Το δικαίωμα του Σιωπάν

Κατερίνα Γκαράνη
Ξεχύνονται πάλι στους δρόμους ορδές νεοελλήνων με το χρωματιστό σημαιάκι στο ένα χέρι και στο άλλο το κομματικό φυλλάδιο προγραμμάτων. Χιλιάδες κόσμου σε πλατείες και στενά να σιωπούν μπροστά στα «πολιτικά» όντα που αποστηθίζουν κόλλες γραμμένες με θεωρίες τεμπέληδων που τους λένε «εξ απορρήτων». Αρλούμπες χωρίς καμία πολιτική βάση να αιωρούνται στον αέρα και να σκάνε σαν χειροβομβίδες ηλιθιότητας στα στεγνωμένα από όνειρα κεφάλια οπαδών. «Για ένα καλύτερο αύριο…» έτσι τελειώνουν οι λόγοι όλων τους. Λες και διαφημίζουν απορρυπαντικό πλυντηρίου για πλύσιμο στους 30 βαθμούς Κελσίου. Χλιαρό θα είναι το αύριο, όπως το σήμερα, όπως και το χθες.

Χαρούμενος λαός είναι αυτός εδώ εφόσον πνίγεται, καίγεται και όμως κατεβαίνει στους δρόμους με το παιδί στις πλάτες. Το βάζει να κρατά και το σημαιάκι για μία αναμνηστική φωτογραφία ή και ίσως για ένα αποδεικτικό που θα ανεβάσει αύριο την μοριοδότησή του για μία σίγουρη δουλειά. Έξω καρδιά λαός που θέλει να σφίξει το χέρι του κάθε υποψήφιου βουλευτή άσχετα αν στο σχολείο «ο λαπάς έτρωγε πολύ ξύλο». Στεγνά από συναίσθημα ανθρωπάκια που πέρασαν τις εξετάσεις του κόμματος και χρίστηκαν ικανοί εκπρόσωποι ενός λαού που καίγεται, θρηνεί, πνίγεται, οδύρεται, αγανακτεί και τιμωρεί τους φταίχτες διά της ψήφου.

Παραδοσιακός λαός ο νεοελληνικός. Όπως τα βρήκε και όχι όπως θα τα φτιάξει. Κόμματα μπαίνουν στην βουλή, κόμματα θα ψηφίσει. Πιπιλάει την καραμέλα της «δύναμης του λαού» αλλά δημοσκοπήσεις με τους 3.000 ερωτώμενους είναι αυτό που ακούει. Έβαλε άγχος τώρα αυτός ο λαός αν τα κόμματα θα είναι πέντε ή θα είναι έξι στην Βουλή και αναρωτιέσαι αν ήταν μόνο ένα θα άλλαζε τίποτε; Όχι βέβαια, εφόσον το εκλογικό σύστημα είναι φτιαγμένο έτσι που δεν έχει καμία σημασία να γίνονται ψηφοφορίες μέσα στην Βουλή. Το θέμα είναι να υπάρχουν αρκετοί για να ησυχάζει ο λαός ότι έχει τον «δικό» του μέσα. Λες και ο δικός του θα είναι εκεί όταν θα καίγεται, θα πνίγεται, θα θρηνεί. Ο λαός δεν έχει ακόμη καταλάβει ότι ο «δικός» του έχει γίνει «δικός» τους από την ώρα που μπήκε στο ψηφοδέλτιο.

Απίστευτος λαός αυτός εδώ. Δεν πιστεύω ότι η ελπίδα τον κάνει να φέρεται κατά αυτόν τον τρόπο στις προεκλογικές περιόδους. Μοιάζει με άνθρωπο σε κώμα που μόνο κατά το δημοκρατικό δικαίωμα του «εκλέγειν» ξυπνά και κατά το ζωτικό δικαίωμα του «ζειν» σιωπά.