Το νου σου στο δίχτυ

// // 11 comments
Κατερίνα Γκαράνη
Πώς είναι να τινάζεις τα μυαλά σου στον αέρα; Πώς άραγε είναι να πηδάς απ’ το μπαλκόνι αγκαλιά με τα παιδιά σου; Ποιες να είναι οι σκέψεις σου όταν παίρνεις ένα-ένα τα μπλε και κίτρινα χαπάκια που θα σε οδηγήσουν σε έναν ήσυχο θάνατο; Ποιος άραγε να είναι οι τελευταίες εικόνες μιας ζωής που χώρεσαν σε έναν φάκελο κατασχετηρίου της εφορίας; Πόση αξία έχει η ανθρώπινη αξιοπρέπεια όταν το μόνο που χρωστάς σ’αυτή την ζωή είναι έξι μήνες εισφορές στο ΤΕΒΕ και στο ΙΚΑ; Προς τα που γέρνει η πλάστιγγα αυτή της μονόφθαλμης δικαιοσύνης όταν ζυγίζονται ανάσες και γραμμάτια;
Ζούμε τις μαύρες εποχές του χορού του Ζαλόγγου. Η επιδρομή των βαρβάρων έχει ξεκινήσει και από τον βράχο της ελληνικής πραγματικότητας κάνουν το τελευταίο βήμα τους άνθρωποι απλοί με αριθμημένα χρέη. Μία δακτυλογραφημένη σελίδα με αριθμούς και κωδικούς που δεν χωρούν τις αγωνίες και τα όνειρά σου αλλά τα χρέη σου. Χρέη όχι προς της αξιοπρέπεια, ούτε προς το φιλότιμο αλλά χρέη προς τους νταβατζήδες του έθνους. Αυτούς τους αλάνθαστους, τους ανελέητους, τους αιώνιους ρουφιάνο-ραγιάδες που «δόξα τω διάβολω», το ελληνικό έθνος έθρεψε και θρέφει για να στηρίζει την άπληστη Δημοκρατία, που έφεραν με τερτίπια στα μέτρα τους.
Μέσα στο τηλεοπτικό τσίρκο έστρωσαν όπως κάθε φορά το τσιμπούσι τους τα απάνθρωπα κομματόσκυλα που με τόση αναίδεια χτυπούν το χέρι στο τραπέζι, κουνούν το δάχτυλο στην κάμερα, παίρνουν εκείνο το ύφος του σκληρού κριτή των πάντων ή απλώς φέρουν τον σταυρό στο χέρι και στο άλλο έχουν κρυμμένα τα καρφιά. Πούδρες και ρουζ για τους κλόουν, ενώ οι ακροβάτες της ζωής έξω στο δρόμο πριονίζουν από μόνοι τους το σχοινί για την τελευταία τους παράσταση. Το σάλτο θα είναι αυτή την φορά χωρίς δίχτυ ασφαλείας . Η τελευταία παράσταση όσο οι κλόουν στα παρασκήνια θα βγάζουν το μακιγιάζ της πολιτικής παράστασης και θα πέφτουν με τα μούτρα στις εφημερίδες για να διαβάσουν τις κριτικές για το σόου, γραμμένες από τους αυλικούς τους.
Πρωτοσέλιδο τα γελοία ανθρωπάκια σε κάθε φυλλάδα και ο δικός σου θάνατος θα μπει σε ένα μονόστυλο κάπου στην σελίδα 22. Με βαριά ψυχολογικά προβλήματα θα σε «ντύσουν» και οι αναγνώστες θα σε πουν δειλό, η εκκλησία ίσως να μην σε δεχθεί για τον τελευταίο διάβασμά σου (αυτόχειρας γαρ) και ο αριθμός φορολογικού σου μητρώου να φαγωθεί μαζί με τα χρέη σου από την σκόνη σε κάποια αποθήκη εφορίας. Απαύγασμα διαδρομής: Στη ζωή σε έτρωγαν τα τρωκτικά και στο θάνατο σου η σκόνη.
Όταν φθάνεις σε αυτό το κρίσιμο σημείο πριν το σάλτο, κοιτάς τους γύρω ακροβάτες που ακόμα αντέχουν. Τους βλέπεις που βουτούν, που καταφέρνουν να πιαστούν ή που πέφτουν και τραμπαλίζουν στο δίχτυ. Τσεκάρεις για άλλη μία φορά το δικό σου δίχτυ ασφαλείας, που δεν είναι τίποτε άλλο από το όνειρο σου. Αυτό που σε κάνει να ξεχωρίζεις από τα τρωκτικά και που σκόνη ποτέ δεν πιάνει.

