Το μπαούλο

// // 9 comments
Κατερίνα Γκαράνη
Όσα χάσαμε είναι φυλαγμένα σε ένα μεγάλο μπαούλο κάτω από το ξύλινο πάτωμα της πατρίδας.
Μέσα στην υγρασία, τη μούχλα και κάτω από τα ποδοβολητά των καταπατητών. Είναι μέσα σε εφημερίδες τυλιγμένα και λαδωμένα σαν όπλα που περιμένουν τα ανάλογα χέρια να κρατηθούν.
Είναι μέσα στην πρώτη μας νεανική νίκη και σε μια κανάτα της κυράς που μας έβαζε να πιούμε τον καθάριο ουρανό όταν διψούσαμε από τις πορείες για τις κορυφές που θέλαμε να κατακτήσουμε.
Τακτοποιημένα με σειρά όσα χάσαμε και ακουμπισμένα ελαφριά πάνω στο πανί που είναι κεντημένο από χέρι ιερό ο όρκος ότι δεν θα αλλάξουμε ακόμα κι αν αλλάξει χέρια τούτη η γη. Γραμμένα σε ένα τετραδιάκι με φθαρμένο εξώφυλλο οι ερωτήσεις που σαν παιδιά κάναμε όταν ζοριζόταν η επιβίωση μας από το αδίστακτο δίκαιο. "Γιατί;" Και η απάντηση στην επόμενη γραμμή: "Για αυτή την χούφτα χώμα. Για ένα λουλούδι που επιμένει να ζει εδώ και όχι δίπλα. Για σένα, για μένα, για αυτούς".
Όλα σε ένα μπαούλο φυλαγμένα και θαμμένα σαν τους τάφους που κάναμε στα παιχνίδια μας όταν έπρεπε να τα αποχωριστούμε και ξέραμε ότι σε άλλα χέρια δεν θα αντέχαμε να βρεθούν. Σε μπουκάλια με ξεκολλημένες ετικέτες φυλαγμένα τα δάκρυά μας από τις ήττες μας και από τις χαρές μας. Τρεις κασέτες με τα τραγούδια που μιλούσαν όταν η σιωπή ήταν μεγαλύτερη από το σκοτάδι και μία ρίζα ελάτου που αρνήθηκε να γίνει δέντρο σε ξεπουλημένη γη. Στο πακέτο από τα τσιγάρα του πατέρα η αίσθηση της ζεστής παλάμης που σου έσφιγγε τον ώμο όταν κατέβαζες το κεφάλι και σε ένα βάζο η σφιγμένη πλάτη της μάνας όταν έβαζε την ζάχαρη περίσσια μετρώντας στον κάθε κόκκο και μία πίκρα που δεν δήλωσε ποτέ. Σε φυλαχτό ραμμένα μάτια δακρυσμένα όταν το «εις το επανιδείν» δεν ξεστομίστηκε αλλά το άκουσαν μέχρι και τα αστέρια.
Χάσαμε, μα στο μπαούλο, που είναι από ξύλα νοτισμένο από χιλιάδες σταγόνες δουλεμένου ιδρώτα και τα καρφιά του φτιαγμένα από το ίδιο υλικό που ξύνει αυτές τις μέρες την ψυχή μας, είναι όλα ασφαλή. Όσα κυβικά μπετόν να ρίξουν οι επιφανειούχοι, όσους τόνους λάσπης και να στρώσουν πάνω του οι εισβολείς, αυτό το ένα τετραγωνικό που πιάνει η ηθική μας έχει τις διαστάσεις του σύμπαντος. Αυτός ο τάφος, που με τα χέρια μας ανοίξαμε για να μείνουν αθάνατα αυτά που ξεχώρισε η καρδιά μας, που δεν χώρεσαν ποτέ σε μια φωτογραφία να τα κουβαλάμε, που ανασαίνουν με την ίδια ορμή ακόμα και σε μπαούλο κλεισμένα, είναι η απόδειξη ότι σε αυτόν τον πόλεμο χάσαμε χωρίς να χάσουμε τίποτε.

