Κατερίνα Γκαράνη
Αν η ζωή μας είχε αξία θα το είχαμε ήδη αποδείξει πολεμώντας με νύχια και με δόντια για να την
Αν η ζωή μας είχε αξία θα το είχαμε ήδη αποδείξει πολεμώντας με νύχια και με δόντια για να την
διατηρήσουμε έστω και ακρωτηριασμένη.
Αναρωτιόμαστε, γράφουμε και προσπαθούμε να αναλύσουμε τι πάει στραβά σε αυτόν τον τόπο και μένουμε άπραγοι στην κατακρεούργηση της θεωρητικής αξιοπρέπειας μας. Θεωρητικής, διότι δεν έχουμε αξιοπρέπεια εφόσον δεν έχουμε αξία ως ζωές. Έχουμε τιμή. Κοστολογηθήκαμε για την εκπαίδευσή μας, την εργασία μας, για την υγεία μας, για την ψήφο μας, για τον φόρο μας, την κηδεία μας, κι εμείς αυτή την στιγμή δεν παλεύουμε για την υποτίμηση της αξίας μας παρά μόνο για την έκπτωση του κόστους ζωής μας απέναντι στο κράτος. Παλεύουμε για να μην πέσει κι άλλο η τιμή μας. Αυτό είναι το μέλημά μας: Ένα νομοσχέδιο και ένα μνημόνιο. Πουθενά ανάμεσα στις χιλιάδες σελίδες των προϋπολογισμών που συντάσσουν λογιστές της κακιάς ώρας δεν υπάρχει η αξία της ζωής. Μόνο η τιμή. Καταντήσαμε εμπόρευμα με πολύ μικρή ημερομηνία λήξης κατασκευασμένο με χειρίστης ποιότητας πρώτες ύλες.
Τα αποτελέσματα της εκποίησης της αξιοπρέπειάς μας είναι ήδη εμφανή και φρικαλέα. Οι συντεχνίες στοιβάζονται με συνθήματα και πανό στους δρόμους για να εξασφαλίσουν μία τιμή για την ύπαρξή του αδιαφορώντας για την ύπαρξη της αξιοπρέπειας. Να μην πέσει ο μισθός μου, να μην χάσω τα προνόμιά μου και ας καεί ο κόσμος. Πρέπει να είσαι τουλάχιστον σχιζοφρενής αν σε ικανοποιεί ότι αύριο εσύ θα έχεις λεφτά στο πορτοφόλι σου, εξασφαλισμένο το σπίτι σου και το κρεββάτι του ιδιωτικού νοσοκομείου αλλά θα περπατάς καθημερινά ανάμεσα σε ζωντανά και νεκρά συντρίμμια. Θα βγαίνεις από το ζεστό διαμερισματάκι σου σε μια χώρα βομβαρδισμένη. Θα πίνεις καφέ και θα βλέπεις σήριαλ ενώ στο δίπλα διαμέρισμα κάποιος θα κόβει τις φλέβες του. Ήδη έχεις συνηθίσει οι σύγχρονες απλωμένες στον ήλιο μπουγάδες να μην είναι σώβρακα αλλά κουφάρια ανθρώπων.
Έχουμε την εντύπωση ότι η αντίσταση προηγούμενων γενεών γινόταν μετά από μεγάλες θεωρητικές κουβέντες και μετά από μεγάλη ζύμωση ιδεολογικών θέσεων. Έτσι βολεύει τους δημιουργούς των παρατάξεων που στηρίχθηκαν σε κοστολογημένες ιδεολογίες και σε αυτές που στηρίχθηκαν στην απόκτηση προσωπικού πλούτου. Θέλουν να πάρουν ακόμη και την πράξη αντίστασης απλών ανθρώπων ως δικό τους επίτευγμα. Μεθοδευμένα δεν σε έβαλαν να σκεφτείς ότι αυτό που σπρώχνει τον αξιοπρεπή άνθρωπο στην αντίσταση με βία δεν είναι η καταπάτηση των δικαιωμάτων του , είναι η προσβολή της αξιοπρέπειας. Είτε είναι εθνική, είτε ταξική, είτε κοινωνική, είτε προσωπική, είτε απλά ανθρώπινη. Όσο ο άνθρωπος είχε λιγότερα πάρε -δώσε με το κράτος και περισσότερα με τον διπλανό του τόσο η αξία του μεγάλωνε. Και όσο ο διπλανός του ένιωθε την αξία αδιαπραγμάτευτη, τόσο ανέβαινε στο χρηματιστήριο της ύπαρξης η ζωή και κατέβαινε το κόστος θανάτου.
