Ξημερώνει

// // 29 comments
Κατερίνα Γκαράνη
Σήκω να χορέψεις ένα ζεϊμπέκικο σαν εκείνα τα παλιά που χόρευαν κάποτε πάνω σε μωσαϊκά λεκιασμένα με ρετσίνα. Απέκτησε πάλι αφορμή να υψώσεις τα χέρια ψηλά και να μιλήσεις κρυφά με τους θεούς που κρύφτηκαν σαν τα ξωτικά πίσω από την κορυφή του Ολύμπου μην αντέχοντας πια τα λόγια των θνητών κινούμενων πεθαμένων. Επάνω στην πρώτη στροφή να ανοίξεις πάλι τα χέρια σαν φτερά , έτσι για να θυμηθείς ότι κάποτε μπορούσες να πετάξεις ως Αετός . Στο μαγαζί αυτό που στριμωχτήκαμε όλοι, ο ένας δίπλα στον άλλον, με τα φθαρμένα μας ρούχα και την αξιοπρέπεια διπλωμένο χαρτάκι στην τσέπη του πουκαμίσου, ας το γλεντήσουμε πριν το ξημέρωμα έρθει.
Πριν αρχίσουν οι τοκογλύφοι να μπαίνουν στο χωριό ρίχνοντας μπετόν στα χωράφια που κάναμε κόντρες καβάλα σε ασέλωτα άλογα. Πριν αρχίσουν να κόβουν τα δέντρα που σαν παιδιά χαράζαμε τον έρωτα μας στον κορμό τους και την άλλη μέρα μέσα στα κλάματα τούς βάζαμε γάζα ζητώντας συγνώμη για την αλαζονεία της στιγμής. 
Στον καφενέ που βρέθηκες απόψε κάψε την Μνήμη πριν την ποδοπατήσουν εις το όνομα της αξιοποίησής σου ατσαλάκωτα ανδρείκελα. Κοίτα ψηλά στον κιτρινισμένο τοίχο τον εαυτό σου να καμαρώνει με το πρώτο κουστουμάκι σου, δίπλα στους δικούς σου, σε μια φωτογραφία "εβδομαδιαία". Αυτό το κουστουμάκι που κόστισε μισό ιδρωμένο μηνιάτικο του πατέρα σου και συ έκανες μούτρα για το παπιγιόν, παρά του ότι πια είχες γίνει άντρας. 
Πάρε την στροφή αργά σε αυτό το ζεϊμπέκικο γιατί μέσα σου όλα είναι εύθραυστα. Μην σπάσει η καρδιά. Οι στροφές που έδωσες για να μείνεις άνθρωπος την έχουν ήδη ραγίσει. Σταθμοί αναχωρήσεως, γράμματα του πατέρα από την ξενητειά και μια φωτογραφία να γελά με το δάκρυ πνιγμένο στην παλάμη. Επαναπατρισμός. Μια αγκαλιά και μετά πάλι "καλή αντάμωση". 
Κράτα τα πόδια κολλημένα στο πάτωμα γιατί τώρα αρχίζει το ταξίμι να ξύνει πληγές σαν λάμα ακονισμένη με το δικό σου χέρι. Ήταν να φύγεις κάποτε, να μην κυλιστείς σε αυτό που έβλεπες ότι έρχεται. Σαν στρατιώτης με το σάκο στην πλάτη θα είχες φθάσει στο φεγγάρι αν αυτόν τον τόπο δεν λάτρευες. "Γιατί πατρίδα σαν αυτή δεν έχει", έλεγες. Και δεν εννοούσες τα σύνορα, τις λέξεις, την ιστορία, τον ήλιο. Η Μνήμη ήταν. Εκατομμύρια σταγόνες Μνήμης που κυλάνε στα χιλιόμετρα φλεβών σου. Που σου δόθηκαν με την σύλληψή σου μέσα σε ένα κορμί και που σε κράτησαν όρθιο όταν έπρεπε να θάψεις κομμάτια ψυχής ολόκληρα δικά σου, παιδιά σου, αδέλφια σου, για να συνεχίσεις αυτό τον αέναο κύκλο που σου χαρίστηκε απλόχερα χωρίς να το ζητήσεις.
Κλείσε τα μάτια τώρα που το ζεϊμπέκικο αρχίζει να τελειώνει. Άσε να αστράψει το μαχαίρι που χρόνια έχεις κρυφά τυλιγμένο στο πανί μιας γυναίκας που σε αυτό τύλιγε το ζυμωμένο με τα χέρια της ψωμί να πάρεις για το δρόμο. Σε λίγο θα μπουν στο χωριό. Σε λίγο θα αρχίσουν να ξηλώνουν τις φλέβες σου. Θυμήσου τι είσαι. Ξημερώνει.

