Κατερίνα Γκαράνη
Όλα ασπρόμαυρα και πάλι, μόνο που σιώπησε η χώρα πολύ πριν της κόψουμε εμείς την γλώσσα.
Όλα ασπρόμαυρα και πάλι, μόνο που σιώπησε η χώρα πολύ πριν της κόψουμε εμείς την γλώσσα.
Την είχαμε από χρόνια ισοπεδώσει κι έτσι δεν υπάρχει σπίτι με αυλή να κλειστούμε στα όρια της και να λέμε το σεργιάνι μας το κάναμε στον κόσμο κι ας ήταν δυο μέτρα γης.
Δεν υπάρχει καφενές να μαζεύει αυτούς που μένουν, τον δώσαμε αντιπαροχή με αντάλλαγμα μία πολυθρόνα από φορμάικα και έναν φτηνιάρικο πολυέλαιο να κρέμεται πάνω από τα σκυμμένα μας κεφάλια. Δεν θα αντέξουμε στο ασπρόμαυρο γιατί ξεβάψαμε από μοναχοί μας. Ξεριζώσαμε τα γεράνια μας που από κάτω κρύβαμε το κλειδί. Ξεράναμε τις γαριφαλιές που από προγιαγιά σε γιαγιά και από γιαγιά σε μάνα σου παραδιδόταν προς φύλαξη. Ξέρεις τι αγωνία είναι να φυλάξεις ένα κλαράκι; Σαν όλη η ελπίδα της συνέχειας να ήταν σε αυτή μόνο την ρίζα. Ξεράναμε τους ήχους της πατρίδας με τόση βία που ξεριζώσαμε από μέσα μας και τον ήχο του καημού. Δεν ξέρουμε πια ούτε πώς να κλάψουμε. Και ο θρήνος μας είναι τόσο παράφωνος που δεν τον αντέχει ούτε το μέσα μας.
Βιαστήκαμε να μπούμε στο τρένο της ξενόφερτης ανάπτυξης και στον πανικό μη και δεν γίνουμε κομμάτι αυτού του νέου που σου φορτωνόταν γλυκά με το ζόρι δεν κρατήσαμε τίποτε να μας δένει με την κλωστή που ένωνε με την μήτρα της ίδιας μας της γης. Αφαλοκόπηκες από μονάχος σου και νόμιζες ότι επειδή μπορείς να πιάσεις το κουτάλι να φας δεν θα πνιγείς κιόλας και τώρα ποια μάνα θα σε χτυπήσει στην πλάτη να φτύσεις αυτό που σε πνίγει; Ξεβρακωθήκαμε άπαντες και δεν είναι η κρίση που φταίει. Πέρασε τούτος ο τόπος τέτοια αδιέξοδα που δεν μπορούμε οι ζώντες ούτε να τα φανταστούμε. Πέρασε όμως ανεπιστρεπτί και το να είσαι όμοιας κατάστασης με τον γείτονά σου. Δεν θέλουμε να μοιραστούμε το κρεμμύδι προτιμούμε να βλέπουμε συσσίτια ντροπής να γίνονται θέαμα μεσημεριανών εκπομπών ανάμεσα σε παρουσίαση δαντελωτών βρακιών και συμβουλών για τέλειο μαύρισμα στην περιοχή του μπικίνι. Κι αν το δεις και με λίγο χιούμορ δεν έχει μείνει αλώβητο ξεφτίλας ούτε ένα ξερονήσι να μας εκτοπίσουν.
Αλλάξαμε το κοστούμι μας γιατί μας στένευε. Όταν μας πήρε τα μέτρα τούτη η γη για να μας βγάλει στον κόσμο είχαμε μεγάλη περηφάνια και ελάχιστη έπαρση. Αλλά δεν μας έκανε το τομάρι μας. Το βγάλαμε από πάνω μας και το βάλαμε στα άχρηστα υλικά της κατεδάφισης της γειτονιάς μας. Ανάμεσα στις χρωματιστές γλάστρες της μάνας, στα ροζ χαρτάκια των τσιγάρων του πατέρα, στα ασβεστωμένα τσιμέντα της γειτόνισσας, στις φθαρμένες τράπουλες του καφενείου, στους δίσκους με την φωνή του Στέλιου, στην φανέλα της τοπικής ομάδας, στην φωνή της καρδερίνας που φώλιαζε στην λεμονιά, στην μυρωδιά από το αγιόκλημα, στον ουρανό που δεν τον στένευαν τα κεραμίδια, στον χασάπικο χορό των φαντάρων, στο φαφούτικο χαμόγελο του πρώτου έρωτα, στα μετρημένα αστέρια του Λουντέμη, στο μοιρολόι του Χαλκιά.