Λοιπόν, σε ποιον πόλεμο να κατέβεις, τιμημένε μου Έλληνα απέναντι στο Τέρας; Ποιος θα δώσει την ζωή του για την αξία σου όταν εσύ ο ίδιος την έχεις κοστολογήσει με διαπραγματεύσεις, υπογραφές και ψήφους ως ληγμένο προϊόν στις αποθήκες του κόσμου;
9 σχόλια:
Εξαιρετικό!!!
Από τα καλύτερα κείμενα που έχω διαβάσει τους τελευταίους μήνες. Δυστυχώς, αυτή είναι η ψυχοσύνθεση του σημερινού Έλληνα. Η εκπαίδευση των τελευταίων δεκαετίων έχει βγάλει καρπούς. Γίναμε ακριβώς, όπως μας ήθελαν ...
υποκλινομαι!
ΟΧΙ ΣΤΑ ΤΡΟΜΟΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΜΑΧΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ
Αλληλεγγύη στα δικαζόμενα μέλη της ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ ΠYΡHΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ
και σε όσους διώκονται για την ίδια υπόθεση.
ΚΑΤΩ ΟΙ ΤΡΟΜΟΝΟΜΟΙ
Ο δρόμος της αντίστασης στην καπιταλιστική βαρβαρότητα,
ο δρόμος του αγώνα για την ελευθερία, περνάει μέσα από
την αλληλεγγύη σ’ αυτούς που πρώτοι τον διάβηκαν.
Δεν αφήνει κανέναν μόνο, δεν αφήνει κανέναν πίσω…
ANTΩΝ ΤΣΕΧΩΦ. ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ.
«Η ΔΑΣΚΑΛΑ»
Τις προάλλες φώναξα στο γραφείο μου τη δεσποινίδα Ιουλία, τη δασκάλα των παιδιών. Έπρεπε να της δώσω το μισθό της.
- Κάθισε να κάνουμε το λογαριασμό, της είπα. Θα 'χεις ανάγκη από χρήματα και συ ντρέπεσαι να ανοίξεις το στόμα σου... Λοιπόν...
Συμφωνήσαμε για τριάντα ρούβλια το μήνα...
- Για σαράντα.
- Όχι, για τριάντα, το έχω σημειώσει. Εγώ πάντοτε τριάντα ρούβλια δίνω στις δασκάλες... Λοιπόν, έχεις δύο μήνες εδώ...
- Δύο μήνες και πέντε μέρες...
- Δύο μήνες ακριβώς... Το 'χω σημειώσει... Λοιπόν, έχουμε εξήντα ρούβλια. Πρέπει να βγάλουμε εννιά Κυριακές... δε δουλεύετε τις Κυριακές.
Πηγαίνετε περίπατο με τα παιδιά. Έπειτα έχουμε τρεις γιορτές...
Η Ιουλία έγινε κατακόκκινη και άρχισε να τσαλακώνει νευρικά την άκρη του φουστανιού της, μα δεν είπε λέξη.