29 σχόλια:

OSTRIA είπε...

απιθανη γραφη...δεν υπαρχουν λογια....σε ευχαριστω που μας χαριζεις τετοια κειμενα ψυχης....

Ανώνυμος είπε...

μπραβο μπραβο μπραβο δε εχω κατι αλλο να πω.Ολο κατι βρισκω κ μετα νομιζω οτι ειναι λιγο κ το σβηνω.

Φώντας είπε...

Αυτά τα γραπτά είναι βάλσαμο αγαπητέ Simple
Γράφε να ανασαίνουμε και μεις.
Για ακόμη μια φορά ευχαριστώ.

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστώ.Είναι λίγο ότι και να πω.

Γιώργος είπε...

Λίγο πριν γεννηθεί με καισαρική τομή αυτή η χώρα, στην περιοχή μου το δικό μου "ζεϊμπέκικο" χορεύτηκε τέλεια και για τελευταία φορά σ' ένα μέρος που το 'λεγαν Ζάλογγο. Ο μοναδικός περήφανος χορός που χορεύτηκε σ' αυτόν τον τόπο για πολλά χρόνια.
Ο Δαίμονάς(*) μου θεωρεί τον Χορό το αγλάϊσμα της ύπαρξής μου και απαιτεί να τον σέβομαι.
Το αντρίκιο ζεϊμπέκικο ποιός "άντρας" απέμεινε σ' αυτά τα χώματα για να το χορέψει;
Λιώσαμε όλοι σε "πλαστικές πίστες" και δεν αντέχουν τα πόδια μας στο "μωσαϊκό".
Ίσως γιατί τελικά όλοι οι αυθεντικοί έχουν μεταναστεύσει κι εδώ απέμεινε η "φτώχεια".

(*)Ο Δαίμονάς μου κατά την αυθεντική ύπαρξή του (όπως σοφά κατέγραψαν και στο μνήμα του Jim στο Παρίσι).

Απλέ Άνθρωπε, τα σέβη μου από την Άρτα...και που ξέρεις, μπορεί σήμερα να διέπραξες το "έγκλημα" να μου δώσεις την αφορμή, αν όχι να χορέψω...ν' ακούσω ένα ζεϊμπέκικο...έτσι απλά!

Στεργιος είπε...

ΜΠΡΑΒΟ ρε μάγκα

GMT είπε...

Επιτέλους ένα γραπτό που ξεσηκώνει ό,τι αξιοπρέπεια έχει κάποιος που μεγάλωσε σε αυτόν τον τόπο.

Χωρίς να ξεσηκώνει εθνικισμό αλλά φωνάζει Ελληνισμό. Χωρίς να τρέχει στην αρχαία Ιστορία μας, αλλά στη σύγχρονη ψυχή μας.

Ένα ευγενές κείμενο. Μια στιγμή αλήθειας. Το ζεϊμπέκικο...

Ανώνυμος είπε...

“Η ικανότητα να ξεχνάμε είναι ένα δώρο της χάριτος ..” λέει μια παλιά Αφρικάνικη παροιμία, αλλά δεν έχει το ίδιο νόημα που θα δίναμε εμείς. Πολλοί άνθρωποι της Δύσης για να βρουν «την ευτυχία» μπορεί να σταθούν σχεδόν στα πάντα στη ζωή τους, εκτός από τις αναμνήσεις τους. Το να τις κλειδώσουν απ’έξω θα τους εξασφαλίσει μια ζωή με λιγότερο πόνο και τύψεις. Και οι περισσότεροι νιώθουμε αυτή την ανάγκη όλο και συχνότερα.
Σ’ευχαριστούμε που μας το θυμίζεις
Σονόρα

Ανώνυμος είπε...