Τελειώσαμε την πατρίδα από μόνοι μας γιατί φοβηθήκαμε το αυθεντικό ασπρόμαυρο. Μαγευτήκαμε από τα χρώματα και τώρα μέσα σε αυτό το έγχρωμο ασπρόμαυρο δεν ξέρουμε καν πώς να βάψουμε έναν τενεκέ, πώς να φυτέψουμε έναν βασιλικό, πώς να πιάσουμε τον ήχο του διπλανού μας για να φτιάξουμε τραγούδι.
11 σχόλια:
Έτσι,έτσι..,χαλάσαμε εντελώς.Και τώρα τί,πώς πορευόμαστε,ποιός ο δρόμος,ποιό μονοπάτι να πάρουμε που χάσαμε το δρόμο,δε συναπαντήσαμε καμιά Αριάδνη να μας παρέχει ένα μίτο επιστροφής,χανόμαστε,βουλιάζουμε δε το ξέρω,αυτό που ξέρω είναι ότι χάσαμε το δρόμο.
Ξέρεις? Προχτές άκουγα ένα παιδί να λέει ένα παραμύθι..
Έδωσα προσοχή μόνο όταν άκουσα τη λέξη σπόρος.
Μίλαγε για ένα λουλούδι απ το οποίο ήταν γεμάτος κάποτε ο τόπος και κανείς δεν του έδινε σημασία..
Κανένας δεν το φρόντισε ποτέ..ήταν βλέπεις δεδομένο..'οσπου αυτό εξαφανίστηκε..και ξεχάστηκε..
Ύστερα από χρόνια τό ανακάλυψε το παιδί .. πολύ μακριά ..όσο μακριά μπόρεσε να το πάει ή δύναμη του αέρα που μετέφερε τον σπόρο του..
- Και μετά? και μετά? ρώτησα.. χωρίς να καταλάβω πως μόνο τα παιδιά ανυπομονούν για τη συνέχεια των παραμυθιών..
- Δεν έχει μετά μου απάντησε...το φροντίζω , το ποτίζω, το προστατεύω, αλλά κρατάω μυστικό το μέρος που φυτρώνει.Μέχρι να τελειώσετε εσείς ..να χαθείτε , με την ευχή κανένας αέρας να μην πάρει και τον δικό σας σπόρο για να σωθείτε..
..Παραμύθια παιδικά σκέφτηκα... χαμένος χρόνος..
Μου θύμισε τώρα τις υπερανθρωπες προσπάθειες που έκανα πιτσιρικάς να μάθω το τσιγάρο για να γίνω και γω μάγκας.Να γίνω άντρας.Πόσους εμετούς έκανα,πόσα αστέρια μέτρησα καταμεσήμερο.Αλλά εκεί να επιμένω να το μάθω με το ζόρι.Και μετά τα πρώτα χύμα τσιγάρα ήρθε το ξενόφερτο πακέτο να κάνει την μόστρα του στο τσεπάκι και ύστερα στην επιστροφή στο σπίτι να κρύβεται σε κάποια εσοχή του τοίχου.
Τώρα,πως κόβεται;
αυτος ειναι ο ουσιαστικος λογος της κρισης.και για να λυσουμε ενα προβλημα το πρωτο βημα ειναι να το κατανοησουμε,οπως σωστα ελεγε ο μαθηματικος μας.μπορει να ειμαστε στην αρχη της αναγνωσης του προβληματος αλλα αισιοδοξω πως δεν ειμαστε και τοσο στουρναρια... για να το κατανοησουμε και να το λυσουμε.
εκτος αν δεν θελουμε ...αυτο ειναι αλλο θεμα και η πηγη του προβληματος.τελος η αισιοδοξια μου
Ωραίο κείμενο...
Δε φταίνε τα χρώματα. Οι αποχρώσεις της βιοτικής μας παλέτας δεν ευθύνονται για το σκατόχρωμα που χει πάρει, ή μάλλον που έχουμε δώσει στη ζωή μας.
