Θάνατος ή θάνατος

// // 7 comments
 Κατερίνα Γκαράνη
Σηκώσαμε πολλά φέρετρα αθώων τα τρία τελευταία χρόνια με το μυαλό μας, αλλά φαίνεται ότι πρέπει να σηκώσουμε με τα ίδια μας τα χέρια το φέρετρο που θα βγει από το δικό μας το σπίτι για να καταλάβουμε ότι ο θάνατος από τους νόμους που πατάνε επάνω σε ψήφο έχει πρόσωπο και ιδιότητα. Έχει εργασία σίγουρη και φερετζέ κόμμα, έχει μισθό αιματοβαμμένο, έχει ονοματεπώνυμο και δεν είναι κανείς άλλος παρά μόνο ο διπλανός που κάνει μνημόσυνο για τον αθώο με δακρύβρεχτα κειμενάκια και μετά υπογράφει ειρηνικές καταδίκες αθώων γιατί «έλαβε εντολές». Ο δολοφόνος είναι αυτός που μπαίνει στα καφενεία και αναθεματίζει το κράτος για το κακό που βρήκε μια και δυο οικογένειες αλλά μετά περνάει από το γραφείο του κόμματος για να στηρίξει μόνο το τομάρι του.
 Είμαστε όλοι θλιβεροί που νιώθουμε θλίψη για τους ήσυχους νεκρούς της νεοελληνικής δημοκρατίας και την επόμενη στιγμή κοιτάμε πώς θα τα βγάλουμε εμείς πέρα με όσα έμειναν στο πορτοφόλι μας. Βγήκε και νέος όρος να χαρακτηρίσει την οργή κάποιων που δεν τους χωράει ο τόπος με αυτά που γίνονται: «Αυτομαστίγωμα». Και βέβαια, ρε άθλιε, πρέπει να αυτομαστιγωθούμε όχι μία, όχι δύο αλλά χιλιάδες φορές μη και ματώσει η ψυχή μας και ξυπνήσουμε. Μη και αηδιάσουμε λίγο με τους εαυτούς μας που καθόμαστε στις ουρές σαν τα σκυλιά όχι για να πάρουμε ξεροκόμματο αλλά να βάλουμε τον οβολό μας στα ταμεία του σφαγέα Κράτους για να ακονίζει καλύτερα τα λεπίδια - ανθρώπους, τους οποίους χρησιμοποιεί για να σου κόβουν την ζωή. Από την άλλη έχουμε και κάτι μάγκες που δίνουν συμβουλές στους αυτόχειρες: «Αφού πήρε απόφαση να αυτοκτονήσει γιατί δεν σκότωνε και καμιά δεκαριά;» Αν ήταν να σκοτώσει καμιά δεκαριά να είσαι σίγουρος εσύ που ξεστομείς την εκ του ασφαλούς εύκολη κουβέντα ότι θα ήσουν ένας από αυτούς τους δέκα που θα έπαιρνε μαζί του. 
Μην βγάζουμε την ουρά μας απέξω από το αίμα που χύνεται πλέον στο δρόμο της Δημοκρατίας. Όσο και να κλείνουμε τα παντζούρια και τις πόρτες των σπιτιών μας, η μπόχα της απραξία μας μπαίνει από τις χαραμάδες. 