11 σχόλια:

Iptamenos Ollandos είπε...

Αδελφέ έχεις μοναδικό τρόπο να γράφεις!
Μιλάς λογικά, αλλά δεν απευθύνεσαι στο μυαλό, στοχεύεις κατευθείαν στην ψυχή!

Ανώνυμος είπε...

Simple τα όνειρά σου είναι το δίχτυ σου κατά πως λες. Μήπως πρέπει με κάποιο δίχτυ να προστατέψεις τα όνειρά σου ώστε να μην στα σκορπίσουν οι ελεεινοί και τρισάθλιοι καρνάβαλοι; Απ' την άλλη πάλι, μήπως δεν χρειάζεσαι δίχτυ για τα όνειρά σου, παρά να τα αφήσεις ελεύθερα μπας και εμπνευστεί και κάποιος άλλος; Αλλά πάλι, μήπως θα ήταν καλύτερα πάνω σε αυτό το δίχτυ να ράψεις τον μανδύα της περηφάνειας, να το στεριώσεις στο κατάρτι της αξιοπρέπειας και να ανοίξεις πανιά για άλλες πολιτείες;

Στην Ελλάδα οι υπόλοιποι, απλώς "δικτυώνονται"

Ανώνυμος είπε...

Επειδή έχει παραγίνει το κακό με τις αυτοκτονίες "χρεωστών", πρέπει, νομίζω, ν' αρχίσουν οι ομαδικές μηνύσεις των συγγενών τους, κατά των ηθικών αυτουργών.

simple man είπε...

Iptamene,
Όταν σκέφθεσαι με την ψυχή όλα γίνονται πιο λογικά.

kommatoskylo,
άλλοι έχουν δίχτυ και άλλοι έχουν δίκτυο. Πάντα αυτή ήταν οι διαφορά και πάντα αυτή θα είναι.

2mnka,
να μηνύσεις ποιον; Την "δημοκρατία" που έδωσε την διαταγή ή τους "εκτελεστές" της που την υπάκουσαν; Είναι σαν τους στρατιώτες που παίρνουν διαταγή να σκοτώσουν γυναικόπαιδα. Είναι θέμα αρχών και από αρχές αυτό το κράτος και οι λειτουργοί του, αιώνες τώρα, πάσχουν.

Ανώνυμος είπε...

κατάφεραν να μας ξεμοναχιάσουν ώστε το δίχτυ να είναι ατομικό και το όνειρο είναι να γίνει συλλογικό.

simple man είπε...

Ανώνυμε,
το δικό σου όνειρο που θέλει το δίχτυ συλλογικό είναι ο εφιάλτης των κλόουν.
Θα σε δω στον αέρα...

mixalh είπε...

Γράφθηκε πιο πανω για πιες σκεψεις εχει καποιος οταν περνει τα χαπακια για να αυτοκτονησει. Πριν από 4 χρονια καποιο βραδυ του Απριλιου, εκλεισα το κοματι του εαυτου μου που λεγεται εγγεφαλος, λογική, και είπα. Σε μια βδομάδα στις 3.45 πρωι θα αυτοκτονησω. Αληθεια πως είναι να σε λένε επί 6 χρονια κλεφτη ενας, δυο, δέκα, 50 και άνθρωποι, και κανεις ποτε, μα κανεις να μην έχει΄υποβάλλει ουτε μια τυπική μυνηση για κλοπή. Ε καποτε το μυαλό μου έκλεισε την λογική.
Και το βράδυ το συγκεκριμένο, κυριακή ξημερωνοντας, μετα το σαββατο του λαζάρου, αφού αποχερετησα φιλους, γνωστους, συγγενείς, άρχισα να πέρνω χαπακια. Διάφορα, ειδικά ενα προς ενα για εγγεφαλικό, εμφραγμα κλπ. Μοναδική εμπειρια. Ερχοταν η καλή σκεψη και έλεγε ξυπνα τους γονεις σου προλαβενουν να σε πανε νοσοκομείο, και η καλή σκεψη που έλεγε αντε τελειωνε να γλυτωσεις….
38 χαπια πηρα, ενα ενα , μισή ωρα. Και στις 04.45 οταν ειχαν τελειώσει τα χαπια περιμενα να πεθανω.
Πηγε 5.30 τιποτε, 6 μπά. Στις 6.03 ΄πηγα να σηκωθώ απο το κρεβατι και τοτε ο οργανισμός μου με αναγκασε να να τα κανω εμετο. Την ιδια ώρα τυφλωνομουν, (για μισή ωρα δεν εβλεπα τιποτε) αλλα εκτός απο ιδρωτα και ζεστη τιποτε.
Ουτε τα 4 αρνταν δεν με κοιμησαν.
Περιτο να πω οτι στο e-mail μου υπαρχουν ακομη ερωτηματα απο φαρμακευτικές εταιριες πώς ζω ακόμη…..
Δεν πιστευα σε θεό, αλλα δεν βρισκω αλλη εκδοχη ακόμη και μετα χρόνια πως ζω….. Και ακομη κατηγορουν αλλα δεν πηγε (ακόμη) κανεις να καταγγειλει κατι σε δικαστηριο….. Μονο κατηγοριες, λογια……
Εγώ ξερω οτι εκεινο το βραδυ καποιος με αφησε να ζησω.
Αυτός μετρησε περισοτερο απο οτι ο κοσμος.
Και ξερω πως είναι οταν καποιος αποφασισει να αυτοκτονησει , πως σκεφτεται και τι κουραγιο κανει στα προβληματα του.
Τα προβληματα αρκετα (τα περισσοτερα) λυθηκαν υπαρχουν άλλα. Αλλα το θαυμα της ζωής μου δωθηκε μια φορά. Δεν θα το σπαταλήσω.
ΥΓ. Ολα είναι πραγματικότητα. Με μαρτυρους. Με e-mail.
Απο ενα χωριο της Δράμας, ενας που του δωθηκε μια ακομη ευκαιρία να ζησει….
ΥΓ2. Μα ουτε τα αρνταν δεν πιάσανε…. Ληγμένα ηταν…. (ετσι για ενα χαμογελο τελευταιο…..).