ρε φιλε συγχαρητηρια δεν υπαρχουν λογια να πω.

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστώ πολύ!
"Πάντα γελαστή και γελασμένη", παρέα με τα όνειρά μου μέχρι θανάτου.

alfazita είπε...

Σε ευχαριστω πολυ.......
Αποστολος

Greekx είπε...

Άπαιχτος!!!!!!!

Ανώνυμος είπε...

ΜΕ ΤΕΤΟΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΔΑΚΡΥΖΩ
ΚΑΙ ΘΛΙΒΟΜΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΜΕ-ΣΑΝ,ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ
ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ
ΜΑΝΩΛΗΣ

Ανώνυμος είπε...

ΖΕΙΜΠΕΚΙΚΟ !
ΤΟ ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ
ΤΟ GO HOME
ΤΟ ΘΑ ΖΗΣΕΙ
ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ!
ΜΜ

Ανώνυμος είπε...

Du bist ein wahr Patriot!

Simple Man είπε...

Ostria,
ας είναι πάντα καλά αυτοί που έγιναν οι Ήρωες της ιστορίας της ζωής μας.

Ανώνυμε 2/4,
σε ευχαριστώ.

Φίλε Φώντα,
τις ανάσες ΜΑΣ δε θα μάς τις στερήσουν. Ποτέ!

Στάχτη,
κι εγώ μάλλον λίγα είπα.

Γιώργο,
το ζεϊμπέκικο θέλει παντελόνια στην ψυχή. Πολύ όμορφος ο παραλληλισμός με το Ζάλογγο. Και πάντα έτσι...απλά.

Στέργιο,
να είσαι καλά.

GMT,
με συγκίνησε ο τονισμός σου στον Ελληνισμό. Αυτός δεν είχε ανάγκη ποτέ από εθνικισμό για να ανδρωθεί.

Σονόρα,
παρακαλώ.

Ανώνυμε 7/4,
γι' αυτό χορεύουμε. Για να μη λέμε πολλά.

Ανώνυμη 9/4,
εύχομαι και συνειδητοποιημένη... μέχρι το τέρμα.

Απόστολε,
πάντα κουράγιο.

Greekx,
να' σαι καλά.

Μανώλη,
"να είσαι ευλογημένος": Σε ευχαριστώ για αυτό που ξεστόμισες.

ΜΜ,
ευχαριστώ.

Ανώνυμος 11/4,
το να το ακούω στην ελληνική με συγκινεί. Το να το ακούω σε ξένη γλώσσα με συγκινεί διπλά.

Ανώνυμος είπε...

Απλέ άνθρωπε...
Σε ζηλεύω...για την αμεσότητα του λόγου σου...για τα κείμενά σου όλα(όσα έχω προλάβει να διαβάσω...)
Έκανα κι εγώ ένα μπλογκ, εδώ και έναν μήνα...αλλά δεν σε ήξερα...τώρα που σε γνώρισα ξέρω τι θέλω να κάνω στο δικό μου μπλογκ...

Κατάθεση ψυχής.....

Να μπορέσω να δώσω ένα κομματάκι ψυχούλας.Δικής μου στον κόσμο , για να μπορέσει να μου δώσει κι αυτός ένα χαμόγελο...να πληρώσει μ'αυτό έτσι, ακριβά ένα τιποτένιο κομματάκι ψυχούλας που την σπαταλάμε σωρηδόν άδικα καθημερινά σε τιποτένιες έγνοιες...
Τι μου κοστίζει άραγε ένα τόσο δα μικρό κομματάκι...τίποτε...
Ξέρεις πόσο ακριβό είναι ένα αληθινό χαμόγελο σήμερα;

ξέρω,ξέρεις...