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ειλικρινά, δεν είμαι σίγουρος, αλλά η διαίσθησή μου λέει, μαζί με κάποιες ενδείξεις που έπεσαν στην αντίληψή μου, ότι οι "ισχυροί" που μας παγίδεψαν, ίσως, σύντομα, όταν μια-μια, θα σκάνε οι "φούσκες" των οικονομιών τους, θα μας παρακαλάνε να ανοίξουμε το μπαούλο και να τους δώσουμε, από το περιεχόμενό του, λίγο αγιασμό να πιούν, για να νιώσουν οι ψυχές τους τι θα πει ελευθερία.
Είναι αδύναμοι. Είναι πονεμένοι. Ο πανδαμάτωρ χρόνος θα συντρίψει και το δικό τους εγωϊσμό και τότε οι Έλληνες θα κληθούν να αποδείξουν πόσο Ελλάδα μοσχοβολούν οι ψυχές τους.

Tεχνης Ανεμος είπε...

Συμφωνώ με τον ποιητικό σου λόγο.Η αξίες που είναι μέσα στο μπαούλο είναι πολλές και μεγάλες.Ανυπομονώ να έρθει η ώρα να το ανοίξουμε όλοι μαζί....ΑΝΥΠΟΜΟΝΏ....

Γιώργος είπε...

Μια σταλιά αισιοδοξίας σε μαύρες εποχές. Εσύ γράφεις και γω σε ζωγραφίζω. Για να δούμε. Κατάλαβε ο ένας τον άλλον; Σε λίγες μέρες...

Ανώνυμος είπε...

Είναι στενός ο κόσμος σήμερα για να χωρέσει το περιεχόμενο αυτού του μπαούλου. Μόνο σε κάποιες ψυχές χωράει.

alfazita είπε...

Βοήθα θεέ μου.... μην φαγωθούμε μεταξύ μας.Μεγάλωσαν τα γένια μας η ψυχή μας αλλοιώτεψε αγριεμένο το σκυλί γαβγίζει τη φωνή του βοήθα καλέ μου μην φαγωθούμε μεταξύ μας............

Φώντας είπε...

Μπαούλο αξιοπρέπειας αγαπητέ Simple.
Άραγε πόσα τέτοια απόμειναν; Ας περιμένουμε να δούμε αν ανοίξει κανένα.

Iptamenos Ollandos είπε...

Αυτό το μπαούλο που περικλείει το σύμπαν όλο και που το θάψαμε κάτω με το χώμα της ευκολίας και της βιασύνης δεν μπορούν να μας το πάρουν και δεν μπορεί να το ξεφορτωθεί κανένας μας. Θα σκοντάφτουμε πάντα σε κάποια γωνία του που θα εξέχει, μέχρι να το ανοίξουμε και μοιραστούμε τους θησαυρούς του.

Οι εικόνες σου είναι πάντα βάλσαμο για την ψυχή...

Ανώνυμος είπε...

ΦΙΛΕ ΜΟΥ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΑ ΩΡΑΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΧΑΡΙΖΕΙΣ
ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ΝΑ ΠΡΟΣΘΕΣΩ

γιωργος

Simple Man είπε...

Ανώνυμε,
ο καθένας το μπαούλο του και ο καθένας την ευθύνη παράδοσή του στον επόμενο.

Τέχνης Άνεμος,
μην ανυπομονείς. Πράξε.

Γιώργο,
το θέμα είναι ότι συναντηθήκαμε και όχι αν κατάλαβε ο ένας τον άλλον.

Ανώνυμε,
μεγάλες ψυχές να φτιάξουμε λοιπόν.

alfazita,
θα φαγωθούμε. Είναι το βέβαιο. Είναι το αναπόφευκτο και ίσως εν τέλει το μοιραίο αυτής της Γης.

Φώντα,
ίσως κάποιο να μην ανοίξει....αλλά να ανατιναχθεί.

Ιπτάμενε,
και όσα ζω αυτές τις μέρες δηλητήριο για την ψυχή.

Ανώνυμε,
σε ευχαριστώ από καρδιάς.