Κατερίνα Γκαράνη
Η ταυτότητά μου γράφει Υπηκοότητα Ελληνική αλλά δεν ξέρω σε ποια Ελλάδα ανήκω. Στην πουλημένη ή στην απούλητη; Δεν γνωρίζω πια. Κουστουμαρισμένους ηλίθιους μπακάληδες βλέπω να διαχειρίζονται ό,τι μου κληρονόμησαν σκοτωμένοι, προδομένοι, νικημένοι. Δεν κατάφερα να διαχειριστώ την κληρονομιά αλλά ούτε να την παραδώσω στους επόμενους. Δεν ξέρω από ποιο σύνορο εισέβαλλαν τα κατοχικά στρατεύματα του Ράιχ της ποταπότητας. Δεν μας έπιασαν στον ύπνο αλλά εδώ που τα λέμε ούτε ξύπνιοι ήμαστε.
Τώρα είναι συνηθισμένο να διαβάζεις εφημερίδες, να παρακολουθείς τα γεγονότα «να τρέχουν» στον γεωγραφικό χώρο που εθιμοτυπικά ακόμη να λέγεται Ελλάδα και να νιώθεις ότι αφορούν μία άλλη χώρα. Αποστασιοποιηθήκαμε και βλέπουμε τα δρώμενα σαν ιστορικό ντοκιμαντέρ ή τίποτε πια δε μας διαπερνά; Η Ελλάδα μέσα από πηχυαίους τίτλους, μεσότιτλους και αναλύσεις χωριατών. Κάποιοι, λένε, που «κυβερνάν» δεκαετίες αυτόν τον τόπο έχουν καιρό που ξεκίνησαν να χαρίζουν υπόγειο, εναέριο και επίγειο χώρο. Καρέ-καρέ παρακολουθούμε τις χειραψίες, τα δείπνα σαν να χαζεύουμε, τρώγοντας φιστίκια, μια χολιγουντιανή ταινία εποχής που ο φεουδάρχης δέχεται στο «φτωχικό» του τον βασιλέα να τον φιλέψει πραμάτεια με των δούλων τον ιδρώτα.
Από την άλλη βλέπω και αισθάνομαι μία άλλη Ελλάδα που δεν έχει εκατομμύρια πληθυσμό, που δεν στοιβάζεται και δεν εξαγοράζεται. Μία μειοψηφία, που μόνο και μόνο από πείσμα, αφήνει στην ταυτότητάς της το Υπηκοότητα Ελληνική και δεν το σβήνει με κόκκινο στυλό. Είναι αυτή που δεν πηγαίνει σε Μνημόσυνα Τιμής που τα Μετάλλια Ανδρείας τα έχει στην ψυχή της. Μία Ελλάδα που ντρέπεται τους νεκρούς της. Είναι μια χώρα από μόνη της. Άνευ συνόρων και άνευ πολιτικών εκπροσώπων. Έχει απομείνει χωρίς βοήθεια στα στενά αόρατων Θερμοπυλών και περιμένει τα στρατεύματα του Ράιχ να περάσουν από πάνω της. Θα περάσουν αυτό είναι σίγουρο. Πάντα περνούσαν....
Η ταυτότητά μου γράφει Υπηκοότητα Ελληνική αλλά δεν ξέρω σε ποια Ελλάδα ανήκω. Στην πουλημένη ή στην απούλητη; Δεν γνωρίζω πια. Κουστουμαρισμένους ηλίθιους μπακάληδες βλέπω να διαχειρίζονται ό,τι μου κληρονόμησαν σκοτωμένοι, προδομένοι, νικημένοι. Δεν κατάφερα να διαχειριστώ την κληρονομιά αλλά ούτε να την παραδώσω στους επόμενους. Δεν ξέρω από ποιο σύνορο εισέβαλλαν τα κατοχικά στρατεύματα του Ράιχ της ποταπότητας. Δεν μας έπιασαν στον ύπνο αλλά εδώ που τα λέμε ούτε ξύπνιοι ήμαστε.
