Τώρα που η ελευθερία μου αξίζει όσο ένα νόμισμα που χωράει στον κάθε κουμπαρά του κόσμου, μπορώ να λέω ότι σε αυτήν την χώρα δεν υπήρξα τόσο πατριώτης όσο θα έπρεπε. Δεν εξηγείται αλλιώς ότι αυτή η χώρα μπορεί να κρατηθεί σίγουρη όχι από τον λαό της, αλλά από έναν φράκτη.
Περιμένοντας στο όριο των πατρογονικών μου να έρθει ένας απεσταλμένος της ηλίθιας εξουσίας των ηλιθίων εξουσιαζομένων να σηκώσει έναν ακόμα φράκτη για να μην πατώ, να μην ενοχλώ και να μην ρυπαίνω με την ύπαρξή μου αυτή την άγια χώρα, ασθμαίνω βαριά. Όχι από κούραση του κορμιού αλλά του μυαλού. Δεν πήρα τίποτε από τους προγόνους μου, που μάλλον ήταν πιο τυχεροί, διότι σε αυτούς άξιζε ένα κομμάτι ξερονήσι αντί του προσωπικού τους πατριωτισμού από εμένα που θα μου αξίζει ένα εδώλιο απολογουμένου αντί του χρέους ενός νομίσματος.
Ψάχνοντας να βρω που έγινε το λάθος της δικής μου εκτίμησης απέναντι σε αυτή την χώρα, που πλέον και διά νόμου με θεωρεί υπήκοο και όχι πολίτη, βρίσκω μία μικρή αστοχία στην λέξη σοσιαλισμός που καταδυναστεύει την ξεπουλημένη τούτη γη: Το δεκανίκι των αιωνίως άχρηστων ήταν αυτός ο πράσινος ήλιος με τα προτεταμένα δόντια που μπήκε στην ζωή με τις ευλογίες του όχλου ακριβώς 30 χρόνια πριν. Ένα δεκανίκι που πατούσε πάνω σε ήδη λαβωμένα από αστυνομοκρατία κορμιά και χώθηκε εν τέλει τόσο βαθιά που πλέον βλάστησε και στον ίσκιο αυτού του αιμοδιψούς δέντρου στέκουμε όλοι μας από κάτω.
Όλοι από κάτω και κοντά-κοντά να πλέκουμε τα σχοινιά της δικής μας κρεμάλας και όταν ο διπλανός κουράζεται συνεχίζουμε εμείς το δικό του καθώς τα μάτια μας κοιτούν ψηλά για το κλαρί που θα μας κάνει την χάρη να μας κρατήσει και να μην σπάσει στην τελευταία μας αιώρηση.
Αναμένοντας λοιπόν, να χτυπήσει η πόρτα από τους εντεταλμένους για να μου αποδώσουν την κλήτευσή μου και χειροπέδες για το χρέος του ενός νομίσματος που θα χρωστώ, αναρωτιέμαι ακόμη τι δεν έκανα καλά. Και έτσι όπως φέρνω τον χρόνο πίσω στο μυαλό κατανοώ, αν και αργά, ότι το λάθος μου ήταν ότι δεν υπήρξα ποτέ επαγγελματίας πατριώτης. Ότι δεν έκοψα ποτέ δελτίο παροχής υπηρεσιών προς την πατρίδα μου, ότι δεν στήθηκα με κουστούμι κάτω από την σημαία της και ότι δεν ζήτησα τίποτε παραπάνω από αυτή παρά την δεδομένη αξιοπρέπειά μου.
Ως ερασιτέχνης, λοιπόν, ας καταδικαστώ.
Ως ερασιτέχνης, λοιπόν, ας καταδικαστώ.
9 σχόλια:
Δε βαριέσαι...
Έτσι κι αλλιώς οι ερασιτέχνες, ως τουρίστες που θα έπρεπε να είναι, ποτέ δεν είχαν πατρίδα.
Απλώς, αυτή τη φορά, το αποφάσισαν για εμάς οι επαγγελματίες, τραυματίζοντας τις ψευδαισθήσεις μας και ίσως αυτό είναι που τράβηξε λίγο μαζικότερα την προσοχή μας. :)
Επαγγελματίες πατριώτες σε επαγγελματική πατρίδα αγαπητέ Simple.
Βρήκαν οι ανεπάγγελτοι απασχόληση.
Υπόκλιση!!!
Ένοχος και εσύ, ένοχος και εγώ.
Αν σου έδιναν εσένα αύξηση και επιδόματα, έστω και αν δούλευες και τόσο σκληρά. Ή ακόμη κι αν ο έλεγχος που σου επιβαλλόταν είχε χαλαρώσει, εσύ (ο κάθε εσύ) τί θα έλεγες;
Θα έλεγες όχι γιατί διαιωνίζω τον φαύλο κύκλο του Χρέους και δεν προσφέρω όσα παίρνω;
Δηλαδή, θέλω να πω ότι κάποιοι που ψήφιζαν τον ήλιο τόσα χρόνια έχοντας επάγγελμα το... ηλιοφρουρός σκεφτόντουσαν απλά. Τρώω, ψηφίζω.