- Τρεις γιορτές... μας κάνουν δώδεκα ρούβλια το μήνα... Ο Κόλιας ήταν άρρωστος τέσσερις μέρες και δεν του έκανες μάθημα... Μονάχα με τη Βαρβάρα ασχολήθηκες... Τρεις μέρες είχες πονόδοντο και η γυναίκα μου σου είπε να αναπαυτείς μετά το φαγητό... Δώδεκα και εφτά δεκαεννιά. Αφαιρούμε, μας μένουν... Χμ! σαράντα ένα ρούβλια... Σωστά;
Το αριστερό μάτι της Ιουλίας έγινε κατακκόκινο και νότισε. Άρχισε να τρέμει το σαγόνι της. Την έπιασε ένας νευρικός βήχας, έβαλε το μαντίλι στη μύτη της, μα δεν έβγαλε άχνα.
- Την παραμονή της πρωτοχρονιάς έσπασες ένα φλιτζάνι του τσαγιού με το πιατάκι του ... Βγάζουμε δύο ρούβλια ... Το φλιτζάνι κάνει ακριβότερα γιατί είναι οικογενειακό κειμήλιο, μα δεν πειράζει ... Τόσο το χειρότερο! Προχωρούμε! Μια μέρα δεν πρόσεξες τον Κόλια, ανέβηκε ο μικρός στο δέντρο και έσκισε το σακάκι του... Βγάζουμε άλλα δέκα ρούβλια... Άλλη μια μέρα που δεν πρόσεχες, έκλεψε μια καμαριέρα τα μποτάκια της Βαρβάρας. Πρέπει να 'χεις τα μάτια σου τέσσερα, γι' αυτό σε πληρώνουμε... Λοιπόν, βγάζουμε άλλα πέντε ρούβλια. Στις δέκα του Γενάρη σε δάνεισα δέκα ρούβλια...
- Όχι, δεν έγινε τέτοιο πράμα. μουρμούρισε η Ιουλία.
- Το 'χω σημειώσει!
- Καλά...
- Βγάζουμε είκοσι επτά ρούβλια, μας μένουν δεκατέσσερα.
Τα μάτια της Ιουλίας γέμισαν δάκρυα. Κόμποι ιδρώτα γυάλιζαν πάνω στη μύτη της. Κακόμοιρο κορίτσι!
- Μα εγώ μια φορά μονάχα δανείστηκα χρήματα. Μονάχα τρία ρούβλια, από την κυρία, μουρμούρισε η Ιουλία και η φωνή της έτρεμε...
Αυτά είναι όλα όλα που δανείστηκα.
- Μπα; Και γω δεν τα είχα σημειώσει αυτά. Λοιπόν, δεκατέσσερα έξω τρία, μας μένουν έντεκα. Πάρε τα χρήματά σου, αγαπητή μου!
Τρία... τρία, τρία... ένα και ένα... Πάρ' τα...
Και της έδωσα έντεκα ρούβλια. Τα πήρε με τρεμουλιαστά δάχτυλα και τα έβαλε στην τσέπη της.
- Ευχαριστώ, ψιθύρισε.
Πετάχτηκα ορθός και άρχισα να βηματίζω πέρα δώθε στο γραφείο. Με έπιασαν τα δαιμόνια μου.
- Και γιατί με ευχαριστείς;
- Για τα χρήματα.
- Μα, διάολε, εγώ σε έκλεψα, σε λήστεψα! Και μου λες κι ευχαριστώ;
- Οι άλλοι δε μου 'διναν τίποτα!...
- Δε σου 'διναν τίποτα. Φυσικά! Σου έκανα μια φάρσα για να σου γίνει σκληρό μάθημα. Πάρε τα ογδόντα σου ρούβλια! Τα είχα έτοιμα στο φάκελο! Μα γιατί δε φωνάζεις για το δίκιο σου; Γιατί στέκεσαι έτσι σαν χαζή; Μπορείς να ζήσεις σ' αυτό τον κόσμο αν δεν πατήσεις λίγο πόδι, αν δε δείξεις τα δόντια σου; Γιατί είσαι άβουλη;
Μουρμούρισε μερικά ευχαριστώ και βγήκε.