Ίσα ίσα, που ο χρωματισμός πρέπει να είναι ελληνικό στοιχείο. Πάντοτε ήταν. Όταν όλοι έβλεπαν τη ζωή σαν ταινία μουντή και κακόγουστη, ο Έλληνας έδινε την πορφύρα στους γείτονες και τους ξεστράβωνε.
Όχι, λοιπόν. Η λύση δεν είναι να αναπολείς το ασπρόμαυρο. Η λύση είναι να κάνεις κατάμαυρη τη ζωή όλων εκείνων που θέλησαν να σε στραβώσουν!!!
Κατεβητε στα "θεμελια" , ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΓΕΡΑ... ΑΙΩΝΟΒΙΑ! !
Σε ευχαριστώ για τις σκέψεις σου που γίνονται αφορμή να ανασκαλέψουμε το νου και να ξεκινήσουμε την προσωπική μας πορεία ελπίζοντας πως θα βρούμε συνοδοιπόρους
Δεν πρόλαβα να ζήσω το αυθεντικό ασπρόμαυρο ωστόσο κάθε ξένη αναπόληση ξυπνά μέσα μου αληθινή συγκίνηση για την ζεστασιά του παρελθόντος όσο αλλόκοτο κι αν ακούγεται αυτό.
Έχεις δίκαιο πως δεν φταίει η κρίση και προσωπικά πιστεύω πως ακόμη κι οι μεγαλύτερες πληγές μπορούν να κλείσουν αν στα χώματα αυτά αναβιώσει το λαϊκό αίσθημα, η απλότητα και η ανθρωπιά. Αφελής ίσως προσδοκία μα ταυτόχρονα και δυνατή.
Με την άδειά σου, αναδημοσιεύω.
ελπιζω να σαι καλα και να εγειρεις τη σκεψη συντομα.
μας εχεις λειψει..
Ανώνυμε,
όταν ο δρόμος χάνεται ή γυρνάς πίσω ή χαράζεις καινούργιο.
Ελίτσα,
μακάρι οι χαμένοι χρόνοι των ζωών μας να ήταν τόσοι ουσιαστικοί.
tikto,
κόβεται όταν δεν θα έχεις τσιγάρο να καπνίσεις.
Θεόφραστε,
δεν θα σπαταλήσω άλλο από την ζωή μου κάνοντας σχέδια για το πώς θα κάνω κατάμαυρη την ζωή των υπαιτίων. Προτιμώ να φυτεύω βασιλικούς σε τενεκέδες για όσο χρόνο μου απομένει.
Yannis 54,
θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου.
Κωνσταντίνε,
σε αυτόν τον δρόμο που βρεθήκαμε με την βία όλοι μας, συνοδοιπόρο θα έχουμε μόνο τον εαυτό μας. Και αυτό είναι καλό αυτή την χρονική στιγμή. Δεν μάς βγήκαν ποτέ σε καλό οι κατ΄ανάγκη ομάδες.
Crux,
σου εύχομαι να θαυμάσεις κάποτε το πολύχρωμο του αυθεντικού ασπρόμαυρου. Ευχαριστώ για την τιμή.
Ανώνυμε,
είμαι καλά και σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Υπάρχει ελπίδα παιδιά εφόσον υπάρχουν άνθρωποι που προβληματίζονται ακόμα.....διαβάζοντας αυτά που γράφεις Simple Man και τα σχόλια παίρνω κουράγιο. Ίσως αυτή είναι η απάντηση....αντίσταση στον μικρό μας κύκλο....σε κάποια φάση οι μικροί κύκλοι θα ενωθούν θα γίνει ένας μεγάλος.....και κάτι ακόμα σημαντικό αυτό που έγραψε ο Yannis54 " Κατεβητε στα "θεμελια" , ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΓΕΡΑ... ΑΙΩΝΟΒΙΑ"! .....κάποτε διάβασα ότι από αρχαιότατων χρόνων οι Έλληνες στα δύσκολα γύριζαν στο Ηρώϊκό τους παρελθόν.....να γυρνάς πίσω στις "αρχές" όταν χάνεις τον δρόμο και να τον ξαναβαδίζεις.
Δημοσίευση σχολίου