Τώρα είναι συνηθισμένο να διαβάζεις εφημερίδες, να παρακολουθείς τα γεγονότα «να τρέχουν» στον γεωγραφικό χώρο που εθιμοτυπικά ακόμη να λέγεται Ελλάδα και να νιώθεις ότι αφορούν μία άλλη χώρα. Αποστασιοποιηθήκαμε και βλέπουμε τα δρώμενα σαν ιστορικό ντοκιμαντέρ ή τίποτε πια δε μας διαπερνά; Η Ελλάδα μέσα από πηχυαίους τίτλους, μεσότιτλους και αναλύσεις χωριατών. Κάποιοι, λένε, που «κυβερνάν» δεκαετίες αυτόν τον τόπο έχουν καιρό που ξεκίνησαν να χαρίζουν υπόγειο, εναέριο και επίγειο χώρο. Καρέ-καρέ παρακολουθούμε τις χειραψίες, τα δείπνα σαν να χαζεύουμε, τρώγοντας φιστίκια, μια χολιγουντιανή ταινία εποχής που ο φεουδάρχης δέχεται στο «φτωχικό» του τον βασιλέα να τον φιλέψει πραμάτεια με των δούλων τον ιδρώτα.
Από την άλλη βλέπω και αισθάνομαι μία άλλη Ελλάδα που δεν έχει εκατομμύρια πληθυσμό, που δεν στοιβάζεται και δεν εξαγοράζεται. Μία μειοψηφία, που μόνο και μόνο από πείσμα, αφήνει στην ταυτότητάς της το Υπηκοότητα Ελληνική και δεν το σβήνει με κόκκινο στυλό. Είναι αυτή που δεν πηγαίνει σε Μνημόσυνα Τιμής που τα Μετάλλια Ανδρείας τα έχει στην ψυχή της. Μία Ελλάδα που ντρέπεται τους νεκρούς της. Είναι μια χώρα από μόνη της. Άνευ συνόρων και άνευ πολιτικών εκπροσώπων. Έχει απομείνει χωρίς βοήθεια στα στενά αόρατων Θερμοπυλών και περιμένει τα στρατεύματα του Ράιχ να περάσουν από πάνω της. Θα περάσουν αυτό είναι σίγουρο. Πάντα περνούσαν....
Ανάμεσα σε δύο χώρες ταλαντεύομαι. Πληρώνω την πρώτη σαν τον ραγιά για να μου ταυτοποιήσει την υπηκοότητα. Αντέχω για χάρη της δεύτερης για να επιζήσει η ταυτότητά μου.
14 σχόλια:
Αγαπητε ηρθε η ωρα να λογαριαστουμε με τον καθρεπτη μας......
Με την αδεια σας το αναδημοσιευω αμεσως
Αχ αυτό το κόκκινο στυλό...
Δεν μπορώ να σου δώσω απάντηση στο πουλημένη ή απούλητη.
Είναι δυνατόν να νιώθουμε απούλητοι υπάλληλοι σε μια πουλημένη επιχείρηση;
Η πουλημένη 'Ελλάδα' τρώει βρώμικα σουβλάκια σε μια πλατεία και ένας 46 χρόνων συνταξιούχος,παχύδερμο με όλη τη σημασία της λέξης γελάει και λέει πως βρήκε τρόπο να βγάλει έξτρα 'χαρτζιλίκι'800 ευρώ παίρνοντας τη δουλειά ενός νέου και σφαλιάρα δε πέφτει από κανένα.Άντε και καλά μας σαράντα.
Ως θεατής βιασμών έχω δικαίωμα λόγου;
Ακούσιος..για να σε προλάβω..