«Και τι να κάνω, ένας είμαι!», αυτό  λέμε όλοι μας. Απάντηση κανείς από τους θνητούς δεν μπορεί να σου δώσει διότι είναι η πρώτη παράσταση παγκοσμίως αυτή στην οποία παίζουμε όλοι μας. Ίσως να πρέπει να κάνουμε αυτό που ο Αλμπέρ Καμύ είπε: «Ακόμα κι όταν κάποιος είναι πεπεισμένος για την απελπισία του, πρέπει να δρα σαν να ελπίζει. Ή να αυτοκτονεί. Ο πόνος δεν δίνει δικαιώματα.» Το σίγουρο είναι ότι η ψήφος που κουβαλάς και κουνάς στα μούτρα μελλοθάνατων Ελλήνων δεν είναι πια δικαίωμα σου αλλά το πιστόλι με το οποίο απειλείς την ζωή των άλλων. Έχεις μετρήσει σήμερα πόσους εκτέλεσες, ψηφοφόρε και ψηφοκουβαλητή; Άρχισε να βάζεις χαρακιές στον τοίχο της κουζίνας σου για να δεις ότι οι αριθμοί ανάπτυξης ευρωπαϊκού τύπου είναι οι σταυροί στους τάφους όσων δολοφόνησες. Κάνε νεκροταφείο το βαμμένο σε χαρωπούς τόνους σπιτάκι σου και να γνωρίζεις ότι με δανεικά οι χαροκαμένοι κάνουν τις κηδείες των οικείων τους. Μπες για μια στιγμή στην θέση αυτού που κάνει παζάρια για τον τάφο του πατέρα, της μάνας, του αδελφού, του παιδιού του….Δεν έχουν καμία σχέση με τα παζάρια που κάνεις εσύ για το σίγουρο μηνιάτικο με το αφεντικό κράτος σου. Τα δικά σου παζάρια δεν έχουν ούτε ίχνος ντροπής, ούτε αξιοπρέπειας. 
Στο κάθε φέρετρο δημοκρατικά δολοφονημένου θύματος ακουμπά η Ελλάδα που ήσυχα τραντάζεται κι ας μην έχει την τιμή ένας Σικελιανός να το σηκώσει. Αυτά τα φέρετρα δεν έχουν την ανάλογη αξία  να σκεπαστούν με τη σημαία. Κάνατε ακόμα και "το πάπλωμα που σκεπάζει την Ελλάδα" κάλυμα για τις βρομιές οι μεν, κωλόπανο για αναίμακτες επαναστάσεις οι δε. Και μείναμε ξεσκέπαστοι ακόμα και ως νεκροί. 
Κοινώς, εσείς οι νοικοκυραίοι και οι άλλοι, οι επαναστάτες του κώλου, βουλώστε το όταν περνούν οι κηδείες ανθρώπων που σε τίποτε δεν έφταιξαν παρά μόνο έζησαν το αποτέλεσμα των δικών σας αποφάσεων και πράξεων. Στριμωχθείτε στις ομαδούλες σας, στα κομματάκια σας, στα γκρίζα γραφειάκια σας, στις καθημερινές λαμογιές σας και αφήστε χώρο τουλάχιστον να περάσει η νεκρική πομπή χωρίς τα χνώτα σας να βρομίζουν τον αέρα.
Ο άδικος θάνατος δεν είναι για σχολιασμό δημόσιας κατανάλωσης, ούτε μεζές κομματικών όρνεων που κάνουν την κάσα εξέδρα για αντιπολιτευτικό ντόρο. Η ησυχία ενός θανάτου είναι η περισυλλογή αυτών που έμειναν συνειδητά απέξω, αυτών που το ξημέρωμα τους βρήκε ακόμα ζωντανούς και πρέπει να πάρουν αποφάσεις όχι για την ελευθερία ή θάνατο αλλά για τον θάνατό τους ή το θάνατό σας.

