Κατερίνα ΓκαράνηΔώστε μου ένα κομμάτι αέρα να αναπνεύσω και ένα κομμάτι γης να ξαπλώσω το κορμί. Σε αυτόν τον τόπο που είχε γεμίσει από φωνές καταπιεσμένων ο αέρας του και αμέτρητα κυβικά αίματος η γη του, ένα τετραγωνικό και από τα δύο ζητάω. Να βάλω στα πνευμόνια μου το κουράγιο των φαντασμάτων που κάποτε ανέπνεαν εδώ και να νιώσω στο δέρμα μου πώς είναι να πεθαίνεις για το ιδανικό. Οι ζωντανοί σε αυτόν τον τόπο πια δεν ζουν, απλά κυκλοφορούν. Στριμώχνονται σε ουρές και δημόσια ταμεία, σπρώχνονται στον δρόμο νομίζοντας ότι έτσι σπρώχνουν το κακό μακριά τους, βουτούν σε θάλασσες κατακαλόκαιρο και ποτέ δεν δροσίζονται.
Κι όμως σε όλον αυτόν τον τόπο σπαρμένο από βουνά και κάμπους, ένα κομμάτι γης θα έχει απομείνει αμόλυντο να γίνει η κολυμπήθρα της συνείδησής μου. Έτσι απλά να φυτευτεί σε ένα κύτταρο της κινούμενης ύπαρξής μου, ότι το να ζεις, έστω και λίγο, παλεύοντας, δεν μετριέται ούτε με δέκα αιωνιότητες ζωής. Να σφίξει η πλαδαρότητα της καθημερινότητας και να αστράψει το βλέμμα ποθώντας ένα καλύτερο αύριο για αυτούς που θα ακολουθήσουν. Διότι σε αυτόν τον τόπο έχουν ξεχαστεί αυτοί που θα ακολουθήσουν. Έχουμε γίνει όλοι μας Βασιλιάδες αρχαίου δράματος που σκοτώνουμε τους απογόνους για να μην χαθεί η δική μας κυριαρχία. Η μικρή, θλιβερή, κυριαρχία μας.
Όλα τα κομμάτια γης αυτού του τόπου δοθήκαν αντιπαροχή. Εγκλώβισαν τον αέρα και οι φωνές μπήκαν στο χαρμάνι που στερεώνει τις γερές βάσεις των προσωπικών μας παλατιών. Ούτε ένα τετραγωνικό γης δεν ξέμεινε να πατήσεις το πόδι σου και να νιώσεις ότι ο σπόρος του ιδανικού είναι μία σταγόνα αίματος κάποιου τρελού που κάποια στιγμή έβαλε την ελπίδα πάνω από την ασήμαντη ζωή του. Τρελοί δεν υπάρχουν πια σε αυτή την γη. Οι ασήμαντες ζωές πολλαπλασιάστηκαν και το αίμα μας το φυλάμε σαν κάτι πολύτιμο ξεχνώντας ότι πολύτιμο γίνεται όταν το δίνεις.
Ένα κομμάτι γης να προσκυνήσω τους μικρούς άγνωστους θεούς που περπάτησαν εδώ και που έφυγαν σε μια στιγμή απόλυτης ελευθερίας. Για μια στιγμή που δεν συγκρίνεται με τις αμέτρητες στιγμές εκατομμυρίων νεκροζώντανων.
12 σχόλια:
Τρυπωσες μεσα στο μυαλο μου και εκανες την σκεψη μου λεξεις
Υπάρχει αυτό το κομμάτι γης. Κι οι τρελοί υπάρχουν, ακόμα. Οτι έγραψες? Οτι σκέφτομαι συχνά τώρα τελευταία.
Όλοι κάρβουνο φίλε μου ... όλοι κάρβουνο !
αν πρόσεξες στη φωτογραφία...
ο φαντάρος είναι
έλλην ταγματασφαλίτης
κρητικός και όχι γερμανικός..!
Αγαπητέ Simple μια βαθιά υπόκλιση.
Θα τολμήσω να ρωτήσω τι βαφτίζεις ιδανικό, simple man.
Αγαπητέ simpleman όταν ρώτησα κάποιον πριν τις εκλογές γιατί θα ψηφίσει το χαμένο, μου απάντησε ότι θα πάρει 20 ευρώ αύξηση.Εκεί άρχιζε και τελείωνε το ιδανικό του για τούτη εδώ τη χώρα παρέα με τους προδότες που επέλεγε για να τον βολέψουν.
Τα σέβη μου.
Τα κείμενα σου όαση ακόμα και όταν μιλούν για ερήμους...
Άχ! βρε Simple!
Τί ήρθα να σχολιάσω τώρα εγώ;
alfazita,
πολλών οι σκέψεις, τον τελευταίο καιρό, ίδιες είναι.
vasiliskos,
Αν είναι έτσι, τότε αυτά τα κομμάτια γης ανήκουν σε αυτούς τους τρελούς. Εμείς ευπρόσδεκτοι εκεί δεν είμαστε πια.
grsail,
όλοι και όλα. Την καλησπέρα μου.
bbimbo,
η αλήθεια είναι ότι μετρούσα τους "νεκρωμένους" στην φωτογραφία. Αυτόν που λες τον βλέπω καθημερινώς πια. Δίπλα μου.
Φώντα,
να είσαι καλά.
goofyMAGOUFH,
βαπτίζω αυτό που δεν ξεπουλιέται, δεν βιάζεται, δεν εξαργυρώνεται στην συνείδησή μου.
staxti,
Πάππου-προσπάππου, πάει αυτή η ιστορία και θα συνεχιστεί μέχρι τρισέγγονο και βάλε.
Iπτάμενε,
αλίμονο σε αυτούς που ακόμα βλέπουν οάσεις λόγω της αφυδάτωσης της ψυχής. Να είσαι καλά.
Ελίτσα,
οι νεκροί ούτε σχολιάζουν ούτε σχολιάζονται. Την καλησπέρα μου.
"η μικρή , θλιβερή κυριαρχία μας.."
η πιο δυνατή σου φράση νομιζω.
Το αίμα μου, αν το χρειαστεις , στο δίνω.
Και σου παραχωρώ
και το μικρό, απειροελάχιστο κομματι γης
που πατώ,
και τον αέρα που αναπνέω,
σου παραχωρώ,
Αυτό μπορώ
κι αυτό σου δίνω.
Καλημέρα Simple Man
Πεταλούδα,
να είσαι καλά αλλά μην δίνεις κάτι που δεν ανήκει σε κανέναν.
Την καλημέρα μου.
Δημοσίευση σχολίου