με λένε:
χρηχα

Ανώνυμος είπε...

Υ.Γ. Σ ε έβαλα στους φιλικούς συνδέσμους μου αν δεν σε πειράζει...

χρηχα

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Simple,

Σε ευχαριστώ πολύ!

Είναι πολύ δύσκολες μέρες, γεμάτες απελπισία. Αλλά δεν είναι δυνατόν να ξεχάσουμε, δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.

Να είσαι πάντα καλά!

Βασίλης

Ανώνυμος είπε...

Άγνωστε φίλε με συγκίνησες. Πρώτη φορά σε διαβάζω. Δεν ξέρω γιατί, μου ήρθαν στο μυαλό οι παρακάτω στίχοι του Καρυωτάκη: "κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
εγώ που μ' είχε πέτρα κάνει ο πόνος"
Εύρητος

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

λένε πως το ζεϊμπέκικο χορός αντρικός είναι
γυναίκα όμως ζύμωσε και με φροντίδα ετύλιξε μαχαίρι για καλό

γυναίκα είμαι
κι άντρας ίσως μαζί
για το δικό μου όμως το ζεϊμπέκικο το μόνο που έχω για να πω είναι πως το ξημέρωμα στα χώματά μου τούτη την εποχή το λένε τα αηδόνια

και όλα αυτά για σου πω απλά ευχαριστώ ...

Ανώνυμος είπε...

τι να πω λυπάμαι πραγματικά που τοσο καιρό τριγυρνάω απο μπλογκ σε μπλογκ και διαβάζω οτι μου προκαλέι την περιέργεια και δεν είχα πέσει πάνω σου ποτέ, επεσα σημερα λοιπόν και είμαι κατασυγκινημένη μα πιο πολύ πικραμένη γιατι αν έκανα τοσο χρόνο εγώ να σε βρώ και τόσους άλλους αξιόλογους μπλογκερς,που έχω ερωτήσεις και που ψάχνω για απαντήσεις φαντάσου αυτοι που δεν ψάχνουν. Ετσι μου ρχεται να σε εκτυπώσω και να σε μοιράζω στα τρένα και στις στάσεις.

να σε έχει ο θεός καλά

Simple Man είπε...

Χρήχα,
χάρηκα για την γνωριμία. Και ό,τι κι αν κάνεις να έχει την υπογραφή της Αλήθειας σου.

Βασίλη,
όποιος ξεχνά είναι καταδικασμένος και στις παρούσες μέρες και σε αυτές που θα μας ανταμώσουν...σύντομα.

Εύρητε,
χαρά μου που λύγισες. Να μένεις άνθρωπος σε όλες τις στροφές του ζεϊμπέκικου της ζωής.

Μια φορά κι έναν καιρό,
να είσαι καλά και δυνατή πάντα.

Ανώνυμε 17/4,
με συγκίνησες πολύ. Καλά να είσαι εσύ και πάντα να ψάχνεις.

loyk είπε...

υπεροχο κειμενο φιλε,πραγματικα με συγκινησες...
κι εγω τυχαια ,περιδιαβαινωντας το διαδυκτιο,επεσα πανω σου..
υπεροχο blog.

apneagr είπε...

Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα για όλους
apneagr

Crousma είπε...

Φίλε Simple Man, ειλικρινά με συγκίνησε πολύ το κείμενό σου.
Λοιπόν, δεν τόχω δει. Το έχω ακούσει. "Το πιο πηχτό σκοτάδι, λέγεται ότι είναι λίγο πριν ξημερώσει".
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!

Simple Man είπε...

loyk,
χαίρομαι που έπεσες πάνω μου.

Crousma,
Είναι το πιο πηχτό. Μοιάζει με τα νερά μιας υπερφυσικής κολυμπήθρας. Ή πνίγεσαι ή αναγεννιέσαι.

Theorema είπε...

Εύγε στον Herr K. που μας έστειλε σε σένα!

Ανώνυμος είπε...

Ευγε simple Man!
Mε συγκίνησες!

Αίγλη