Σε έχω ήδη σκοτώσει

// // 8 comments
 Κατερίνα Γκαράνη
Έτσι, γιατί το όρισε το παγκόσμιο σύστημα των ασθενικών κατόχων του εξασθενημένου ουρανίου θα πρέπει να πεθάνεις εσύ, Μικρέ μου, που με κοιτάς με τα μάτια ορθάνοιχτα ζητώντας μία απάντηση ανθρώπινη σε έναν γεμάτο ερωτηματικά απάνθρωπο κόσμο. Θα είσαι ο επόμενος στην λίστα για αφίσα σε γραφεία συντακτών εφημερίδων, όπως και τόσοι άλλοι Μικροί, πριν από σένα. 
Θα μπεις σε μια κορνίζα πιο γυαλιστερή από τα μάτια σου και δεν θα έχεις το ερωτηματικό χαμόγελο της ξιπασμένης Μόνα Λίζα. Το δικό σου πορτρέτο δε θα έχει την τύχη να κρατήσει 500 χρόνια δόξας, ούτε να μπει σε μία φωτισμένη θέση στο Λούβρο. Θα αντικατασταθεί, όπως κι εσύ θα έχεις αντικαταστήσει έναν πιτσιρικά από το Ιράκ, σε ένα ιλουστρασιόν κωλόχαρτο και θα σε βρίσκουμε πάντα με ένα κλικ στην αναζήτηση της Google για να κοσμήσουμε ένα ακόμα δακρύβρεχτο κείμενο ενός δικτυογράφου που ο μόνος πόνος που νιώθει είναι το μούδιασμα από την καρέκλα του γραφείου του.
Χωρίς να σε γνωρίζω θα σε σκοτώσω αργά ή γρήγορα, διότι στις Δημοκρατίες έτσι κάνουμε. Η πλειοψηφική σε χαρτάκια μερίδα ορίζει το Ηθικό και το Νόμιμο. Η ζωή σου ορίστηκε να είναι, κατά την Δημοκρατία μου, Ανήθικη και Παράνομη. Από τον ιδρώτα και τις θυσίες του δικού μου λαού θα δεχθείς το μακελειό του κορμιού και της ψυχής σου διότι έτυχε να γεννηθείς και εσύ λαός. Θα γίνεις αριθμός και ποσοστό συγκρίσιμο με προηγούμενους Μικρούς του Πλανήτη. Έτυχε κι εσύ να σφαγιαστείς σε λάθος χρόνο. Έχουμε κρίση εδώ. Δεν θα προλάβουμε να σε "θρηνήσουμε" πολύ και ούτε να συζητήσουμε ως ειδήμονες στις ρουτινιάρικες παρέες μας το πώς θα τρέχεις μέσα στα συντρίμμια της χώρας σου. Προηγείται το δικό μας χρηματικό άγχος. Ξέρεις τι είναι, Μικρέ μου, να μην έχεις σίγουρο μεροκάματο αύριο; Τραγικό! Από το υστέρημά μας σε σκοτώνουμε.
Περιμένοντας την φωτογραφία σου από κάποιο διεθνές πρακτορείο ειδήσεων να σε δω πώς θα είσαι μέσα στα αίματα ή έστω νεκρός, βάζω στην θέση που θα πάρει το μελλοντικό σου πορτρέτο, έναν Μικρό από την Σερβία. Αναρωτιέμαι καθώς τον κοιτάζω αν τελικά τον σκότωσα με την Δημοκρατία μου ή κατάφερε να ξεφύγει από την σφαίρα που είχε το όνομά μου πάνω. Μία παρόμοια που ήδη έχει φύγει από το ανύπαρκτο όπλο μου και χωρίς να το ξέρεις έχει φθάσει ήδη στην υπαρκτή καρδιά σου.

8 σχόλια:

vague είπε...

Μπα... Μάλλον δεν έχω τι να σας πω...

Φώντας είπε...

Πικρό και αληθινό, για μια ακόμη φορά ευχαριστώ αγαπητέ Simple

Γιώργος είπε...

Ο θάνατος, αυτός καθ' αυτός, είναι σκληρός αλλά "φυσικός" (με την ευρύτερη έννοια του όρου). Μάλλον έχουμε ανέβει επίπεδο πια και δεν σκοτώνουμε - απλά - Απλέ Άνθρωπε...Βιάζουμε...κι αυτό είναι μεγαλύτερο έγκλημα! Η Νέμεσις θα είναι αμείλικτη! Μην έχουμε καμιά αμφιβολία γι' αυτό.
Με σεβασμό και θαυμασμό για τη γραφή σου! 'Εχεις κρατήσει την υπόθεση blog εκεί που της αξίζει πραγματικά: στην καρδιά μας!

Ανώνυμος είπε...

Από την Ιαπωνία ως τη Λιβύη, μια σκέψη απόσταση. Χτες παρακαλούσα να μπορούσα να πονέσω για κάθε ένα άνθρωπο, όπως ο Τζων Κόφφυ στο Πράσινο μίλι, για να ξεφορτωθώ λίγη ενοχή.

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

πως το 'λεγε το τραγουδάκι...
"είμαι εξάρτημα εγώ της μηχανής σας..."
υψηλών μάλιστα προδιαγραφών για να μην κωλώνω πουθενά

Iptamenos Ollandos είπε...

Ο κόσμος μας και ο Κόσμος. Η οπτική των στενών ορίων του εαυτούλη μας είναι μια οπτική παραμορφωτική. Ο μόνος τρόπος για να δεις την πραγματικότητα είναι να κοιτάς πανοραμικά.
Σε ευχαριστώ που μοιράζεσαι το πανοραμικό βλέμμα σου έστω και αν αυτό πονάει...

Simple Man είπε...

Riski,
η Σιωπή είναι αρετή.

Φώντα,
αν ήταν η Αλήθεια γλυκιά τότε θα την λέγαμε όλοι.

Γιώργο,
με τιμούν πολύ τα λόγια σου.

Ανώνυμε,
και ας είχες το τέλος του;

Μια φορά κι έναν τρελό,
καλή αναφόρα

Ιπτάμενε,
να΄σαι καλά φίλτατε.

Ανώνυμος είπε...

Ναι, το τέλος δεν έχει σημασία. Στη ζωή που μας δόθηκε, σημασία έχει να σπάσουμε σε όσο πιο πολλά κομμάτια μπορούμε και να τα χαρίσουμε σε άλλους. Όσο πιο πολλά, τόσο πιο γεμάτοι θα φύγουμε.