Οι μεγάλες προσδοκίες

Κατερίνα Γκαράνη
Δεν είναι κακό οι μεγάλες προσδοκίες για τη ζωή και το μέλλον ανθρώπων. Φυσικό είναι να πιστεύει ο άνθρωπος ότι οι δικαιωμένες προσδοκίες του θα φέρουν μια καλλίτερη ζωή για τον ίδιο και το κοινωνικό σύνολο. Εύκολα λοιπόν, κάποιος που εκφράζει αυτές τις προσδοκίες μπορεί να αναρριχηθεί στην εξουσία, υποσχόμενος την υλοποίηση των προσδοκιών ειδικά των αδύναμων και αδικημένων. Δυστυχώς, σε κάθε «είδους Δημοκρατία» υπάρχουν πολλοί έτοιμοι να ακουμπήσουν την «ανάγκη», την «αδικία», την «λύση» των προβλημάτων σε κάποιον, που φαινομενικά τουλάχιστον, προέρχεται από τα «σπλάχνα» της καταπίεσης κάθε είδους εξουσίας. Το να προδοθούν οι μεγάλες προσδοκίες των ανθρώπων από τον κάθε λογής «σωτήρα» είναι το λιγότερο και το μόνο σίγουρο. Το έγκλημα είναι το τι μπορεί να υλοποιήσει ο κάθε «εκλεκτός» των «αδικημένων» λαών. Θέλετε παραδείγματα; Τα θέλετε σε τοπικό επίπεδο (άρθρο 4 δεκαετίας ΄80), ή σε παγκόσμιο; Ξεχάστε τα όλα αν γίνεται. Επειδή δεν χρειάζεται «κληρονομικό χάρισμα» για το μακελειό που θα γίνει παγκοσμίως επί των ημερών του προερχόμενου από τα «σπλάχνα της αδικίας» νέου πλανητάρχη, αρχίστε να μετράτε από τώρα. Κάθε στιγμή που θα τσιρίζουμε όλοι: «αυτό δεν θα τολμούσε ούτε ο Μπους να το κάνει», να θυμόσαστε ότι είναι ο «εκλεκτός».
Ενα τραγούδι για τους σωτήρες.