Διαίρει και βασίλευε και εξαθλίωσε και ισοπέδωσε τα πάντα διότι ο κόσμος μόνον σε σένα ανήκει εσύ είσαι ο εκλεκτός λαός του θεού και του διαβόλου και με αλλά τέτοια ευτράπελα είναι γαλουχημένοι οι ανθρωποτρόφοι ποιμένες .Το εμπέδωσαν καλά το μάθημα ιδίως το πρώτο ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ και εγένετο το θέλημα του και έκανε τον ένα δεξιό τον άλλο αριστερό ,τον ένα πλούσιο τον άλλο φτωχό ,τον ένα χριστιανό τον άλλο μουσουλμάνο, τον ένα ολυμπιακό τον άλλο παναθηναϊκό,και ο ποιμένας, ο εκτροφέας ανθρώπων μπορούσε να τους διαχειρίζεται ποιο εύκολα . Μπορούσε εύκολα να στρέψει τον έναν άνθρωπο ενάντια στον άλλο και αυτός να παραμένει αμέτοχος και να το παίζει σωτήρας μετά το μακελειό . Όταν ξυπνήσουν οι άνθρωποι και καταλάβουν ότι αυτές οι αντιθέσεις είναι φτιαχτές, τότε θα πάψουν να υπάρχουν αυτόματα και όλες οι διακρίσεις, εξουσία ανθρώπου προς άνθρωπο δεν θα υπάρχει και η τιμή του κάθε ανθρώπου θα πηγάζει από αυτό που θα είναι στην πραγματικότητα. Αλλιώς όλη η ύπαρξη των ανθρώπων δεν θα είναι τίποτα παραπάνω από μια εικονική πραγματικότητα.
" «Βλέπεις» είπε «είναι οι Άλλοι
και δε γίνεται Αυτοί χωρίς Εσένα
και δε γίνεται μ' Αυτούς χωρίς, Εσύ
Βλέπεις» είπε «είναι οι Άλλοι
και ανάγκη πάσα να τους αντικρίσεις
η μορφή σου αν θέλεις ανεξάλειπτη να 'ναι
και να μείνει αυτή.
Επειδή πολλοί φορούν το μελανό πουκάμισο
και άλλοι μιλούν τη γλώσσα των χοιρογρυλλίων
και είναι οι Ωμοφάγοι και οι Άξεστοι του Νερού
οι Σιτόφοβοι και οι Πελιδνοί και οι Νεοκόνδορες
ορμαθός και αριθμός των άκρων του σταυρού
της Τετρακτίδος.
Αν αλήθεια κρατήσεις και τους αντικρίσεις» είπε
«η ζωή σου θ' αποκτήσει αιχμή και θα οδηγήσεις» "
" Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική·
το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Όμηρου."
"ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΝΑ ΦΟΒΑΣΤΕ
ΚΑΙ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ Τ' ΑΓΑΛΜΑΤΑ! "
" Ήρθαν
ντυμένοι «φίλοι»
αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
το παμπάλαιο χώμα πατώντας.
Και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους.
Έφεραν
τον Σοφό, τον Οικιστή και τον Γεωμέτρη
Βίβλους γραμμάτων και αριθμών
την πάσα Υποταγή και Δύναμη
το παμπάλαιο φως εξουσιάζοντας.
Και το φως δεν έδεσε ποτέ με τη σκέπη τους.
Ούτε μέλισσα καν δε γελάστηκε το χρυσό ν' αρχινίσει παιχνίδι·
ούτε ζέφυρος καν, τις λευκές να φουσκώσει ποδιές.
Έστησαν και θεμέλιωσαν
στις κορφές, στις κοιλάδες, στα πόρτα
πύργους κραταιούς κι επαύλεις
ξύλα και άλλα πλεούμενα
τους Νόμους, τους θεσπίζοντας τα καλά και συμφέροντα
στο παμπάλαιο μέτρο εφαρμόζοντας.
Και το μέτρο δεν έδεσε ποτέ με τη σκέψη τους.
Ούτε καν ένα χνάρι Θεού στην ψυχή τους σημάδι δεν άφησε·
ούτε καν ένα βλέμμα ξωθιάς τη μιλιά τους δεν είπε να πάρει.
