Θα τον ξεχάσεις, σου λέω. Θα τον ξεχάσεις μέσα στο άγχος και την πολυφωνία των επερχόμενων εκλογών. Θα τον ξεχάσεις, γιατί δεν έβλεπες το πρόσωπό του χιλιάδες ώρες σε πάνελ τηλεοπτικών εκπομπών. Θα τον ξεχάσεις, γιατί δεν ήταν πολυγραφότατος , ούτε λαλίστατος, ούτε δημοφιλής.
Στο δέκατο του δευτερολέπτου που πέρασε η σφαίρα μέσα από ένα μυαλό που είχε την ατυχία να ονειρεύεται θα
τον αφήσεις στην μνήμη σου και θα τον φέρνεις στη θύμηση σου, όταν θα
έχεις την συνηθισμένη στιγμιαία τσατίλα, σαν εκείνον που στήθηκε
απέναντι από τα γραβατοδεμένα καθίκια της δημοκρατίας φτύνοντάς τα με το αίμα του. Θα τον ξεχάσεις γιατί δεν έχεις την ψυχική αντοχή να τον θυμάσαι.
Τον έχεις ξεχάσει ήδη αφού το σιδερόφραχτο κάστρο της δημοκτατορίας είναι
ακόμα στην θέση του και τα πολιτικόμουτρα κάνουν τα πλάνα του
προεκλογικού τους αγώνα αποδεικνύοντας ότι ούτε τον θάνατο στην πόρτα
τους δεν φοβούνται. Η σφαίρα ήδη έχει γίνει μπίλια που την παίζουν «αριστεροί» και δεξιοί στην προεκλογική τους ρουλέτα, και
δεν έγινε βόμβα, όπως ήλπιζες, στα θεμέλια αυτού του τεράστιου
κρεοπωλείου ζωντανών ακόμα ψυχών. Τον έχεις ήδη ξεχάσει γιατί τον έχεις
κάνει ήδη μελό. Τον έχεις μετουσιώσει σε αφορμή να δακρύζουν τα μάτια
σου και όχι να οργίζεται η καρδιά σου. Καρφώνεις
σημειώματα αντίστασης στο δέντρο που έπεσε και δεν γίνεσαι εσύ το καρφί
να τρυπήσει το λαρύγγι του ηθικού αυτουργού. Του πας λουλούδια και
στεφάνια και περιμένεις την κηδεία του να κάνεις ακόμα μια ειρηνική
πορεία διαμαρτυρίας αντί ήδη να ράβεις τα σάβανα αυτών που σου έχουν πάρει τα μέτρα για την δική σου αόρατη κάσα.
Τον ξέχασες πριν καλά-καλά τον θυμηθείς. Δεν πρόλαβε να γίνει το ήσυχο ουρλιαχτό του λόγος πολιτικός να αδράξεις το όπλο, να πλέξεις κρεμάλες,
να στήσεις στον τοίχο προδότες, να εκδικηθείς για Αυτόν που αρνήθηκε να
ξεχάσει ότι το μόνο που δεν σκοτώνει, καμία ορατή και αόρατη σφαίρα,
είναι η -για όλους εμάς- ξεχασμένη αξιοπρέπεια.
11 σχόλια:
Μπααα, δεν πήγαινε για εραστής ! Για να τον ξεχάσεις σαν άνθρωπο έφυγε ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥΛΑΣ.Λυτρώθηκε προσωπικά... Το ΠΩΣ ΕΦΥΓΕ μόνον μετράει. Αυτό δεν ξεχνιέται εύκολα. Δέθηκε με τις ατιμίες τους. Αμα ξεχάσεις τα φοβερά τα εγκλήματα σε βάρος σου τότε θα ξεχαστεί κι η πράξη του. Και μέχρι τοτε έχουν να γινουν τόσα μα τόσα ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΑ !
Με τσαντίζει αν γίνει έτσι.
Πρόκληση ή τέστ η απαισιοδοξία ;
Πάντως υπάρχουν μερικές δεκάδες (να μην πώ εκατοντάδες) χιλιάδες που έχουν διανύσει αρκετά χιλιόμετρα σαν αυτά που διένυσε ο Δημήτρης.
Και αυτοί δεν ξεχνούν !
"Οι λίγοι", που δεν έχουν τίποτα τα δίνουν όλα, γιατί δεν έχουν να χάσουν τίποτα.
"Οι πολλοί", που έχουν λίγα δεν δίνουν τίποτα για να μη χάσουν τα λίγα.
"Οι πολύ λίγοι", που έχουν να χάσουν πολλά όχι μόνο δεν δίνουν τίποτα, αλλά χρησιμοποιούν τα λίγα που έχουν "οι πολλοί" και τους φοβίζουν λίγο "οι λίγοι", που δεν έχουν τίποτα. "Οι πολύ λίγοι" είναι αυτό που λέμε "σύστημα". Αυτό μπορεί να το ανατρέψουν όχι "οι λίγοι", αλλά "οι πολλοί", όταν τα λίγα που έχουν γίνουν τίποτα.
