Καλή τύχη, μικρέ μου.

Κατερίνα Γκαράνη
Μικρέ μου, δεν ξέρω αν κατάλαβες ότι από εδώ και στο εξής θα διώκεσαι ποινικά. Το σχολείο για το Κράτος έπαψε να είναι χώρος μάθησης και έγινε πια δημόσια υπηρεσία. Έτσι αν τολμήσεις και κάνεις κατάληψη του χώρου θα μπεις στην φυλακή μέχρι και 6 μήνες. Δε μπορούν να σε βοηθήσουν ούτε οι γονείς σου πλέον διότι θα διώκονται κι αυτοί για παραμέληση εποπτείας ανηλίκου. Μικρέ μου, δεν ξέρω αν το κατάλαβες αλλά από εδώ και στο εξής θα μπεις τιμωρία στον τοίχο με το ένα πόδι ψηλά μέχρι να μάθεις να γίνεις «άνθρωπος» στα μέτρα τους.
Ως μεγαλύτερος θα έπρεπε να σου δώσω συμβουλές να είσαι ένας φιλήσυχος και νομοταγής πολίτης. Ένας ακόμη από τους εκατομμύρια που τρώμε την καταπίεση και την καταστρατήγηση των δικαιωμάτων μας σαν χαπάκι. Διότι πλέον σύμφωνα με τις εισαγγελικές αρχές δεν είσαι μαθητής, είσαι δημόσιο αντικείμενο. Δεν ανήκεις σε εσένα αλλά στην περιουσία του Κράτους.
Με το αιτιολογικό της καταστροφής δημόσιας περιουσίας θα καταλάβεις με τη μία ότι δέκα καρέκλες από μελαμίνη, δύο υπολογιστές από μίζες, τρεις πόρτες από νοβοπάν και πέντε παράθυρα που «έμπαζαν» τους Φλεβάρηδες έχουν πολύ μεγαλύτερη αξία από εσένα. Δεν έχει καμία σημασία αν το έκανες εσύ από μέσα ή κάποιοι άλλοι απ’ έξω. Σημασία έχει ότι η ζυγαριά έγειρε προς την περιουσία. Διότι εσύ μικρέ μου, δεν είσαι περιουσία του ελληνικού κράτους.
Ποτέ δεν ήσουν. Ούτε το 70, ούτε το 80, ούτε το 90, ούτε τώρα. Αναλώσιμο είδος ήσουν για να καλυφθούν θέσεις ανέργων που θα έφερνε τα στατιστικά στοιχεία της χώρας σε αξιοπρεπή θέση. Άλλωστε τα τελευταία 25 χρόνια από μόνος σου πολεμούσες σε φροντιστήρια, σε ιδιαίτερα, σε ξενύχτια απάνθρωπα για την τρυφερή ηλικία των 15 σου χρόνων. Ξέρω ότι κατά βάθος το σχολείο ήθελες, τίποτε άλλο. Γι’αυτό το χτυπούσες, το μάτωνες, το κλείδωνες, για να σ’ ακούσει.
Μικρέ μου, ήρθε η ώρα να πάρεις τις αποφάσεις από μόνος σου. Κανείς πλέον δε μπορεί να σε καλύπτει. Ήρθες λίγο νωρίτερα αντιμέτωπος με τις επιταγές των νόμων, αλλά αργά ή γρήγορα αυτό θα γινόταν. Ξέρεις ότι αν αποφασίσεις να είσαι ένας νομοταγής και φιλήσυχος νέος τα πράγματα θα είναι πιο εύκολα.
Αν αποφασίσεις το αντίθετο τα πράγματα θα αλλάξουν. Γιατί μην ξεχνάς ότι είσαι το μαιευτήριο της κοινωνίας. Αν δεν γίνει αυτό αξιοπρεπές τότε οι κλινικές που ακολουθούν στην ζωή σου θα μετατραπούν σε ψυχιατρικές πτέρυγες γεμάτες καταθλιπτικούς ενοίκους που απλά περιμένουν την πρέζα τους για να κοιμηθούν. Για να μην έρχονται αντιμέτωποι με τη μοιραία διάγνωση ότι δεν ήταν τίποτε άλλο παρά αντικείμενα στοιβαγμένα πίσω από την καλογυαλισμένη δημόσια περιουσία.