Ένα παιδί αν του δίνεις συνέχεια γλυκά και δώρα, υπάρχει περίπτωση να σου πει: "Μπαμπά, όχι άλλα! Θα γίνω παχύσαρκο και κακομαθημένο;" Μάλλον όχι.
Με λίγα λόγια, οι διοικούντες έχουν το μαχαίρι και το πεπόνι για το εάν αφήσουν την κοινωνία ασύδωτη ή σε λιτότητα ή στο μέτρο.
Φοβούμαι, λοιπόν, ότι έπρεπε να υπήρχαν ισχυρά αποθέματα για να καταφέρει να σκεφτεί κανείς την πατρίδα. Να βγει κανείς από την ιδιοτέλεια και να δει τις συνολικές συνέπειες των πράξεών του.
Μάλλον δεν το κατάφερε. Και για αυτό κρίνεται Ένοχος με το ελαφρυντικό της ανηλίκου σκέψεως.
Καλότυχοι εκείνοι που δε γνώρισαν τον εαυτό τους
ανδρείοι εκείνοι που αποσιώπησαν την αθωότητά τους
μα ευλογημένοι αυτοί που τα δώσανε όλα κι ύστερα κοίταξαν έν'άστρο σαν τη μόνη ανταπόδοση.
Τάσος Λειβαδίτης
Σ'ευχαριστώ που υπάρχεις.
Ελεύθερη Πατρίδα ή Θάνατος!!!
Πιο ταιριαστή φράση για την περίπτωσή μας δεν υπάρχει.
Μήπως διαφέρει το πορνείο μας από το αντίστοιχο μπουρδέλο της Κούβας του '50? Απλά το ένα φωτίζει την Ευρώπη ενώ το άλλο την Αμερική.
Εκτός κι αν έχουμε καμία αυταπάτη περί λαϊκής κυριαρχίας και των λοιπών συναφών ωραίων και παραδοσιακών αστείων. Αυτά έχουν πάξει να ισχύουν πριν τον μεγάλο επαναστάτη Γερμανό με το λάβαρό του. Ακόμη κι εκείνο ψεύτικο ήταν.
Οι φράκτες να μη σε φοβίζουν. Όταν βρίσκεται κάποιος να τους σηκώσει, πάντοτε υπάρχει ακόμη ένας που θα τους πηδήξει, και τους φράκτες και αυτόν που τους έστησε.
Τσάγια!!!
Νομίζω ότι χτύπησες το πρόβλημα στη ρίζα του. Αυτοί οι κοπρίτες (επαγγελματίες πατριώτες- σωτήρες) δημιουργούσαν ανέκαθεν τα προβλήματα πάνω σε όλη τη γη.
Πάντως ο Τζέφρι έχει την δικιά του μαμά πατρίδα για να προσγειώσει το αεροπλάνο της φυγής...
ΥΓ. Τις καλύτερες ευχές μου για το νέο έτος.
Αναμένοντας λοιπόν, να χτυπήσει η πόρτα από τους εντεταλμένους για να μου αποδώσουν την κλήτευσή μου και χειροπέδες για το χρέος του ενός νομίσματος που θα χρωστώ, αναρωτιέμαι ακόμη τι δεν έκανα καλά. Και έτσι όπως φέρνω τον χρόνο πίσω στο μυαλό κατανοώ, αν και αργά, ότι το λάθος μου ήταν ότι δεν υπήρξα ποτέ επαγγελματίας πατριώτης. Ότι δεν έκοψα ποτέ δελτίο παροχής υπηρεσιών προς την πατρίδα μου, ότι δεν στήθηκα με κουστούμι κάτω από την σημαία της και ότι δεν ζήτησα τίποτε παραπάνω από αυτή παρά την δεδομένη αξιοπρέπειά μου. Ως ερασιτέχνης, λοιπόν, ας καταδικαστώ.
Riski,
τυγχάνει όμως η ψευδαίσθηση να είναι όλη μας η ζωή.
Φώντας,
και όχι μερικής αλλά πλήρους απασχόλησης. Την καλησπέρα μου.
GMT,
αναλόγως ποιανού είναι το παιδί. Είναι παιδιά που στα γλυκά έλεγαν και λένε όχι.
Στάχτη,
κι εγώ ευχαριστώ την αντοχή.
Theofrastos,
μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι.
Ιπτάμενε,
καλή χρονιά και σε σένα.
Άνεμος,
την καλησπέρα μου.
Δημοσίευση σχολίου