dreams-dxt είπε...

ΩΡΑΙΟΣ… ΩΡΕΣ-ΩΡΕΣ ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ ΤΙ ΣΧΕΣΗ ΕΧΟΥΝ ΜΕΡΙΚΟΙ ΑΝΑΘΡΩΠΟΙ, ΟΜΟΡΦΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ, ΣΤΟ ΛΑΚΟ ΜΕ ΤΑ ΣΚΑΤΑ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ… ΕΔΩ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ΚΙ ΟΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ… ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΡΙΔΙΟ ΜΑΣ… ΚΙ ΕΝΑΣ ΓΝΩΣΤΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ ΜΟΥ ΕΛΕΓΕ ΟΤΙ Η ΚΡΙΣΗ (ΤΗΝ ΞΕΧΑΣΑΜΕ ΑΥΤΗΝ Ε…) ΔΕΝ ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΕΑΝ ΔΕΝ ΑΡΧΙΣΟΥΝ ΝΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΥΝ… ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΠΙΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ… ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΠΕΡΝΑΝΕ ΣΕΙΡΑ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΜΙΑ ΑΞΙΑ ΑΛΛΑ ΜΑΣ ΑΝΕΒΗΚΑΝ ΣΤΟ ΣΒΕΡΚΟ… ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΜΑΣ!

kopria είπε...

Ομορφο κείμενο, ως συνήθως.
Άνθρωποι σαν εσένα δεν μπορούσαν να πολιτεύονται και να μιλάνε στον κόσμο;

simple man είπε...

Μιχάλη,
αυτό που με συγκλόνισε είναι η δύναμή σου να παλεύεις επί 2,5 ώρες με τον θάνατο και να βγαίνεις νικητής. Αυτό που με αηδίασε είναι ότι ακόμη σε πολεμάνε κάποιοι. Αλλά εσύ τώρα τί να φοβηθείς; Εδώ δεν φοβήθηκες 38 δόσεις θανάτου, θα φοβηθείς τους "ανθρώπους"; Να' σαι πάντα δυνατός και το νου σου... στο δίχτυ.

simple man είπε...

Dreams-dtx.blogspot,
πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουμε όλοι μας ότι όσοι παλεύουμε είμαστε ΜΟΝΟΙ. Εμείς από εδώ και οι άλλοι από την απέναντι πλευρά. Δε μπορούμε να στρέφουμε το όπλο εναντίον του μοναδικού μας συμμάχου που είναι ο εαυτό μας. Τα όπλα πρέπει να στρέφονται εναντίον αυτών που απειλούν τον μοναδικό σύμμαχό μας.

apneagr,
καλό να είναι αυτό το καλοκαίρι για όλους.

polykarpos,
σ'ευχαριστώ για το "συνήθως".
Με τίποτε δεν θα ήμουν με την πλευρά αυτών που σπρώχνουν στον γκρεμό καθημεριμενά ανθρώπους που απλά θέλουν να ονειρεύονται και να πεθαίνουν (όταν έρθει η ώρα τους) αξιοπρεπώς.