Ο Θεός είναι...καλός άνθρωπος!

Κατερίνα Γκαράνη
Ο καλός άνθρωπος πρέπει να ομολογεί δημόσια ότι ζει από τα μικρά θαύματα που του συμβαίνουν (από τη βαθύτατη πίστη του). Ο καλός άνθρωπος πρέπει να είναι παρών και πρώτη μούρη στις επίσημες δοξολογίες. Τη βραδιά της ανάστασης, ο καλός άνθρωπος μόλις καταλάβει ότι «τραβάνε οι κάμερες», ανοιγοκλείνει το στόμα του ψέλνοντας το «Χριστός Ανέστη». Ο καλός άνθρωπος ψηφίζει μόνο για το δικό του συμφέρον. Ο καλός άνθρωπος κάνει παρέα μόνο με αγνές ψυχές, όπως μοναχούς, αγωνιστές (οραματιστές), τραγουδιάρες που ανεβάζουν την αισθητική του λαού, μεταπράτες ιδεών και πάσης φύσεως καλοπροαίρετους με φουσκωμένο τραπεζικό λογαριασμό στην Ελβετία. Τα Βαλκάνια, το Ιράν, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, η Αφρική και άλλα τρίγωνα του κακού (όχι Πανοράματος) είναι πολύ μακριά για τον καλό άνθρωπο. Εκτός των άλλων είναι και φιλόζωος, λατρεύει τις ύαινες και τους παπαγάλους. Ο καλός άνθρωπος δεν διαφωνεί με κανένα στα φανερά, χρησιμοποιεί σε ανύποπτο χρόνο τα κυκλώματα των «φίλων». Η ζωή του μπορεί να είναι προκλητική και γεμάτη χλίδα, αλλά είπαμε, ας είναι καλά τα θαύματα. Αν κατά τύχη ο καλός άνθρωπος είναι παιδεραστής, θα φροντίσουν γι’ αυτόν οι άλλοι, οι καλλίτεροι. Αν τον κατηγορήσουν ότι φοροδιαφεύγει θα βάλει μπροστά το νόμο και την ηθική (πως βάζουν σκόρδο, γιαούρτι, αγγούρι για το τζατζίκι). Ο καλός άνθρωπος δεν ασχολείται ποτέ με την πολιτική για προσωπικό όφελος (οι λογαριασμοί είναι σε ονόματα άλλων). Ο καλός άνθρωπος γενικά κάνει πάντα το «καλό» που δημιούργησε ο ίδιος. Αφού ο Άλλος τον δημιούργησε κατ’ εικόνα και ομοίωση, ο καλλίτερος άνθρωπος είναι...ο θεός.