Κάποτε ήμασταν τόσο κοντά ο ένας στον άλλο μέσα στη ζωή που τίποτα δε φαινόταν να εμποδίζει τη φιλία και την αδερφοσύνη μας, και μόνο ένα γεφυράκι υπήρχε ανάμεσα μας. Ακριβώς τη στιγμή που πήγαινες να ανέβεις σε αυτό σε ρώτησα: «Θέλεις να περάσεις το γεφυράκι για να με συναντήσεις;» - και τότε έπαψες πια να το θέλεις• κι όταν σε παρακάλεσα ξανά έμεινες σιωπηλός. Από τότε βουνά κι ορμητικοί ποταμοί κι ό,τι άλλο χωρίζει κι αποξενώνει μπήκαν ανάμεσά μας• κι ακόμα κι όταν το θέλαμε, δεν ήταν μπορετό να συναντηθούμε! Μα όταν θυμάσαι τώρα εκείνο το μικρό γεφυράκι δεν έχεις πια λόγια - μόνο λυγμούς και απορία. Νίτσε (Πρώτο βιβλίο, 16)
ΕΣΕΤΑΙ ΗΜΑΡ !!!!!
Σύγχρονος Ανάξαρχος ... πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος.
Αὐτοὺς ποὺ βλέπεις πάλι θὰ τοὺς ξαναΐδεις
θὰ τοὺς γνωρίσεις πάλι
ἄλλον θὰ λένε Κωνσταντὴ κι ἄλλον Μιχάλη
Αὐτοὺς ποὺ βλέπεις πάλι θὰ τοὺς ξαναΐδεις
θὰ τοὺς γνωρίσεις πάλι
σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο θὰ γυρνοῦν
μὲ περηφάνια πιὸ μεγάλη
Αὐτοὺς ποὺ βλέπεις πάλι θὰ τοὺς ξαναΐδεις
θὰ τοὺς μισήσεις πάλι
ἕναν μονάχα δὲ θὰ βρεῖς
τὸν πιὸ μικρό, τὸν πιὸ πικρό, τὸν πιὸ ἀγαπημένο
τὸν μοναχό, τὸν δυνατὸ καὶ τὸν ἀντρειωμένο
Αὐτὸν δὲ θὰ τὸν ξανεΐδεις νὰ τόνε βασανίσεις
καὶ τὴν μεγάλη του καρδιὰ νὰ τηνε σκίσεις
αὐτὸν δὲ θὰ τὸν ξαναβρεῖς τί τὸν φυλᾶνε τ᾿ ἄστρα
τί τὸν φυλάει ὁ ἥλιος του, τόνε φυλάει τὸ φεγγάρι
Αὐτὸν πού ῾χει τὴ χάρη τὸν πιὸ μικρὸ
τὸν πιὸ πικρὸ καὶ τὸν ἀγαπημένο
αὐτὸν μονάχα ἐγώ, μονάχα ἐγώ, ἐγὼ προσμένω
Ανώνυμε,
τον θυμάσαι καθόλου;
stefanos,
ήδη έγινε αυτό που σε τσάντιζε.
e-Apenanti,
πάντως, από αισιοδοξία σίγουρα δεν δολοφονήθηκε.
Ανώνυμος, 6/4
αυτό το τίποτε των λίγων που λες δυστυχώς για τους πολλούς είναι το παν.
alfazita,
ας ζήσουμε λοιπόν με τους λυγμούς και την απορία.Μας αξίζει τελικά.
Ανώνυμος,
κάτι έσεται αλλά πραγματικά δεν το βλέπω να για καλό μας.
Ιπτάμενος,
είναι ντροπή μας που η πάλη ενός ανθρώπου για την ελευθερία γίνεται θλίψη και όχι οργή για τους υπόλοιπους.
Μυρμιδών,
το σίγουρο είναι ένα: Δεν θα τον ξαναδείς.
«Επικήδειες» σκέψεις για τον φαρμακοποιό Δ. Χριστούλα, που αυτοκτόνησε έξω από τη Βουλή «λόγω οικονομικής κρίσης»
http://hypnovatis.blogspot.de/2012/09/blog-post_239.html
Γιεγιές
Γιεγιέ,
Επικήδειες μαλακίες θα έλεγα και συγνώμη για τον τρόπο που μιλώ αλλά το βρίσκω απάνθρωπο να ορίζεις εσύ πώς θα κάνει ο οποιοσδήποτε την αντίσταση του πληρώνοντας με το δικό του αίμα.
Δημοσίευση σχολίου