο σκέπτονται και νιώθουν οι αόρατοι τόσο ανησυχούν οι ορατοί.
Να είσαι πάντα έτοιμος στην αορατότητά σου.

neotera είπε...

Σ' ευχαριστώ για το υπέροχο κείμενό σου, ιδίως που μας μαθαίνεις να είμαστε ταπεινοί. Το αναδημοσιεύω κι εγώ.

Simple Man είπε...

Neotera,
εγώ σ' ευχαριστώ.

Ανώνυμος είπε...

SIMPLE MAN

Δεν βρισκω λεξεις να σχολιασω το αρθρο σου απλα μπραβο ρε φιλε ειναι γεματο αληθειες πολυ σωστα τοποθετημενο .

γιωργος

Simple Man είπε...

Γιώργο,
σε ευχαριστώ για όσα λες.

lifeable είπε...

Σοκαριστική τελικά η απλή αλήθεια..!
Αναδημοσιεύω εδώ : lifeable.wordpress.com
Σ' ευχαριστώ

Simple Man είπε...

Lifeable,
Εγώ σε ευχαριστώ.