Την άλλη Ελλάδα της πιστωτικής, του διακοποδάνειου για ταξίδι στο Μπαλί, του Καγιέν, του φραπέ των 5 ευρώ, του καφενείου και της μπάλας (θυμάστε που ενω παίρνανε φωτιά τα μπατζάκια μας απ τα αλλεπάλληλα μέτρα, η διαδήλωση για τον Ηρακλή ήταν και γαμώ τις αγωνιστικές), του μπάτσου των κατασταλτικών μηχανισμών (που λειτουργεί λες κι οι κινητοποιήσεις αφορούν άλλους κι όχι και αυτόν και την οικογένειά του), αυτή την Ελλάδα, που την βάζεις;
Αυτή είναι η Ελλάδα που επικρατεί και δυστυχώς για μας, οι κακοί το ξέρουνε.
Και δεν βάζουν σάλιο...
mbiker
Μεστό όπως πάντα.
Χτυπάει στα κόκκαλα.
alfazita,
είναι αργά για να κλείσουμε λογαριασμούς. Την καλησπέρα μου.
tiktos,
όχι όσο νιώθεις υπάλληλος και όσο θεωρείς την πατρίδα επιχείρηση.
staxti,
κοίτα από την άλλη πλευρά για λόγους αισθητικής και συνείδησης.
Ελίτσα,
πες όσο ακόμα δεν ψηφίζεται ο νόμος για τα μπλογκς.
mbiker,
η Ελλάδα που αναφέρεσαι είναι η πρώτη χώρα. Οι μπακαλόγατοι των μεγαλομπακάληδων. Και θα επικρατήσουν....σίγουρα.
Ο νοών...νοείτω,
να είσαι καλά.
Αδελφέ η πρώτη χώρα, η χώρα των πολλών είναι μια κουκκίδα στο χάρτη. Μια αμελητέα ποσότητα. Η άλλη όμως η χώρα των λίγων και των διαφορετικών είναι ένας κόσμος ολόκληρος. Είμαι της άποψης ότι από εμάς εξαρτάται σε ποια χώρα θέλουμε να ζήσουμε. Πρέπει απλά να επιλέξουμε ποια χώρα θέλουμε να βάλουμε στην καρδιά μας. Και αυτούς που τους πληγώνει η πρώτη χώρα είναι επειδή η καρδιά τους πλημμύρισε ήδη με την δεύτερη.
Καλό σου βράδυ.
Ιπτάμενε,
η επιλογή έγινε. Το θέμα είναι τώρα αν θα αντέξει η καρδιά.
Εγώ δεν έχω πατρίδα...
Πατρίδα είναι όπου υπάρχει προοπτική...
Δηλαδή πολύ μακρυά απο εδώ...
Τσάγια...
Θα τα λέμε και στο www.blackjackgreek.blogspot.com
simple Man σ'ευχαριστώ που μου 'έλεισες' τη 'γλώσσα' γιατί στο μυαλό μου επικρατεί ξεκάθαρο άγχος για το αύριο της χώρας που με μεγάλωσε και με έμαθε να την αγαπώ και να την σέβομαι. Όλα αυτά που εσύ μπόρεσες και έγραψες υπάρχουν μέσα μου και σε πολλούς συνομιλιτές μου όμως, μπροστά στο φόβο του ότι αύριο δεν θα μπορώ να είμαι σωστή στις υποχρεώσεις μου το μυαλό μου μπλοκάρει. Πεποίθησή μου είναι ότι όλοι αυτοί που φέρονται έτσι στην Έλλάδα δεν ειναι Έλληνες.. πως μπορεί κάποιος που αγαπάει τη χώρα του να την πληγώνει με αυτό τον τρόπο;;;;
Theofrastos,
αν δεν είχες πατρίδα δε νομίζω να επέλεγες αυτό το όνομα ως blogger.
Ανώνυμος 24/9,
και βέβαια δεν είναι Έλληνες. Αυτό το απωθημένο τους πληρώνουμε.
Την καλησπέρα μου.
Δημοσίευση σχολίου