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ναι σημερα αυτο ακριβως σκεφτομουν..
ναι ειναι δολοφονοι αυτοι που αρχουν....
σημερα ομως δολοφονος νιωθω και γω ...
νιωθω σαν να σκοτωσα εγω αυτους τους δυο φοιτητες...εγω μια μανα δυο μαθητων...αυριο... θεε μου φοβαμαι...
πως θα διωξουμε απο τις σαρκες μας αυτα τα νεκροσκουληκα...ποτε θα κανει ξαστερια....
θελει αρ....ια να φερεις ξαστερια και δεν εχω ή μηπως εχω αλλα φοβαμαι....
εχω απελπιστει και γραφω ασυρνατησιες μεχρι ποτε ομως....θα καθομαι
ειρηνη

Ανώνυμος είπε...

Θα μας σκοτώσουν όλους και δυστυχώς δεν κάνουμε τίποτε.
Κρίμα για όλους μας, λυπάμαι και θλίβομαι.

Φώντας είπε...

Αγαπητέ Simple
Ούτε η ντροπή και η συγνώμη δεν μπορούν πια να σταθούν πουθενά. Έχουμε γίνει ΕΝΑ μεγάλο τίποτε!

barbakas είπε...

Δυστυχώς δεν είναι μόνον οι τριακόσιοι
που είναι παχύδερμα αλλά και εμείς
που έχουμε πάθει ανοσία με τον θάνατο
και την καθημερινή, άφθονη απελπισία
που δεν ξέρει ποιόν λούζει για τελευταία φορά.
Υπάρχει και μια μερίδα που σ' αυτά τα συμβάντα λέει,ξένοιασε αυτός,κάνει τον σταυρό του,τις πιο πολλές φορές για να προφυλαχτεί ο ίδιος,και αυτό ήταν.Ίσως στο μυαλό τους νά'χει δίκιο ο αυτόχειρας και τον δικαιολογούν για δέκατα του
δευτερολέπτου.

Ανώνυμος είπε...

Σε διαβάζω με προσοχή!
Ωραίος στρωτός συγκροτημένος λόγος.
Απόψεις που οι περισσότερες με βρίσκουν σύμφωνο .
Κάθε φορά που σε διαβάζω και σε αναδημοσιεύω μια σκέψη περνάει από το μυαλό μου.
Να σε γνωρίσω , να σε συζητήσω.
Να σε ανιχνεύσω..θεωρώ ότι θα κερδίσω με αυτήν την τριβή μαζί σου.
Δέξου μια πρόσκληση μου για ένα forum ετερόκλητων και διαφορετικών απόψεων ανθρώπων με ένα κοινό παρονομαστή .
ΤΗΝ ΣΚΈΨΗ ..ΤΗΝ ΕΛΕΎΘΕΡΗ ΣΚΈΨΗ και τις αρχές [ τουλάχιστον εγώ αυτό πρεσβέβω ] της κοινότητας και της αλληλοβοήθειας .
Για να γνωριστούμε και να διαφωνήσουμε παραγωγικά .. η να συμφωνήσουμε με δράσεις [ελπίζω] και όχι από το πληκτρολόγιο και τον καναπέ.
http://www.thegreekz.com/

Φίλος σου
Etterna

Simple Man είπε...

Ανώνυμε,
το να κάθεσαι δεν είναι απαραίτητα δειλία. Ο χρόνος θα δείξει.

Ανώνυμε 2/3,
ή μπορεί να τους σκοτώσεις. Τίποτε δεν είναι προγραμμένο σε έναν πόλεμο.

Φώντα,
αν φθάσουμε στο τίποτε θα έχουμε την ευκαιρία να γίνουμε Ένα. Ακόμη λοιπόν δεν φθάσαμε.

barbakas,
κάποια στιγμή θα τελειώσουν οι καλοί άνθρωποι που αυτοκτονούν. Τους κακούς, τούς έχουν λάβει υπόψιν τους;

Etterna,
οι συζητήσεις με τον εαυτό του ο καθένας νομίζω ότι είναι πολύ πιο εποικοδομητικές αυτή την περίοδο. Η τριβή με την προσωπική μας συνείδηση θα μάς κάνει να κερδίσουμε περισσότερα.
Οι δράσεις θα γίνουν αλλά αυτό δεν θα το καθορίσουμε εμείς, αλλά η στιγμή. Και αυτή θα έρθει, αργά ή γρήγορα.
Παρόλα αυτά σε ευχαριστώ για την πρόσκληση.

καραγκιόζ μπερντέ είπε...

Σε ανακάλυψα μολις σήμερα, τυχαία και διαβάζω με ευχαρίστηση τα άρθρα, αν και αφηγούνται καιρούς σε ανηλίαγα ημιυπόγεια . Δεν αρκεί να λειτουργούμε με γλωσσα προγραμματισμου 0 και 1. Η ζωή είναι πολυεπίπεδη, φτιαγμένη από στιγμές. Αρκεί να προσπαθεί κάποιος στην καθημερινότητά του να λειτουργεί με ανθρωπιά και με κοινό νου και σιγά σιγά κάτι αλλαζει. Η αλλαγή θα έρθει αλλάζοντας τις γειτονιές μας, το καθημερινό περιβάλον μας.
Από την άλλη όμως αναρωτιέμαι ποσοι από εμάς θα άλλαζαν τη βολη του καναπε για καρέκλα σε παρέα στη νομή των αγαθών? Οι απροσκύνητοι, λίγοι και αρκετοι από αυτούς εξουθενωμένοι από την πάλη με το καθημερινό... Η διαπαιδαγωγημένη από τη μεταπολίτευση μάζα βαίνει πεπεισμένη, ότι ακόμη και κάτοχος κουρελούς, έχεις ελπίδες για κάτι καλύτερο και λόγο για να διπλαμπαρώσεις την πόρτα...