Έφτασαν
ντυμένοι «φίλοι»
αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας.
Και τα δώρα τους άλλα δεν ήτανε
παρά μόνο σίδερο και φωτιά.
Στ' ανοιχτά που καρτέραγαν δάχτυλα
μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά.
Μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά."
Από το Άξιον Εστι του Οδυσσέα Ελύτη
Διαβάζοντας λιγάκι πίσω από τις γραμμές, η φιλοσοφία σου δεν είναι πολύ διαφορετική από εκείνη των μμε, που εξανίστανται για τους Γερμανούς φορολογούμενους που θα πληρώσουν τα κερατιάτικα των Ελλήνων.
Ο Ελληνας είχε πάντα έναν τέτοιον περίεργο δημόσιο λόγο. Πρέπει οπωσδήποτε να νοιαζόμαστε για το γενικό συμφέρον και ποτέ για το δικό μας.
Ετσι σε φρακτάλ: Δεν μας νοιάζει η Ελλάδα, αλλά η Γερμανία ή ο κόσμος όλος, όπως δεν πρέπει να νοιαζόμαστε για τα καθημερινά μας προβλήματα (ο συνδικαλιστής είναι μικρόνοος γιατί νοιάζεται για το μισθό του) αλλά για αυτά του επέκεινα (ως καλοί χριστιανοί)
Δεν πρέπει να νοιαζόμαστε για την οικογένεια μας, αλλά γι'αυτήν του γείτονα.
Σωστά και άγια!
Όμως αν δεν νοιάζεσαι για τα κοντινά σου τότε σκασίλα σου τα μακρινά σου και τα αυριανά σου.
Εξ άλλου η ιστορία ακολουθεί, είτε κραυγάζουμε είτε όχι τον δικό της μοναχικό δρόμο, ο οποίος είναι η συνισταμένη των βουλήσεων του καθενός και δεν ταυτίζεται με την βούληση κανενός (χωρίς name dropping)
Σε άλλα επιμέρους:
"Έχουμε την εντύπωση ότι η αντίσταση προηγούμενων γενεών γινόταν μετά από μεγάλες θεωρητικές κουβέντες και μετά από μεγάλη ζύμωση ιδεολογικών θέσεων"
Όλες οι επαναστάσεις ξεκίνησαν, μετά από μεγάλες θεωρητικές κουβέντες και ζυμώσεις. Η επανάσταση αυτή καθ αυτή είναι μια διαδικασία που μας ξεπλένει από την μαλθακότητα των «ωραίων» ημερών
Αγαπητέ Simple
Γράφε για μας που διαβάζουμε τις μπροστινές γραμμές και τελικά διαχωρίσαμε την αξία μας από την τιμή που μας όρισαν λιγδωμένα συνδικαλιστοκοπροκουλτουροκομματόσκυλα.
Μια ακόμη βαθειά υπόκλιση στην γραφή σου αλλά πάνω απ' όλα στις αλήθειες που μας ξυπνάς.
Ελένη,
σε ευχαριστώ.
dk dkexas,
όπως το λες. Μάς έφθασαν εκεί που ήθελαν.
Μαρία Βερεμή,
να είσαι πάντα καλά.
Ανώνυμε 18-11, 9:13,
αλληλεγγύη; Μεγάλη κουβέντα!
Ανώνυμος 20-11, 10:22
μεγάλος δάσκαλος αξιών ο Τσέχωφ.
Μυρμιδών,
νομίζω ότι αν ζούσε σήμερα ο Ελύτης θα έγραφε το "Ανάξιον Εστί".
ange-ta,
τόσα είπες, αλλά σου διέφυγε να μας ενημερώσεις αν η τιμή σου "πάει" με την ώρα ή με την εμπειρία σου.
Φώντα,
"συνδικαλιστοκοπροκουλτουροκομματόσκυλα": Μία λέξη, δύο ολόκληρες γενιές "Ελλήνων".
(Τιμή μου, η αξία σου).
Δημοσίευση σχολίου